Steeds vaker duikt het internet op in de rechtszaal.
Worden stalkers al regelmatig geconfronteerd met hun onzalige acties op de digitale snelweg, ook downloaders krijgen steeds vaker te maken met het recht.
Deze week trad een rechter op tegen de downloadsite Pirate Bay. Via deze site kunnen internetbezoekers massaal illegale films en muziek gratis downloaden.
Ik ken het vonnis van de rechter niet. Zelf denk ik dat er nogal wat haken en ogen aan een dergelijk verbod zitten, maar dat maakt ook niet zoveel uit.
Waar het mij om gaat, is dat er nu eindelijk eens een beetje opgetreden gaat worden tegen de wetteloosheid van het internet.
Op de een of andere manier gelden wetten en regels die in de normale maatschappij een breed draagvlak hebben, niet voor het internet.
Geen verstandig mens haalt het in Nederland in zijn hoofd om een muziekwinkel binnen te lopen, een cd’tje uit te zoeken en daarmee zonder te betalen de winkel uit te lopen.
Op het internet is dat heel gewoon.
Niemand loopt zomaar een kunstwinkel binnen om daar een foto van de muur te trekken en deze mee naar huis te nemen en vrolijk zelf op het internet te plaatsen.
In de digitale wereld is dit schering en inslag.
Het is zelfs nog erger dan ik hier beschrijf. Instanties die zich inzetten voor het innen van auteursrechten worden op het internet voor van alles en nog wat uitgemaakt. Met name ondernemers zien in die instanties een soort moderne Gestapo.
Dezelfde ondernemers overigens die moord en brand schreeuwen als een junk er vandoor gaat met een pak vla.
Ik vind dat allemaal gek. Als een muzikant een lied schrijft, dan dient hij of zij daar geld voor te krijgen. Hetzelfde gaat op voor de journalist die een stukje schrijft of de fotograaf die een foto maakt.
Geen werknemer ter wereld vraagt zich af of hij aan het einde van de dag eigenlijk wel loon moet krijgen voor het werk dat hij doet. Voor mensen wiens werk makkelijk te kopiëren is, ligt dat blijkbaar ineens anders. Die mogen blijkbaar zonder geldelijke vergoeding maar voor het algemene nut van de goegemeente aan de slag.
Ik trek in deze een parallel met het journalistieke werk. Ik mag iedere dag aan de slag om nieuws te leveren. Ik pleeg daarvoor telefoontjes, gebruik mijn netwerk en ervaring om iets zinnigs op papier te zetten en vervolgens mag Jan en alleman dat werk maar gratis verspreiden om het nieuws door te geven. En er zo zelf geld aan te verdienen.
Nu weet ik ook wel deze strijd een verloren strijd is. De moderne generatie denkt inmiddels dat nieuws gratis is. En muziek ruim beschikbaar om gratis te kopiëren.
Maar het mag allemaal wel een beetje minder.