Het schijnt dat de mens verschillende systemen heeft om met de werkelijkheid om te gaan.
Een reflectief systeem. Waarbij we rustig nadenken. Alles proberen te overzien. En daarna onze koers bepalen.
En een impulsief systeem. Waarbij we op basis van instinct meteen tot actie over gaan. Primair. Het is zoals het voelt.
Het laatste systeem schijnt automatisch aan te slaan als we in een noodsituatie zitten of gewoon moe zijn. Dan gooien we er meteen uit wat we voelen.
Daar moet ik wel eens aan denken als ik reacties op het internet lees. Felle verbale uitbarstingen. Over daders waar we de ballen van af moeten snijden. Hoge bomen en touwen. Muren waar mensen tegen aan moeten worden gezet. Softe rechters die er helemaal niets van begrijpen.
Het reflectieve systeem heeft een beperkte capaciteit. Zeggen mensen die het kunnen weten. Je kunt er heel goed en heel verstandig mee denken, maar op een gegeven moment is de koek gewoon op. Te moe om in actie te komen.
En dan nemen de impulsen het weer over.
Ik ben geen deskundige. Ik luister slechts naar rechters, officieren, verdachten en advocaten. En schrijf daarna stukjes. Maar ik wens verdachten en daders zelden een hoge boom toe.
Misschien is de moderne samenleving wel moe. Of denken we veel te vaak dat we in een noodsituatie zitten. Al dan niet geholpen door een bombardement aan akelige verhalen. Waar je ook kijkt. Wat je ook leest.
Constant lichtelijk overspannen.
Waardoor alles is zoals we ons voelen.