Bert zit te huilen terwijl hij zijn verhaal doet.
Over zijn dochter die met zuurstofgebrek op de wereld kwam. Over zijn vrouw met wie hij al zoveel heeft meegemaakt.
Dertig jaar strijd. Dertig jaar problemen. Omdat ze de kinderen slaat als ze het niet meer ziet zitten. Alles van de muren afmept als ze boos is. De dreiging van zelfmoord als wapen gebruikt. Vast moet worden gehouden om te voorkomen dat ze onder een auto loopt.
En Bert maar met alle macht zijn armen om de woeste vrouw heen slaan, terwijl hun 12-jarige dochtertje de telefoon pakt om de huisarts te bellen. Die steevast voor niets komt omdat zij toch niet wil praten.
De stem van Bert knijpt. Als hij huilt, huilt een vrouw achter hem mee. Om het verhaal van de hondenshow waar Bert in december 2008 maar in zijn eentje naar toe gaat. Omdat zij weer eens dwars doet. En om de sms’jes die Bert op weg naar de show krijgt.
‘Ik maak er een einde aan’
En Bert maar weer bellen met zijn kinderen. ‘Mamma is weer eens bezig’.
Bij thuiskomst is de deur dicht. ‘Allemaal valium’. Volgens Bert. Terwijl hij met natte ogen in de richting van zijn drie rechters kijkt. ‘Ik moet haar nog uitkopen’.
Stilte in de rechtszaal.
‘Ik denk dat u dit moet bespreken met een psychiater’, probeert een van de rechters voorzichtig het gesprek terug te brengen op de rechtszaak waar Bert deze dag voor is gekomen.
Zijn collega heeft iets minder last van emotie: ‘Laten we wel wezen. U heeft zitten kijken naar kleine kinderen die minutenlang worden geneukt door volwassen mannen. U zegt dat het slechts bijvangst was, maar u zoekt op het internet wel met de term Teens. Dan gaan er bij mij allerlei alarmbellen rinkelen. Dan denk ik: wie is deze man? Hoe zit dit?
Bert is een man met een heftig verhaal. En een verzameling kinderporno.
Laten we wel wezen.