Als een man zegt dat een meisje van acht seks met hem wil, dan geloven wij dat niet. Een meisje van acht vraagt mannen niet om seks.
Maar wat als het meisje van acht het syndroom van Down heeft? En eigenlijk een kalenderleeftijd van 35? En dus het lichaam van een volwassen vrouw. Wie geloven we dan?
Arend is stiefvader en persoonlijk begeleider tegelijkertijd. Hij krijgt van de overheid geld om zijn 35-jarige stiefdochter Sandra te begeleiden. Maar Arend is ook een verdachte. Van seksueel misbruik. Sandra is het slachtoffer. Beffen, pijpen, friemelen.
Arend is een ‘normale’ man van 57. Sandra een vrouw van 35 met het syndroom van Down. De rapporten van de deskundigen zijn niet eensluidend, maar ze functioneert zo ruwweg op een leeftijd van tussen de 6 en 8 jaar. Kinderlijk niveau.
Het verhaal van Arend schuurt op het eerste oog. Hij beweert stellig nooit het initiatief te hebben genomen. Het was Sandra die hem in het kruis greep. Zij pakte zijn hand en duwde die in haar broekje. Zij wilde met hem spelen. In de bijkeuken. Onder de douche op een camping in Frankrijk. ‘Even lekker spelen’.
De juridische kogel begint te rollen als Arend en Sandra ‘lekker’ spelen op de camping in Frankrijk en ineens oog in oog staan met een vrouw. De moeder van Sandra. Echtgenoot van Arend.
De bal rolt door. Kinderlijke Sandra krijgt een studioverhoor. Waar ze vertelt dat hij in haar is geweest. Dat er spul uit zijn piemel kwam en dat zij moest pijpen. Dat er naar porno is gekeken.
Arend weet niet wat hij hoort. Dit heeft hij nooit gedaan. Hij is fout geweest. Absoluut. Hij had beter moeten weten. Maar meer dan friemelen is het nooit geweest. En even bij de borsten pakken. Op haar initiatief.
Dit is wat de advocaat van Arend er over zegt:
Ook al heeft Sandra de kinderlijke vermogens van een kind van 8 jaar, dan wil dat nog niet zeggen dat zij geen seksuele behoeftes zou hebben, of in ieder geval niet nieuwsgierig zou zijn naar seks. Sandra is tenslotte lichamelijk een volwassen vrouw. Arend heeft antwoord gegeven op de vragen die Sandra aan hem over sex stelde. Ook heb ik van Arend begrepen dat Sandra actief op het internet sites bezocht met seksfoto’s.
Volgens de advocaat is er meer aan de hand. Sandra heeft het verhaal groter gemaakt dan het is. Onder invloed van de wraakzuchtige – inmiddels ex-vrouw – van Arend.
Getuigen lijken dit beeld wat te bevestigen: ‘We twijfelden eerst wel aan het verhaal en of het geen actie was van de moeder van Sandra om van Arend af te komen. Het zou niet de eerste keer zijn als zij iets verdraaid om van iemand af te komen’ (letterlijk uit strafdossier – ck)
Ook justitie gaat niet mee in het uitgebreide verhaal van het slachtoffer. ‘Haar kennis gaat verder dan wat hij haar heeft aangedaan. Ik kan niet uitsluiten dat iemand met Down seksuele gevoelens heeft en dat ze hier als onderdeel van een therapie iets mee wil. Het is echter aan de verdachte om haar te beschermen’.
Uiteindelijk draait de juridische vertaling om de wil van het slachtoffer. Ontucht of gemeenschap met een wilsonbekwame. Seks met iemand die niet in staat is om haar wil afdoende kenbaar te maken.
En die zinnen fascineren mij. Ik wil namelijk best geloven dat een 8-jarig meisje niet in staat is om haar wil te bepalen als het gaat om seks met een oude man. Maar hoe zit dat met een 8-jarig meisje met het syndroom van Down en het lichaam van een volwassen vrouw? Is zij op alle fronten kinderlijk? Kunnen wij met zijn allen zeggen dat ze niet in staat is om altijd haar wil te bepalen omdat ze nu eenmaal het syndroom van Down heeft?
En moeten wij dat achteraf bepalen op basis van een studioverhoor en de vermeende invloed van een wellicht wraakzuchtige moeder?