Studente Mirjam de Rover (UvA) onderzocht onlangs de wereld van de rechtbankverslaggeving. En meer in het bijzonder twitterende rechtbankverslaggevers. Ik was niet blij met de uitkomst.
Twitter is niet meer weg te denken uit de moderne communicatie-wereld. Voorlichters en journalisten hebben de moderne chatdienst in de armen gesloten en spinnen er lustig op los. Met soms grote groepen volgelingen in hun kielzog.
Ik durf het inmiddels wel te stellen. Een journalist zonder Twitter is een journalist die bewust zijn of haar bereik en invloed op een onverantwoorde wijze verkleint.
Persoonlijk donderde ik van verbazing van mijn stoel toen ik in de scriptie van De Rover las dat een – beperkt – aantal rechtbankcollega’s Twitter niet zag en ziet zitten. De argumenten waren als volgt:
‘Ik wil me kunnen concentreren op het uitgebreide krantenverhaal. Twitter is door de beperking van 140 tekens niet geschikt voor de nuance van de rechtszaal. Tweets komen veel te fragmentarisch af en toe voorbij’
Een collega van het ANP maakte het nog bonter door Twitter neer te zetten als een soort bedreiging. Twitter blijkt namelijk zo snel te zijn dat het ANP er niet meer tegen aan kan tikken.
Ik moest meteen aan paarden denken. En aan de komst van de allereerste auto.
Toegegeven. Ik ben bepaald geen jonge journalist. Maar door deze kritiek voelde ik me ineens een afgezant van een aanstormende jonge generatie die met verbazing en licht afgrijzen kijkt naar het oud-mediaal denken van journalisten die iets willen redden wat al lang verloren is.
Het is 2013 mensen. Tijden veranderen. We kunnen niet meer een halve dag slijpen aan een krantenverhaal om een dag later nog in alle rust de eerste te zijn. Die tijden zijn geweest. Terwijl wij slijpen vliegt het nieuws ons links en rechts aan alle kanten voorbij. Nuance is een luxe geworden.
Maar wel een luxe die we op een andere manier nog steeds heel goed in stand kunnen houden.
Ik vraag het me dan ook serieus af. Waarom willen journalisten zichzelf beperken? Het is 2013. We mogen vandaag de dag van een journalist verwachten dat hij of zij in staat is om tijdens een rechtszaak zo nu en dan 140 tekens in te typen EN tegelijkertijd goed te luisteren.
Natuurlijk. Rechtbankverslaggevers die menen dat nuance niet in 140 tekens te proppen is, hebben gelijk. Jammer alleen dat ze daarmee meteen aangeven Twitter niet te begrijpen. Het is namelijk technisch heel goed mogelijk om – ik noem maar iets geks – twee tweets te verzenden. En twee keer 140 is al 280. U kunt zelf rekenen. 10 maal 140 is veel. Dertig maal 140 nog veel meer.
Twitter niet begrijpen is je volgers niet begrijpen. Wie als volger echt interesse heeft in een rechtszaak, zoekt simpel het account van de desbetreffende twitterende rechtbankverslaggever op en leest in een ruk zijn of haar hele timeline. Zonder onderbreking. Alle info van een rechtszaak. Mooi in chronologische volgorde. Alsof je de zinnen leest die normaal een krantenartikel vormen.
Bovendien is het een fluitje van een cent om met applicaties zoals Tweetdeck een extra kolom te maken waar je louter en alleen de tweets van rechtbankverslaggevers kunt lezen.
Als alles goed is, ziet de volger in de laatste tweet van een verslaggever ook nog eens een verwijzing naar diens weblog. Waar alle ruimte is voor het uitgebreide verhaal. Een linkje op Facebook doet wonderen voor je pageviews. Hang er een App aan en je bent al half klaar voor de toekomst.
Toegegeven. Twitter. Weblog. Facebook. Apps. Het is even wat meer werk. En het merendeel niet betaald. Maar zoals ik al eerder zei: het is 2013 mensen. De krant is geen meneer meer. En de lezer geen slaafs dokkende volger.
Voor mij is het dan ook simpel.
Journalisten die Twitter niet gebruiken doen zichzelf – en de lezer – tekort. Waarom al je energie stoppen in een enkel krantenverhaal in steeds kortere kolommen als je datzelfde verhaal ook via Twitter, weblog en Facebook kunt verspreiden?
Het is 2013 collega’s. Pas aan of verdwijn.