Ze staan verontwaardigd in de tuinen voor hun huizen. In een niet zo fraaie volkswijk waar leren banken net zo makkelijk buiten staan als binnen.
De armen afstandelijk over elkaar heen geslagen. Trainingsbroek los om de kont. Sigaretje in de mond. De boze blik gericht op het huis van de overbuurvrouw.
In het huis ligt Elisabeth. Veertien maanden oud toen ze vanochtend wakker werd. De warmte verdwijnt met de minuut harder uit haar kleine lijfje.
Ze is vermoord.
Alle gordijnen in haar huis zijn gesloten. Een groot stenen bord aan de muur stelt bij voorbaat dat iedereen welkom is. Tegen de buitenmuur staat een Victor Veilig. Het tachtig centimeter lange populaire knalgroene plastic veiligheidspoppetje. Met oranje vlaggetje.
Modern wapen van bezorgde ouders tegen de boze buitenwereld.
Een agent loopt met een hok in zijn hand de oprit af. Op weg naar het asiel. Mamma in de cel. De kinderen bij oma. En Elisabeth dood. Niemand meer over om het witte konijntje te aaien.
Een fotograaf toont aan wat werken op een plaats delict met je doet. Terwijl hij het leed in beeld brengt, geeft hij een korte samenvatting van wat hij ziet.
‘Nou, er komt ook weer een huis op de markt‘
In de tuin van de buren wapperen vrolijk gekleurde verjaardagsvlaggetjes. Ze maken hetzelfde geluid als de rode afzetlinten van de politie. Hetzelfde geflapper in de wind. Alleen schreeuwen ze er niet zo hard bij. Het buurjongetje is net een jaar oud geworden. Over exact een jaar zal hij twee zijn.
Hij wel.
De eerste die hoort van de tragische dood van het kleine meisje is de agent achter de balie van het politiebureau. Het is de moeder van Elisabeth zelf die het komt melden.
Door te zeggen dat ze haar eigen kind heeft gedood.
De buren van de kleine Elisabeth zijn het volgende slachtoffer. Zij krijgen het nieuws te horen als de 14-jarige broer van het dode meisje op hun deurbel drukt. En met een verpletterende mededeling komt.
‘Mag ik alstublieft even binnen zitten? Mijn zusje ligt dood in bed’
De ijzingwekkende tragiek van de situatie maakt de straat niet nederig. Er wordt niet met koud ontzag gezwegen.
De mensen hebben namelijk een mening.
Dat de moeder een kankerwijf is bijvoorbeeld. Met venijn uitgesproken. Meerdere keren. En hard ook. EEN KANKERWIJF.
‘Ja, meneer. Dat hoort u goed’
Omdat je dit namelijk als moeder niet doet. Ook al ben je psychisch niet helemaal in orde. Dan ben je een kankerwijf.
‘Geef dat kind dan weg of zo. Dit doe je gewoon niet. Kankerwijf’
Anderen wijzen niet naar de moeder. Het is Jeugdzorg. De hulpverleners die nooit een goede beslissing lijken te nemen waren een jaar geleden verdomme al door de buurt in de benen geroepen. En heeft het gewerkt?
‘Nee, meneer. Dat kind is dood omdat Jeugdzorg geen reet heeft gedaan. Nou. SBS is al gebeld hoor. Laat iedereen het maar horen‘
Honderd meter verder staat ook een man met een mening. En ook hij is boos. Maar niet op de moeder en ook niet op Jeugdzorg.
‘Ziet u dat groepje mensen staan, meneer? Waar u net stond? Daar tegenover dat huis? Ze hebben de mond vooraan, maar ze moeten eens goed in de spiegel kijken. Zij hebben haar gemeden. Verstoten. Ik had een zus met psychische problemen. Die heeft zelfmoord gepleegd. Ik weet dat je deze mensen moet helpen. Niet mijden’
Allemaal een mening. En misschien hebben ze allemaal wel gelijk.
Maar ik moest ineens denken aan Victor Veilig. En aan ouders die hem kopen om hun kinderen te beschermen. De bedenker van Victor had het zo mooi bedacht.
Victor Veilig maakt de omgeving veilig.
Ik weet niet wie Victor heeft gekocht. Maar de moeder woonde alleen met haar kinderen in het huis. Misschien was zij het wel die op een dag voor net geen veertig euro Victor kocht om een veilige omgeving te creëren.
En was de dood van de kleine Elisabeth wel het laatste wat ze ooit gewild zou hebben.