Voor mij zit de 52-jarige Koos uit een angstvallig klein dorp in de provincie. Hij trilt.
Hij is als de dood voor mij en mijn collega.
Want wij zijn van de pers en dat betekent dat zijn verhaal wel eens naar buiten zou kunnen komen.
En zijn verhaal is beslist geen vrolijk verhaal. Of een verhaal waar je in een klein dorp mee thuis kunt komen.
Koos werd als kind thuis slachtoffer van geweld. Toen hij naar een kindertehuis moest, werd hij ook daar misbruikt. Hoeveel pech kun je hebben?
Nou, aardig wat. Want toen Koos het kindertehuis verliet en in een pleeggezin mocht wonen…
…werd hij daar opnieuw misbruikt.
Het misbruik blijkt als een rode draad door zijn leven te lopen.
Zo moest Koos toekijken hoe zijn zus werd misbruikt. Nog weer later waren het zijn eigen broers die hun lusten de vrije loop lieten.
En opnieuw was Koos slachtoffer.
Inmiddels is Koos van slachtoffer dader geworden.
De politie vond in 2007 een grote collectie kinderporno bij hem thuis.
Geen ‘lieve’ plaatjes van jonge jongetjes in zwembroekjes, maar zeer schokkende beelden. Pies en poepseks. Bestialiteiten. Leeftijdscategorie 0 – 14.
24.000 afbeeldingen en 1075 films.
Een van de omschrijvingen van de politie:
een met tape geboeide en op de knieën zittende jongen (circa 13 jaar) die wordt gedwongen de penis van een oudere jongen in de mond te nemen
Koos zegt tegen de rechter er nooit opgewonden van te raken. Sterker nog. Hij voelde zich zelfs smerig na het bekijken van de foto’s.
Zo smerig dat hij, om zichzelf te pijnigen, regelmatig een pijnlijk hete douche nam. Of in zichzelf ging snijden.
Hij was ook helemaal niet op zoek naar lust. Integendeel.
Hij zocht lotgenoten. De bevestiging dat hij niet alleen stond in het misbruik. Niet de enige was.
Kinderporno als middel om de pijn te verzachten.
En ergens zocht hij toch ook steeds naar die zwart-wit beelden die misschien ooit wel van hem zijn gemaakt.
Koos voelt zich al heel lang slachtoffer, maar werkt nu langzaam aan het beeld dat hij ook dader is.
Aan het einde van de rechtszaak, als Koos al een half uur heeft kunnen wennen aan de eis van justitie, valt hij flauw. Zijn trillende lijf valt precies tussen tafels en stoelen door op het tapijt. De rechtbank trekt zich terug.
Ik weet niet zo goed wat ik van Koos moet vinden.
Maar ik weet wel dat veel voorstanders van minimumstraffen en digitale schandpalen geen rekening houden met dit soort verhalen.