Een ieder heeft in Nederland het recht om te klagen.
Wie het ergens niet mee is, kan bij talloze instanties terecht.
Nederlanders hebben de naam graag en veel te klagen. Er zijn zelfs mensen die er bijna een beroep van maken om hun ongenoegen over anderen te uiten.
Het zijn de mensen die bij het minste of geringste in de pen klimmen. Brieven/mails sturen aan kranten en instanties, zelfs als die brieven/mails stelselmatig en ongezien in de kast ‘niet gewenst’ belanden. Het maakt de beroepsklager niet uit.
Ze benaderen autoriteiten desnoods persoonlijk om hun zin door te drukken. Keer op keer op keer.
En wat informeel niet lukt, kan altijd nog formeel lukken. De beroepsklagers schromen niet om via het recht alsnog gelijk te willen krijgen. Ze slepen nietsvermoedende buren voor de rechter of gaan zelfs zo ver om de rechtbank aan te klagen.
De grote vraag is natuurlijk of er ook een eind te maken is aan het geklaag van de klager. Is er wettelijk een middel om iemand het recht om te klagen te ontnemen?
Ja.
De rechtbank in Groningen heeft al een tijdje last van een notoire klager. De man stuurt brieven en klachten naar de president van de rechtbank en daar is het personeel veel te veel tijd aan kwijt.
Bovendien blijkt de man ook voor individuele rechters een plaag. Als hij weer eens in een juridische procedure zit, wraakt hij bijna standaard de rechtbank. Om vervolgens de wrakingskamer te wraken.
En de daaropvolgende wrakingskamer….
Voor wie niet weet wat wraken is. Als je meent dat een rechter partijdig is, kun je hem wraken. Je vraagt eigenlijk aan zijn of haar collega’s of ze kunnen bekijken of hun collega in kwestie wel onpartijdig is. Als de rechters menen dat dit niet zo is, dan haalt men hem van de zaak.
Rechters menen dat ze in alle objectiviteit over collega’s kunnen oordelen.
De plaagggeest uit Groningen ging nog een stap verder. Hij lijkt te wraken om te wraken.
Onlangs kwam de rechtbank tot de conclusie dat hij zijn recht om te klagen misbruikt. Hij weigert zijn klachten op de juiste manier te formuleren en wraakt er lustig op los.
En dus heeft de rechtbank hem het recht om in de toekomst te klagen ontnomen. Nu al stelt de rechtbank vast dat toekomstige wrakingsverzoeken niet in behandeling worden genomen. Daarnaast worden zijn brieven en verzoeken aan de president niet meer van een antwoord voorzien.
Ik ken in deze zaak niet alle details. Weet niet waar de man precies over klaagt.
Maar ik weet wel dat je het bont moet maken als zelfs de rechtbank je klaagzang niet meer aan wil horen.
In zijn algemeenheid kan ik zeggen dat die mogelijkheid soms wel wordt geboden. Zie bijvoorbeeld LJN BJ3782, waarbij een volgend wrakingsverzoek niet in behandeling wordt genomen.
Hoi Chris, ik denk dat je doelt op uitspraak LJN BL5229, rechtbank Groningen, 22 februari 2010. Al lezende heb ik de indruk dat het hier een hele notoire klager betreft. Ben benieuwd naar het verhaal er achter.
Tja je moet het spel wel volgens de regels spelen. Dus dingen juist formuleren en dan ook nog niet te pas en te onpas. Was er ook niet iemand die bij een gemeente een “klaagverbod” kreeg ? *denkt*
Over deze reactie is een klacht binnengekomen die door de beheerder zal moeten worden ingeschat
Uiteindelijk heeft hij dus niets (meer) te klagen….
was het hem daar dan in den beginne niet om begonne(n)
Azzie nu maar geen wraak neemt……..
Tot 1 februari 2006 stonden hem nog mogelijkheden onder het wetboek van strafrecht art 152t/m 156 toe.
Gek trouwens hoe ze dat met stille trom hebben weten te verwijderen. Misschien werden ze wakker geschud….
Terwijl ik naar de artikelnummers zocht kom ik pas tegen dat ze dat maar de nek hebben omgedraaid.
En toch, als je echt wat te klagen had, dan had dat wat……..
februari 24, 2010 om 21:35 Geweldig!!
Een babyboomer zo gek gekregen dat die klaagt over een zwakzinnige uitspraak van mij :). Met duitsehelm in de broek naar vrijdagmiddag borrel.