Het zat er aan te komen.
De rechtbankpijp is leeg.
Hier staan nu 570 verhalen. Nog veel te maken.
Maar nu even niet. De sleet zit er in. Steeds dezelfde insteek.
De plaat is grijs.
Het moet anders. Frisse blik. Oprechte verbazing.
En er is elders genoeg te doen.
Andere verhalen. Een mooie documentaire wellicht. Een boek.
Met intense verhalen. Ver van de rechtbank.
En dus ga ik op deze plek in winterslaap. Ik heb er oprecht even geen lol meer in. En routine is dodelijk voor creativiteit.
Maar belangrijker: ik ben een beetje onderdeel geworden van de juridische wereld. Maak te vaak grappen met de mensen om me heen, terwijl ik had moeten denken: daar zit een verhaal in. Ik moet daar iets mee. Wat je nu zegt, dat kan eigenlijk niet. Dat klopt niet. Te gek voor woorden.
En dat is de valkuil van iedere journalist. Niet meer zien wat er wel is. Niet meer horen wat gezegd moet worden.
Het was mij een waar genoegen. Echt waar.
Maar de juridische bril gaat af.
Wellicht tot later.
Of niet.