Wij houden van leed. Zo lang het om de ander gaat. We lezen er maar al te graag over. Staan netjes in de file om het aan de andere kant te kunnen zien. En dan rijden we door. Stiekem opgelucht.
Ik sta door mijn werk wel eens bij een plaats delict. Omdat iemand op gewelddadige wijze om het leven is gekomen. Soms door een mes of een kogel. Soms ook door een stadsbus. Het is er nooit rustig. Groepjes mannen. Vrouwen op de fiets. We willen weten wat er aan de hand is. En als het te lang duurt, fietsen we door. Het leed is altijd maar even ook van ons.
Verdachten die zich melden bij de rechtbank kennen dit principe maar al te goed. Ze hebben schulden of foute vrienden. Stoornissen of andere ellende. Ze vechten tegen demonen. Meestal tegen zichzelf.
In het begin zijn ze bijna allemaal als een verse weduwe. Aandacht genoeg. Leed heeft een sterke magnetische kracht. We willen er bij zijn. Misschien geeft het wel troost om te weten dat de ander het nog slechter heeft.
En dan haken we af.
Omdat we verder willen. Moeten. Omdat het leed wat ons eerst zo aantrok, ons ineens naar beneden lijkt te halen. Het leed blijft achter. Alleen.
Ik sprak laatst een weduwe. De dood van haar man was al lang niet zo vers meer. Ik vroeg haar of het nu beter ging. Haar antwoord was veelzeggend.
‘Juist niet. Het wordt alleen maar erger.’
De bezoekjes van ongeruste mensen nemen af. De toon van de gesprekken minder zalvend. Harder. Op de een of andere manier ligt er een collectieve afspraak voor de houdbaarheid van leed.
Mensen willen bij leed horen. Maar nooit voor lang. Het leven gaat door. Hang de slingers maar op. Wat we niet zien, dat is er niet.
En het werkt. Natuurlijk werkt het.
Tot het je zelf overkomt.
Ik denk dat je gelijk hebt Chris. Na verlies van een dierbare telt eerst vooral de wijze waarop iemand nhet leven liet. Later, soms veel later telt, het gemis en is de manier waarop iemand om het leven is gekomen naar de achtergrond verdrongen. Het verwerkingsproces is heel indivudueel en hangt vaak af van de relatie die je met hem of haar hebt gehad. Je moet het ondergaan hebben om te weten hoe dat allemaal verloopt en soms is het blijvend. Maar het leven gaat door!
er staat geen tijd op het rouwproces, maar mensen denken vaak van wel.
Het leven gaat altijd door ook na leed, maar leedrecreatie vind ik niet geweldig, spreek uit ervaring.
Heb leed gekend en moest vanuit mijn werk leedrecreanten weg sturen, niet leuk andermans verdriet te proeven, gaf mij nooi een goed gevoel.
Mijn moeder werd vaak boos van reacties van haar omgeving een jaar nadat mijn broer als kind overleed.
‘Je bent nu al een jaar verder (WIJ zijn nu al een jaar verder) en nog steeds zit je moeilijk te doen.
Laat het toch eens achter je.’
Voor verwerking staat geen termijn inderdaad.
Of je moet je medemens willen plezieren.
Maar dat is nep hea.
Maar wèl gewenst.
Das prachtig gesteld, meneer Klomp.
en zo waar !!! Fucking carpe diem voor het jezelf overkomt!
Sterkte
Deze komt aan! Absoluut de waarheid!
Pingback: Hoogte verschillen | Lichtvoetig Zwaarwichtig Organiseren