Bovenstaande door mij in elkaar geknutselde collage bestaat uit rechtbanktekeningen van Lucia de Berk. Ooit tot levenslang veroordeeld voor de moord op zeven van haar patiënten. Inmiddels vrijgesproken.
Lucia werd in de Telegraaf ooit de Engel des Doods genoemd. Die twijfelachtige eer deelt ze overigens met Josef Mengele.
Ik ben Hans Aarsman niet, maar het is in dit geval niet zo heel moeilijk om te zien dat ook rechtbanktekenaars tekenen met gevoel. Gevoel voor schuld of onschuld. Voor wat slecht is en wat goed. De tekeningen gaan voorbij in de tijd. 2003. 2007. 2008. 2010.
Lucia de B. begint met een puntneus en diepe groeven in het gelaat. De afbeeldingen zijn bijna duister te noemen. Een heks zonder punthoed, maar bijna met wrat. Haar houding afwerend, de blik op donker.
Als haar vrijheid nadert, begint ze te veranderen. De neus is ineens een beetje rond, de groeven verdwijnen. De ogen gaan open.
Een optimist ziet in de tekeningen de daadwerkelijke verandering van een vrouw die vanuit de diepste put ineens de zon ziet schijnen.
En de pessimist ziet de werking van het onderbewustzijn van de mens.
P.S. zie nu pas het vergelijkbare verhaal hierover op de Nieuwe Reporter. Bij deze.