Je bent pas zeven jaar en je woont met je moeder in een vakantiepark. Om de week ga je naar je vader. Je ouders liggen in scheiding.
Als je moeder werkt, ben je soms bij oma en opa. Dat was die vrijdag niet anders. Je speelt tot je moeder je weer op komt halen. Ze kookt voor je. De dingen gaan zoals ze overal en altijd gaan. Ook de zaterdag begint normaal. Knutselen. Spelen. Samen met je broertje van twee doe je dingen die alle kinderen doen op een zaterdag.
Dan begint het. Jij weet het nog niet, maar je moeder neemt je broertje mee. Drukt een kussen op zijn gezicht. Hij spartelt, begint te huilen en je moeder pakt de ceintuur van haar badjas om de adem voorgoed uit zijn lijfje te halen. Ze legt het dan nog warme lichaam in een doos van haar kerstpakket en neemt je apart.
Het is je eigen moeder die je vertelt dat ze dood wil. Dat iedereen dood moet. Ze het gevoel heeft dat iedereen al dood is. Ze alles heeft verloren. Dat ze het financieel niet meer op een rijtje krijgt. Maar dat jullie wel allemaal naar de hemel gaan. Je pakt wat knuffels en een fotoboek. Omdat je weet dat je moeder dood zal gaan. Zo heb je naar eigen zeggen nog wat herinneringen aan haar als ze dood is. Want dat is wat ze wil.
Je bent bang. Ze heeft gezegd dat jij ook dood moet en dus vraag je of je naar oma mag. Je moeder loopt naar de auto. Je gaat mee en stapt in. Vlak voor het huis van oma zet je moeder de auto in de achteruit. Je ziet het gebeuren. Zij rijdt met volle vaart een brede en diepe sloot in. De auto loopt vol met water. Je wil er zo snel mogelijk uit. Maar dat gaat niet. Het is je eigen moeder die je voet pakt en aan je trekt. De dood is in de buurt. Dat voel je. Wie is er om je te beschermen? In paniek schop je haar van je af en kruip je door een ruit van de auto. Ook je moeder verlaat het snel zinkende voertuig. Op de kant steekt ze haar tong naar je uit.
Als een agent in het water springt om in de auto te kijken, ziet hij wat niemand wil zien. Uit de auto haalt hij een jongetje van twee. Blauw en koud. Om zijn hals zit nog de ceintuur van de badjas. Ruben zal nooit drie worden.
De politie wil met je spreken. Je zegt dat mamma gek is geworden. Je gaat naar huis, waar je pappa wacht. Je bent in shock. Het duurt weken voor je weer van je eigen bord durft te eten. Was het niet mamma die had gezegd dat ze je zou vergiftigen? In de brand zou steken? Met intensieve therapie beleef je alles opnieuw. Omdat die man in die witte jas zegt dat het goed voor je is. Je vader wijkt niet van je zijde.
Je bent zeven jaar oud. Te jong om te weten. Oud genoeg om het te snappen. Je hebt nog nooit gehoord van de term psychose. Van depressies die alomvattend kunnen zijn. Je wist niet dat liefhebbende mamma’s kunnen veranderen in moordlustige wezens. Waarom zou je ook?
Nu weet je het wel. Je hebt je broertje verloren. En je moeder. Deskundigen vrezen dat je nog steeds niet veilig bent als je moeder ooit weer in de buurt zal komen. Je vader zal nooit meer dezelfde zijn. Zijn wil om verder te leven komt nu alleen nog door jou.
Zeven jaar.
Godskolere.
GODSKOLERE, ontzettend heftig verhaal.
Heb het vandaag gevolgd op twitter, heb er geen woorden voor. Dan ben je zeven jaar en nu al getekend voor het leven, triest.
Pfff. En zo komt dat ene krantenberichtje tot leven in volle omvang. Wat een leed en wat zou je ik dat meisje graag willen helpen. Maar hoe? Zou ze der moeder ooit nog willen zien? En dan ook de moeder zelf…. Ik weet het gewoon niet.
Heb je vandaag gevolgd op Twitter…….verschrikkelijke gebeurtenis; niet voor te stellen….hoop dat de betrokkenen weer verder kunnen ‘leven’, maar vraag het me af.
Zat eerder vanavond je tweets terug te lezen van de zitting. Wat tragisch. Triest.
Ik heb die dag je tweets gelezen en vreesde al dat dit er achter zat. Wat doen wij in onze verziekte geest anderen aan? Ik hoop dat het met het meisje en haar vader weer goed komt en haar moeder wens ik genezing, maar of dat een zegen is? Leven met zo’n schuld is nauwelijks te doen lijkt mij.
Je beste verhaal ooit.
Hopelijk lees ik nooit weer zoiets.
als de duivel is in de man (vrouw)
is de wijsheid in de kan.
Wat ontzettend heftig… half tien, aan het werk en dikke tranen in de ogen. Godskolere inderdaad…
vreselijk voor álle partijen!
verschrikkelijk!
Verschrikkelijk. Wat zou ik dat meisje graag hoop geven. Liefde. Haar in m’n armen sluiten. Ik tel mijn zegeningen maar weer …
W O W….. 😮 #flabbergasted
Heel erg.
Krijg je gewoon een brok van in je keel.
Mooi verhaal heb je er van gemaakt!! De grote lijnen kloppen. Met vader en dochter gaat t gelukkig iets beter. Met ons als familie ook. Het ongeloof is er nog steeds, het verdriet ook. Het verlies is groot.
Helaas zijn er vele van dit soort waar gebeurde verhalen in vele gradaties en vormen waarin de hulpverlening triest te kort schiet… Maar zo ook de naaste omgeving… Dit soort gezinnen en kinderen staan er alleen voor… En oooohhhhh wat een belangstelling als een verhaal naar buiten komt waarin het leed al is geschiet…
De direct betrokkenen hebben hier een leven lang mee te dealen… Je leert er mee omgaan… Maar verwerken? Nooit!! Je kunt je namelijk als gezonde slachtoffer niet verplaatsen in een zieke geest…
OMG wat verschrikkelijk ………..
Wat goed geschreven.
Wat een verschrikkelijke verhaal.
Wat een stomp in de buik.
En een psychose kant iedereen overkomen!
“Zijn wil om verder te leven komt nu alleen nog door jou”
Dat is een troostende gedachte..
Ter afsluiting.
Verhalen voor het slapen gaan..
Ben er stil van…. wat vreselijk.
Ons meiske, want over haar gaat het hier boven, ligt rustig te slapen en heeft weer plezier in het leven. ‘Ons’, want ik ben de gelukkige die deze vader nu mijn man en dit meiske nu mijn dochter mag noemen.
Dat zijn zeer heftige gebeurtenissen. Dan schieten woorden tekort. Ik word herinnerd aan het beeld van een moeder, die samen met haar zoontje van 4 het kanaal in rijdt. Beide sterven en worden weken later boven water gehaald.
Als politieman moet ik er naartoe. Het is immers mijn beroep om de redenen hiervoor te achterhalen.
Moeder en kind waren weken daarvoor als vermist opgegeven.
Ik tref ze aan. Moeder ligt op een soort schoof onder een partytent op de binnenplaats van een politiebureau in België. Het zoontje zit nog vastgesjord in het kinderzitje. Het staat in een hoek op de grond, in een openstaande garage. Ik kijk in lege oogkasjes en naar vingertopjes die slechts huidrestjes zijn.
Vervolgens naar ouders van moeder, vader was niet direct voorhanden. Bericht aanzeggen.
Het is alweer ’n jaar of 7 geleden.
Een gebeurtenis die mij altijd zal bijblijven.
Bij het lezen van dit bericht moest ik ook denken aan die politieman die het water inging om de auto te onderzoeken en daar het dode jongetje aantrof.
Jacques
de blauwe diender
Zie dat ik m’n gegevens niet heb ingevuld. Bij deze.
“Beide sterven en worden WEKEN later boven water gehaald”
Hoe werden ze ineens na weken vermissing opgemerkt dan?
Laag waterstand?
“Als politieman moet ik er naartoe. Het is immers mijn beroep om de redenen hiervoor te achterhalen”
En als politie.. moet je toch eigenlijk anderen op afstand houden?
Afschermen enzo..
Ik bedoel… De oorzaak, ongeluk of opzet..redenen..dat is hooguit mede te delen lijkt mij..
Als Politieman..
FeeX, het onderzoek werd gedaan door de Belgische politie (vlak over de grens). De auto met moeder en kind werden tijdens een routinematige dregging van een kanaal (gebeurt doorlopend maar telkens op andere plaatsen) boven water gehaald. Het ging uiteraard ook om de identificatie. Moeder en kind woonden echter in Nederland, vandaar dat de politie in Nederland erbij werd betrokken.
Uit onderzoek is gebleken dat het om zelfdoding ging. De moeder verkoos hierbij haar zoontje mee te nemen.
Ik wil met mijn bijdrage duiden dat een dergelijke ervaring grote impact heeft op b.v. politiemensen. Het trieste verhaal van Chris bracht mij even terug in de tijd toen ik las dat een politieman te water was gegaan om de auto van binnen te controleren en daar het levenloze jongetje aantrof.
OT, Chris
Verdachte opgepakt, DNA match zaak Nicole v.d. Hurk
Ook een meisje verkracht en vermoord, een zaak waar veel om te doen is geweest.
Plotters blijven stil..
Pingback: Gevaarlijke Gekkies … Moet ik mij aangesproken voelen? | Martin Jan Melinga
Pingback: Gevaarlijke gekkies? Moet ik mij aangesproken voelen? | Orange Monday Foundation
Je hebt wat teweeggebracht met Gevaarlijke gekkies? Chris.
Ook nog na twee maanden, getuige de pingbacks.
Wat het onderwerp betreft mag het duidelijk zijn dat de rechter inmiddels uitspraak heeft gedaan. Grietje
magmoet 1 jaar naar een psychiatrische kliniek. Zonder oplegging van TBS-maatregel, ondanks bevinding van volledige ontoerekeningsvatbaarheid.Terecht? Onverantwoord? Druppel op een gloeiende plaat?
Hoe vergaat het Grietje en de haren nu nà januari 2015?
Als ik wat meer tijd heb binnenkort doe ik graag een bijdrage leveren. En nog een. Dit debat moet echt gevoerd (blijven) worden!
Het OM gaat in hoger beroep.
Verder is in een andere rechtszaak eenhoofdig gezag toegekend aan de ex van Grietje. Ook haar ouders wordt – in het belang van hun kleindochter – geadviseerd afstand te houden.