Het zit er bijna op. Na twaalf jaren sta ik aan de vooravond van mijn allerlaatste bijdrage voor de regionale omroep RTV Noord. Na ongeveer vijfduizend publicaties is het voorbij. Het stopt.
Dat zit zo:
Ooit vertelde een medewerker van RTV Noord dat de regionale omroep in Groningen een warme, hechte familie is. Waar mensen voor elkaar zorgen en waar een gemoedelijke sfeer heerst. Met zijn allen één. Dat klopt. De omroep is een veilig thuis waar ik mij altijd heb mogen laven aan de warmte van oprechte medemenselijkheid.
En wat waren het mooie jaren.
Ik weet nog goed dat ik tijdens een innige kerstmaaltijd op de schouders werd gehesen van de toenmalige directeur Henk Bleker. Op zijn brede lijf maakte ik een ererondje door de zaal. Na afloop schoof Bleker mij een briefje toe:
‘Als je (met je moeder) meewilt naar FC Groningen – PSV, dan kan dat!’
Door de waterval in mijn ogen wist ik zo snel even niet wat te zeggen.
Het welkom in het hoofdkantoor van RTV Noord was altijd omgeven met warmte. De vriendelijke receptioniste die als een moeder al haar kinderen bij naam kende, had de koffie al klaar nog voor ik goed en wel door de deur was. Je had het gevoel voor altijd lid te zijn van het immens grote gezin. Bij een belletje hoefde ik mijn naam niet eens te noemen. Mijn stemgeluid was genoeg voor een warme begroeting.
Ik zal het allemaal moeten missen. Waarom? Omdat ik steeds vaker voor andere media aan de slag ben. Natuurlijk begreep de omroep dat. Aan alle kanten begrip voor de positie van de freelancer die om rond te komen twee keer zo hard moet werken. Maar het was ze wel opgevallen. Er is gesmeekt of ik langer door kon gaan. De hoofdredactie. Chefs. De nieuwe directeur die mij aanbood een borrel te komen doen. Het mochten er ook meer zijn.
Ik wil hier ook mijn dank uitspreken aan de chef die vond dat ik dan in ieder geval de grote zaken voor RTV Noord moest volgen. Die meende dat een nieuw in te vliegen persbureau niet zou kunnen wat ik kan. Hij was er stellig in. Liet zich niet van de wijs brengen door lucratieve offertes van concurrenten. Wist dat ik zwaar in de financiële problemen zou komen als ik besloot weg te gaan.
Hij hield voet bij stuk. Een zeldzaamheid in het onzekere bestaan van een freelancer. Natuurlijk hoor ook ik wel eens verhalen van opdrachtgevers die ondanks eerder gedane beloftes alsnog ineens eenzijdig de verbintenis verbreken. Niet bij RTV Noord. Mijn opvolgers kunnen met een gerust gemoed gaan slapen. Het veilige nestje van de omroep is te warm om uit verstoten te worden. De bazen te oprecht en integer. Familie heb je voor het leven.
Wat ben ik oprecht blij met de begripvolle houding van mijn chef. Ook toen ik mijn grote zorgen uitte over mijn aanstaande vertrek. Ik wist niet helemaal zeker of je na twaalf jaren zo maar kon vertrekken. Maar dat was geen enkel probleem:
‘Je bent toch freelancer?, dan kan dat!’
Mijn dank gaat ook uit naar het nieuwe persbureau dat voortaan bij mijn afwezigheid de rechtbankverslaggeving zal verzorgen. Hemel en aarde hebben ze bewogen om mij toch nog een rol te laten spelen. Ook al zou ze dat veel geld gekost hebben. De loyaliteit van freelancers kent anno 2014 geen grenzen. Samen sta je sterk.
Ik besef dat ik jaar na jaar een zeer riante vergoeding heb gekregen voor mijn werk. Het was financieel niet eens nodig om andere opdrachtgevers te hebben. Het is oprecht een fantastisch gevoel om lange, zware dagen af te sluiten met een riante bankrekening.
Mijn opvolgster komt in een gespreid bedje terecht. Ik hoop dat zij na enkele maanden werk ook kan dromen van rentenieren in een mooi huisje in Toscane. En weet dat haar loyale en sympathieke persbureau de eigen medewerkers minstens zo royaal zal belonen. In de journalistiek is loon naar werken nog steeds een vast gegeven. Als baas geld inhouden op het werk van je werknemers. Dat doen wij niet. Zo zijn wij niet.
De reacties op het nieuws van mijn afscheid bevestigden mijn innige band met de omroep. De vele mailtjes, telefoontjes en hartverwarmende briefjes van collega’s hebben mij goed gedaan. Ik denk niet dat ik mij ooit meer in mijn leven ergens zo ontzettend thuis zal voelen als juist bij RTV Noord.
Daarom:
Bedankt, lieve RTV Noord. Voor twaalf fantastische jaren. Voor jullie steun na heftige dagen met bizarre rechtszaken. Voor de jaarlijkse verhoging van de toch al fantastische vergoedingen. Voor de hartverwarmende erkenning voor mijn flexibiliteit en inzet. De rotsvaste grondhouding dat de mens altijd boven (belasting)geld gaat.
Met warme tranen van oprechte ontroering in mijn wazig geworden ogen, zeg ik:
Het ga jullie allemaal goed.