Je kunt er vandaag niet omheen in de media.
Het verdwenen meisje Milly Boele (12) is gevonden. Begraven in de tuin van haar overbuurman.
Ik ga het op deze plek niet hebben over hoe erg het allemaal wel niet is. Dat spreekt vanzelf. Iets met woorden schieten tekort enzo.
Mij viel (naast de overweldigende media-hype) iets anders op. Iets dat helaas al een tijdje aan de gang is.
De pers had vroeger een monopolie op de publiciteit en de beroepsgroep legde zichzelf daarbij allerlei regels op. Regels die moesten leiden tot een eerlijke behandeling van de mensen waar over werd geschreven. Of het nu ging om de plaatselijke melkboer of de verdachte van een gruwelijke moord.
Het monopolie van de pers is al lang en breed begraven en komt ook niet meer terug ook.
Daar kun je van alles van vinden, maar het is nu eenmaal de realiteit. Een realiteit echter die ook de nodige nadelen met zich meebrengt. De regels die de journalistiek heeft gemaakt, lijken namelijk niet te gelden voor de nieuwe – veelal digitale – spelers op de markt.
En dus zien we tegenwoordig meteen na een ernstig ongeluk of moord de meest ongenuanceerde berichten zonder filter of eindredactie op ons afkomen.
Milly was nog maar net gevonden of de eerste beelden van de verdachte waren al te bekijken. Vakantiekiekjes, bijvoorbeeld. En foto’s van zijn huis. Met dank aan Google-streetview.
De Telegraaf, nooit verlegen om wat olie op het vuur van de volkswoede te gooien, publiceerde vandaag gewoon in de eerste regel van een nieuwsbericht het volledige adres van de verdachte.
Let wel. Het is een goede journalistiek gewoonte om in de eerste regel het belangrijkste nieuws te verwerken…
En wat te denken van de vermelding van de hyves-pagina’s van zijn familie-leden? En laat ik dan nog maar zwijgen over de vele door emoties gedreven reacties van reaguurders op verschillende sites. Soms is een laagje beschaving zo dun dat je er dwars doorheen kan kijken.
De traditionele kranten proberen in deze zaak nog terughoudend te zijn, maar verwijzen voor de zekerheid wel naar de sites die daar veel minder moeite mee hebben. Voor dergelijk gedrag is een mooi woord.
Hoe ver zijn we eigenlijk nog af van de schandpaal? Pek en veren?
Helaas zijn dit geen incidenten.
‘Zo. Enorme lul in je smerige kut Polo’
Zo begon onlangs een bericht op GeenStijl. Een berichtje over een automobilist die op de snelweg achterop een andere auto klapte die met pech op de vluchtstrook stond. De klap maakte een einde aan het leven van een 20-jarige vrouw.
Subtiel.
Afgelopen week werd duidelijk dat het internet genomineerd is voor de Nobelprijs voor de Vrede.
De Italiaanse editie van het tijdschrift Wired heeft het wereldwijde web voorgedragen als kandidaat. Volgens hoofdredacteur Riccardo Luna is het internet een belangrijk middel bij het streven naar vrede.
Uit de Van Dale: