Op maandag 5 oktober reed een Friese ouder vastberaden naar de school van zijn zoon om te protesteren tegen het advies van het schoolbestuur om mondkapjes te dragen. Hij riep eerder al op om ‘met trekkers en trucks’ de school te bezetten. Er was immers sprake van kindermishandeling en de overheid moet van ‘onze kinderen’ afblijven. Mijn hemel zeg.
Toen ik deze soap tot mij nam, wist ik eerst van puur ongeloof niet waar ik moest beginnen om deze uitwas van een door en door verwende samenleving van commentaar te voorzien. Maar ik heb er over nagedacht en kom uit op de militaire dienst. Een wat gekke sprong, dat geef ik toe, maar laat het mij uitleggen.
Eerst maar even de absolute absurditeit van deze affaire. Om te beginnen met het filmpje dat de vader op zijn Facebook zette, een klucht waarin hij zichzelf filmde terwijl hij in zijn auto reed en bij herhaling en met diepe verontwaardiging in zijn stem aangaf dat de overheid van onze kinderen af moest blijven. De beste man was naar eigen zeggen druk bezig om trucks en tractoren te regelen.
Kindermishandeling moet immers bestreden worden met groot materieel.
Onversneden en karikaturaal populisme. Alsof de overheid kinderen zou mishandelen als een schoolbestuur besluit om een advies te geven over het dragen van mondkapjes om kinderen juist te beschermen. Niet om lullig te doen, maar de overheid in Nederland bemoeit zich (hetzij via beleid, hetzij via financiering of adviezen) volstrekt terecht met onze kinderen vanaf het moment dat ze geboren worden.
Sterker: al voor die periode.
Door ongeboren kinderen zorg aan te bieden bijvoorbeeld (echo’s), door na de geboorte met een hielprik te komen en een gehoortest, een consultatiebureau, gratis zorg en onderwijs. Door ouders een shitload aan geld te geven voor de opvoeding en ondersteuning van kinderen: kinderbijslag, kindgebonden budget, kinderopvangtoeslag en ga zo maar door.
Het kan natuurlijk zijn dat deze bezorgde Friese vader geheel vrijwillig afstand heeft gedaan van deze enorme zak geld, maar ik vermoed zo maar eens van niet.
Zorgplicht
De overheid heeft een zorgplicht en dat is maar goed ook. Er kan zelfs door ‘de overheid’ worden gekozen voor een uithuisplaatsing of een jeugddetentie. Omdat sommige ouders namelijk helemaal niet zo goed zijn voor kinderen. En sommige kinderen, soms mede door hun ouders, niet willen deugen.
Een overheid die zich schuldig maakt aan kindermishandeling door een mondkapje te adviseren.
Is dat kindermishandeling? Of een – met alle mitsen en maren – verstandig advies om een poging te doen om kinderen nu juist niet te mishandelen. Omdat ze anders mogelijk een tamelijk vervelende besmetting oplopen of die besmetting doorgeven aan een moeder, oma, opa, leraar of een bezorgde vader.
De ‘bezorgde vader’ (een recidivist die al eerder bij dubieuze bijeenkomsten zijn stem liet horen) werd vandaag snel na zijn aankomst bij de school opgepakt door de politie. Onder het oog van een handjevol bekende querulanten. De beste man bleek overigens volgens lokale media na eerdere intimidaties van werknemers van de school al een lokaalverbod te hebben voor de school en het schoolplein.
Dynamiek
Einde verhaal, zou u zeggen. Maar ik vrees dat deze man en zijn dubieuze vrienden en vriendinnen wel weer ergens op zullen duiken. En ik vrees dat deze dynamiek veel breder en groter is dan een verwarde geest uit Friesland, die denkt de reïncarnatie van Grutte Pier zelf te zijn.
Hoewel het wellicht wat gekkig klinkt, brengt mij dit bij de dienstplicht. Ik moest daaraan denken omdat ik merk dat akelig veel mensen tegenwoordig heel goed denken te weten wat hun rechten zijn, maar volledig vergeten dat er ook plichten zijn. En ik dacht eraan omdat het lijkt alsof mensen niet meer de bereidheid hebben om ongemak te verdragen.
Volgens complotwappies (ik heb er echt geen ander woord voor) vallen mensen flauw als ze mondkapjes dragen. Onschuldige kinderzieltjes die bij bosjes bewusteloos raken op school, je moet er toch niet aan denken. Een stille ramp waar we Amnesty International tot op de dag van vandaag niet over horen, die deugertjes zijn vast weer veel te druk met wat onbetekenende incidentjes in Wit-Rusland.
De wappies spreken zelfs van ‘lichamelijke en geestelijke mishandeling’. Laat ik mij maar inhouden en niet uitweiden over de vraag wat het met een kind doet als hij of zij in het bijzijn van zijn gniffelende klasgenoten ziet dat vader afgevoerd wordt door de politie.
Hoe je verder ook over de dienstplicht denkt, persoonlijk heb ik in de bijna twee jaar dat ik onder de wapenen was (ja, ik tekende bij) wel het een en ander geleerd.
Traangas
Toen ik met gasmasker (maar zonder filter) een kleine, afgesloten betonnen bunker in werd geduwd met twintig kameraden en een enorme wolk traangas, was ik echt niet zo blij. Maar ik leerde wel wat het is om even door dat ongemak heen te bijten. Om erop te vertrouwen dat ik met de adem ingehouden en ogen dichtgeknepen mijn aan de koppel gebonden filterbus (met schroefdraad) wist te vinden.
Omdat ik nou ook weer niet de meest handige persoon ben op deze aardkloot en dat klotenfilter eerst uit mijn jatten liet vallen en daarna niet al te snel op het gasmaker wist te schroeven, leerde ik ook wat het is om traangas te inhaleren. Geen prettige ervaring, kan ik u vertellen. Toen ik het filter eenmaal na veel te lange tijd enigszins op mijn masker had, spoot het snot mij ongeveer uit de bilnaad.
Stoer
Stoer verhaal, nietwaar?
Maar het gaat niet om dit verhaal. Het gaat erom dat je soms door de omstandigheden gedreven even niet meer kunt doen wat je altijd deed en je je tijdelijk wellicht wel eens heel erg kut kan voelen. Of slechts een beetje kut. Dat is het leven, wen er maar aan. Als ouders dat snappen, dan kunnen ze dat hun kinderen ook leren.
Hoewel er vaak lacherig wordt gedaan over de dienstplicht, werden er wel degelijk oefening gedraaid waar je later nog veel plezier van kon hebben. Karakteroefeningen bijvoorbeeld; dagen zonder eten en met weinig water door de velden in Limburg akkeren, met zware bepakking en je geweer van 1 meter 10 op je rug, terwijl het bloed in je kisten staat en het ijs in je waterfles.
Niet leuk en soms vrij pijnlijk, maar je leerde wel dat een mens meer kan dan hij (of zij, maar toen nog niet) denkt als je enig noodzakelijk of onvermijdelijk ongemak eenmaal accepteert als een tijdelijke realiteit.
Waar het tijdens een crisis om gaat is dat je soms even niet als een soort doorgedraaide autistische activist je eigen gekke regels en privileges kunt blijven volgen, maar je je moet aanpassen aan wat op dat moment even nodig is. Ook als het vervelend is, ook als het ongemak geeft.
Niet alleen voor jezelf, maar vooral voor anderen.
Nijmegen, 1993
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.