Hij is nu een oude man en zijn wildste streken liggen achter hem. De tijd heeft hem milder gemaakt.
Hier en daar bromt hij nog wat om zich heen, tegen niemand in het bijzonder.
Dat was vroeger anders.
Waar het aan lag, heeft niemand exact vast kunnen stellen. Dat gebeurde nog niet in die tijd. Feit was dat hij altijd al dol was op jongeren. Die mooie, pure en onschuldige boys.
Van lieverlee raakte hij met ze bevriend. Altijd was daar die hulpvaardige hand. Soms in het nette, soms ook helemaal niet. Hij kon er niets aan doen. Ze waren ook zo mooi en het vlees zo zwak. En ach, ging iedereen toen niet veel vrijer om met seks?
De jaren gingen voorbij en de spijt en schaamte over wat hij had gedaan sleten weg. Een paar vage herinneringen bleven achter in zijn hoofd. In scherpte en detail aangetast door de jaren die gingen.
Maar niet iedereen kon zo makkelijk vergeten. Niet iedereen hield zich stil. Waren ze toen nog jong en onervaren, nu zijn ze ouder en nog steeds boos.
De oude man heeft het al die tijd geweten en nu is het dan toch aanstaande. Hij moet boeten voor zijn zonden.
Of toch niet?
Het Nederlands strafrecht kent de term verjaring. Simpel gezegd: als de politie een verdachte niet te pakken krijgt, is hij na verloop van tijd vrij van vervolging.
Zo staat er op een misdrijf waar meer dan tien jaar gevangenisstraf voor kan worden gegeven, een verjaringstermijn van twintig jaar.
Wie zich schuldig maakt aan een ernstige vorm van seksueel misbruik, kan na twintig jaar opgelucht ademhalen.
Verjaring heeft een opvallende geschiedenis. Het achterliggende idee achter de ‘vrijstelling door de tijd’ is (onder meer) dat een dader al die jaren al heeft geleden onder zijn eigen geweten. Jaar na jaar onrust, angst en wroeging.
Uiteindelijk straf je jezelf het hardst.