Ik heb een probleem met het opstaan voor de rechtbank.
Zo. Het is er uit.
Ik voel me er niet prettig bij. Vernederend is een groot woord, maar het komt gevoelsmatig wel in de buurt.
Misschien ligt het aan mijn autoriteitscomplex, dat kan.
Maar ook rationeel heb ik er moeite mee. Ik zit in de rechtszaal om kritisch verslag te doen van wat er allemaal aan de hand is. Een van de taken is om in de gaten te houden of rechters wel opletten, geen domme dingen doen of zeggen of bijvoorbeeld halverwege in slaap dreigen te vallen (het gebeurt echt).
Ik hoor daar te zitten als onafhankelijk en kritisch observator (en dat dit in de praktijk soms tegenvalt, doet hier even niet ter zake)
Om dan – nog voor er een woord gezegd is- als de eerste de beste schooljongen op te staan en respect te tonen voor een rechter….
Dat voelt niet goed. Dat voelt kleinerend. Als een buiging voor de keizer. Ik vind dat een verdachte dat ook niet hoeft te doen. Meteen al ongelijk van start. Wat een onzin.
Ik ben als journalist ook helemaal geen deelnemer aan het proces. Speel geen enkele rol en sta ook niet aan de kant van het slachtoffer of aan die van de verdachte.
Staan sportjournalisten massaal op voor een voetbaltrainer? Of een politiek verslaggever als de burgemeester ergens opduikt? Dacht het toch niet.
En is ons vroeger ooit niet geleerd dat alle mensen gelijk zijn? Niemand voor een ander onder doet?
Nou dan.
Begrijp me goed. Ik zeg niet dat ik geen respect heb voor een rechter. Soms is dat best zo.
Maar ik heb ook respect voor een bode. Of een agent van de parketpolitie. Of de portiers van de rechtbank. De schoonmaker. Die meneer en mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming die iedere dag maar weer die ellendige voogdijzittingen moeten doen.
Sommige advocaten.
Maar ik sta niet op voor deze mensen. Ik maak geen diepe buiging voor ze (uitzonderingen daargelaten).
En zij niet voor mij (uitzonderingen daargelaten)
Respect toon je niet door simpel op te staan. Sterker nog: ik kan zelfs heel respectloos opstaan als het moet.
Oke, rechtbankverslaggevertje. Je punt is gemaakt. Je wil eigenlijk niet opstaan, terwijl je het al jaren wel doet. En nu?
Geen idee, eigenlijk.
Misschien gewoon een weekje niet opstaan voor de rechtbank. Lekker blijven zitten. Bekijk het maar.
Maar er zijn – zoals altijd – ook andere geluiden. Het opstaan is volgens mensen die het weten kunnen namelijk helemaal niet bedoeld om respect te tonen aan de individuele rechters.
Je toont je respect aan de rechtstaat. Aan de autoriteit.
En ik hou van deze rechtstaat. Ik vind dat het recht in Nederland goed in elkaar zit. Respect.
Maar hoe sta je in een rechtszaal op voor de rechtstaat?
Domme chris,
Waarom zou je opstaan als je daar geen zin in hebt? Jij doet toch je werk daar?
Als ik werk, dan werk ik en dan stoor ik mij niet aan het protocol van de schildpadden, slangen, schorpioenen en spinnen, die op dat moment liever slapen.
Slapen doe je in bed, en niet in de rechtszaal.
Trouwens, de rechter die in slaap viel tijdens zijn werk en daardoor in jouw dagblad kwam ken ik als een toegewijde student van colleges en boeken. Voor een bijeenkomst als een huwelijk van een goede vriend trok hij minder dan twee uur uit, inclusief douchen, zich van een staartelijk costuum voorzien, de fiets aanzetten en de reis hierop naar het stadhuis en terug. Je zag hem weggaan; een uur later was hij weer terug. In de Rzaal heb je deze organisatie niet zelf in de hand. Als een OvJ 5 uur wil uittrekken voor zijn réquisitoir moet hij daar naar luisteren. Een advocaat van twee uur kan er ook weleens zin in hebben. En een rechter ook wel eens niet.
Hoe sta je op in de rechtszaal voor de rechtstaat? Ik weet het niet Chris. Als je vleugeltjes zou hebben, zou je misschien een eindje kunnen vliegen?
@jacob: je staat op omdat de gerechtsbode het vraagt. Omdat het gebruik is. Omdat iedereen het doet. Omdat het bij het protocol hoort. Er zijn talloze redenen om het te doen. Daar komt bij dat ik het ook vrij puberaal acht om te bijven zitten omdat je je daar zelf ongemakkelijk bij voelt. Zo werkt het niet in de wereld, je moet je aanpassen aan anderen.
Ik heb alle begrip voor de slaapdrift van een rechter, maar ik vind ook dat je als rechter een zekere verantwoordelijkheid hebt. Ik heb ooit een officier meegemaakt die een rechstzaak stop zette, omdat hij zich niet meer kon concentreren en moe was. De beste man kreeg best veel kritiek, maar ik vond het juist professioneel.
Rechters kunnen ook met gemak een pauze inlassen. Even een kop koffie, wat water in het gezicht. Klaar. Een rechter die met zijn hoofd op zijn borst valt van de slaap, heeft daarvoor – lijkt mij – ook al niet echt opgelet.
Beste Chris,
Rechters hebben ook dossiers te lezen, en als deze dit doen tot aan de kleine uurtjes voor de dag van de zitting? En dit hoeft niet eens. Een rechter die alle dossiers tot in z’n nopjes kent en te maken krijgt met een OvJ, die begint voor te dragen uit eigen werk? Een rechter, die de reikwijdte hiervan kent moet dit toch te slapen geven. Een pauze inlassen doet het geheel niet inkorten.
Beste Chris, een werkend iemand is niet puberaal en iemand die zich ongemakkelijk voelt, werkt niet goed. In elk geval niet zo zoals het zou moeten. En als alle vogeltjes fluiten ga ik mij daar niet aan aanpassen. Ik fluit als ik dat wil, op een moment dat dit voor wie dan ook het beste uitkomt.
Beste Jacob,
De rechter in kwestie dommelde weg tijdens het pleidooi van de advocaat. Al is dat soms best te begrijpen, het kan natuurlijk niet.
Ik ken heel wat mensen die werken en daar zitten beste pubers tussen, dus die stelling onderschrijf ik niet.
En wat de fluitende vogeltjes en het niet willen aanpassen betreft: is dat niet welhaast de definitie van puberaal gedrag?
Beste Chris,
Jij was het dus die dat stukje schreef?
Welhaast de definitie van puberaal gedrag, mijn beste Chris.
En laat ik werken. En wel heel best. Laat ik een beste puber zijn.
Of bedoelde je best pubers?
Heb je iets tegen pubers Chris?
Beste Jacob,
Dat was ik zeker. Hoort bij mijn werk.
De rest van je reactie is zowel onbegrijpelijk als irrelevant. Ik heb al eerder gezien dat je ook op het weblog van Rob niet uitblinkt in heldere taal. Dat geeft ook niet. Er zullen mensen zijn die vaagheid verwarren met diepgang.
Beste Chris
Als je opstaat voor de rechter voel je je niet prettig. Daar begin je mee.
In je reactie geef je aan, dat je je ongemakkelijk voelt als je blijft zitten.
Zo te horen ben je van alle ongemakken voorzien.
Mijn beste Chris, ik ben wel blij, dat je dan nog wel een goed inzicht hebt in hetgeen begrijpelijk en relevant is in een tekst, een gave die ik in in elk geval niet bezit en dat geeft inderdaad ook niet. Mogen desondanks minder snuggeren en pubers wel meedoen?
Jacob,
Een mening brengt verantwoordelijkheid met zich mee. Nuance vereist kennis. Reacties op het internet hebben doorgaans weinig met deze twee zaken van doen.
Ik zou zelf de term ‘minder snuggeren’ niet gebruiken. Wie is snugger en wie niet? Is niet aan mij. Ik beoordeel elke reactie individueel.
Wat mij betreft mag een ieder meedoen, maar reacties moeten wel een bepaald niveau hebben. Ik wil in ieder geval het idee hebben dat mensen nadenken over wat ze te zeggen hebben, alvorens ze het net vervuilen met bijvoorbeeld populistische prietpraat.