Ik heb een probleem met het opstaan voor de rechtbank.
Zo. Het is er uit.
Ik voel me er niet prettig bij. Vernederend is een groot woord, maar het komt gevoelsmatig wel in de buurt.
Misschien ligt het aan mijn autoriteitscomplex, dat kan.
Maar ook rationeel heb ik er moeite mee. Ik zit in de rechtszaal om kritisch verslag te doen van wat er allemaal aan de hand is. Een van de taken is om in de gaten te houden of rechters wel opletten, geen domme dingen doen of zeggen of bijvoorbeeld halverwege in slaap dreigen te vallen (het gebeurt echt).
Ik hoor daar te zitten als onafhankelijk en kritisch observator (en dat dit in de praktijk soms tegenvalt, doet hier even niet ter zake)
Om dan – nog voor er een woord gezegd is- als de eerste de beste schooljongen op te staan en respect te tonen voor een rechter….
Dat voelt niet goed. Dat voelt kleinerend. Als een buiging voor de keizer. Ik vind dat een verdachte dat ook niet hoeft te doen. Meteen al ongelijk van start. Wat een onzin.
Ik ben als journalist ook helemaal geen deelnemer aan het proces. Speel geen enkele rol en sta ook niet aan de kant van het slachtoffer of aan die van de verdachte.
Staan sportjournalisten massaal op voor een voetbaltrainer? Of een politiek verslaggever als de burgemeester ergens opduikt? Dacht het toch niet.
En is ons vroeger ooit niet geleerd dat alle mensen gelijk zijn? Niemand voor een ander onder doet?
Nou dan.
Begrijp me goed. Ik zeg niet dat ik geen respect heb voor een rechter. Soms is dat best zo.
Maar ik heb ook respect voor een bode. Of een agent van de parketpolitie. Of de portiers van de rechtbank. De schoonmaker. Die meneer en mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming die iedere dag maar weer die ellendige voogdijzittingen moeten doen.
Sommige advocaten.
Maar ik sta niet op voor deze mensen. Ik maak geen diepe buiging voor ze (uitzonderingen daargelaten).
En zij niet voor mij (uitzonderingen daargelaten)
Respect toon je niet door simpel op te staan. Sterker nog: ik kan zelfs heel respectloos opstaan als het moet.
Oke, rechtbankverslaggevertje. Je punt is gemaakt. Je wil eigenlijk niet opstaan, terwijl je het al jaren wel doet. En nu?
Geen idee, eigenlijk.
Misschien gewoon een weekje niet opstaan voor de rechtbank. Lekker blijven zitten. Bekijk het maar.
Maar er zijn – zoals altijd – ook andere geluiden. Het opstaan is volgens mensen die het weten kunnen namelijk helemaal niet bedoeld om respect te tonen aan de individuele rechters.
Je toont je respect aan de rechtstaat. Aan de autoriteit.
En ik hou van deze rechtstaat. Ik vind dat het recht in Nederland goed in elkaar zit. Respect.
Maar hoe sta je in een rechtszaal op voor de rechtstaat?