'Pappa, help me dan!'

Geplaatst op door

Je ligt heel klein te zijn in een groot ziekenhuisbed. En je hebt pijn. Heel veel pijn.

In je handje verdwijnen slangetjes, naast je staat een koud ijzeren apparaat met een knopje. Je mag van de dokter zelf drukken als de pijn te zwaar is om te dragen. Maar je doet het niet omdat het bevrijdende knopje je misselijk maakt.

Je handje zoekt de knop alleen als je helemaal geen uitweg meer ziet. Als je wel moet omdat de pijn alles wegvaagt.

Je gebroken lijfje geeft je nu geen opties meer. Wat je ook doet, het levert je pijn en ongemak op. Je zegt het niet meer aan te kunnen. De paniek straalt van je krom getrokken lijfje.

Als je naar mij kijkt, zie ik een gezichtje waar de pijn in staat. Je kermt. Het zou een hele harde schreeuw zijn geweest als je er de kracht voor had:

‘Pappa, help me dan!’

Maar pappa kan je niet helpen. Kon hij het maar. Was hij maar in staat om die vreselijke pijn over te nemen. Hij zou het binnen een halve seconde doen.

Maar het gaat niet. Je moet het zelf doen. Zes jaar nog maar en nu al met de ambulance naar het ziekenhuis. Naar een operatie-tafel. Twee pinnen in je kleine lijfje.

Arme schat.

Je bent altijd een bijzonder jochie geweest en ik denk je goed te kennen. Al ken ik je nog maar zes jaar. Ik herken je angsten en je overprikkeling. Je prachtige gevoeligheid waar je later zo veel profijt van kunt hebben. Maar ook zo veel last.

Ik weet hoe kwetsbaar je bent. Hoe gevoelig voor verandering en chaos.

Nu lig ik naast je. Het is warm en donker in het ziekenhuis. Je zweet. Ik hoor je rustige ademhaling en vrees voor wat komen gaat. Het kermen. De pijn. De paniek. Ik doe wat ik kan, maar weet nu al dat ik tekort kom. Dat ik de snijdende pijn in je gebroken lijfje niet weg kan nemen.

En dat vind ik vreselijk.

Lieve zoon. We delen door het lot iets waar we nu totaal niet mee om kunnen gaan.

Jij de pijn. Ik de onmacht.

Delen

0 reacties

  3. Herkenbaar, hopelijk gaat het snel beter! Fijn dat je bij hem mag blijven en blijft.

  5. Nu ik ga slapen en na het lezen van je verhaal, nog even een extra dikke zoen, aai over de bol en een glimlach naar zoontje en dochtertje die slapen in hun eigen bed. Kop op Klomp jr. en sr.

  10. Je helpt al door zijn papa te zijn en bij hem te blijven. Sterkte allebei. Hoop dat je zoon snel opknapt.

  12. Wens jullie veel sterkte en bijzonder dat je ook dit deelt met je lezers!

  14. Heel veel sterkte. Ik herken het ook. Mijn kind is 6x geopereerd vanwege haar schisis. Of hazenlip zoals men dat ook wel noemt. Zo machteloos ben je dan.

  15. Chris, ik wens jullie beide veel sterkte, kracht en liefde.
    Bijzonder mooi dat je zo dicht bij hen kan zijn, uit ervaring weet ik dat dat van levensbelang is. liedevolle groet.

  17. Beste Chris en zoontje,

    Ik ken je niet maar lees je verhaal en voel de intentie waarmee je het schrijft, het raakt me tot op het bot. Welke woorden ik ook schrijf ze kunnen jouw gevoel van onmacht niet verzachten en de pijn van je zoon niet verminderen. Weet dat er mensen zijn die met jou en je zoontje meeleven, deze pijn gun je niemand en zeker geen kind. hopelijk kun je snel weer met je zoontje buitenspelen, ravotten en voetballen.

    Gerhard.

  18. Wat moet ik zeggen. Dit is vreselijk om mee te maken. Herkenning ook. Ik hoop dat hij er snel bovenop kan komen. Heel veel sterkte.

  19. Verschrikkelijk veel strekte toegewenst, en geloof in de onbewuste krachten die je hebt.

  25. Pingback: Maandag herblogdag | Eurolac!

Geef een antwoord