Pappa's bevlekte onderbroek

Kan de universele honger naar genegenheid en tederheid zo hard knagen dat een vader zijn eigen dochter misbruikt?

Ja, dat kan. Tenminste. Als je bereid bent de vaders te geloven die met enige regelmaat voor de rechter staan in Nederland. Vaders met op hun dagvaarding keiharde woorden over penetratie en seksueel binnendringen.

Gerbrand is zo’n vader. Hij zit trillend en huilend op zijn stoel voor de rechter. Alles in hem straalt schaamte en onmacht uit. Schuin achter hem aan de slachtoffertafel van de rechtbank zit een vrouw mee te huilen.

Als ze van de rechter mag praten, verschuift de sfeer in de rechtszaal van professioneel ongemakkelijk naar menselijk emotioneel. Ook professionals die wekelijks de meest vreselijke verhalen aanhoren, worden geraakt door woorden.

Ze heeft het over de grootste nachtmerrie van een moeder. Dat ze ooit op een kwade dag in de telefoon van haar man keek en zag dat hij sekssites had bezocht. Sites over seks met kinderen. Met zoektermen als ‘Vader misbruikt kind’. Ze vertelt dat ze altijd ergens diep van binnen wel had gedacht dat het mis zou zijn. Ze kon er alleen de vinger niet op leggen.

Met snikkende stem zegt ze dat ze had gegild en gesmeekt om hem te laten vertellen dat het niet waar was wat hij net had gezegd. Dat hij niet jarenlang hun dochtertje had misbruikt in het echtelijk bed. Op de momenten dat hun meisje van vier naast hem in bed kroop. Ze vertelt dat juist toen haar eigen wereld in elkaar klapte, haar eigen dochtertje woedend was geworden. Op haar. Dat het meisje tot op de dag van vandaag niet wilde praten over wat haar was overkomen en maar niet begreep dat haar pappa ineens weg was. En dat ze aan haar eigen kleine meisje uit had moeten leggen dat pappa iets slechts had gedaan en daarom in de gevangenis zit. Ze zegt dat het iedere keer weer pijn doet als ze naar haar meisje kijkt en dat het vreselijk is om je eigen dochter te horen vragen of je ook boos bent op haar.

Aan het einde van haar verklaring brengt ze zelf wat licht in de beladen sfeer in de rechtszaal. Door te zeggen dat het nu wat beter ging en dat haar kleine meid zelfs had gezegd dat het nu goed was. Zo met zijn drieën.

Terwijl de moeder praat, huilt Gerbrand. Hij wist dat hij het grote geheim moest vertellen toen zijn vrouw hem confronteerde met zijn telefoon. En dat deed hij dan ook. Op het politiebureau aan de balie.

‘De enige manier om mijn dochter te beschermen was om mezelf aan te geven. En dat heb ik gedaan. Ik vind het verschrikkelijk. Ik wist donders goed dat het verkeerd was, maar kon mezelf niet beheersen. Ik zocht tederheid.’

Zijn leven stortte in. Exit vrijheid. Exit gezin. Exit kinderen. De kinderen waar hij naar eigen zeggen juist zo onvoorwaardelijk van hield.

En daar zit je dan. Met je vrouw – inmiddels ex- in je rug. En drie kritische rechters voor je neus. Je zit en je hoort hoe de vrouw die jou ooit diep verliefd in de ogen keek in haar slachtofferverklaring consequent praat over ‘de verdachte’. Iedere persoonlijke verwijzing naar de man waar zij ooit haar leven mee deelde en waar ze kinderen mee kreeg, was weg uit de tekst.

Als het je beurt weer is, vertel je de rechter dat de seksuele relatie tussen jou en je vrouw er eigenlijk niet meer was. Dat je genegenheid zocht en vond bij je dochtertje. En dat je er inderdaad opgewonden van werd. Soms zelfs tot een orgasme. En dat je dan snel je onderbroek aandeed om er voor te zorgen dat je daden niet meteen werden ontdekt. Dezelfde bevlekte onderbroeken die je de volgende ochtend snel in de wasmand gooide. Klaar om gewassen te worden door de moeder wiens dochter je net had misbruikt.

Dezelfde onderbroeken die later zou dienen als steunbewijs tijdens je rechtszaak. Omdat de moeder in haar verklaring had gezegd dat ze de bevlekte exemplaren inderdaad had gezien en gewassen.

Je eigen dochter misbruiken omdat je op zoek bent naar genegenheid. Is dat niet gewoon een slecht en manipulatief excuus? Een manier om de rechters op emotionele gronden te overtuigen? Duidelijk te maken dat je in ieder geval mens bent en ook maar op zoek naar normale menselijke gevoelens?

Of klopt het misschien wel en is onze drive naar erkenning, aandacht en genegenheid zo sterk dat zelfs de torenhoge drempel om je eigen kind te beschadigen uiteindelijk kan worden genomen?

Delen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *