Sinds kort kunnen burgers op een speciale ‘pedosite’ achter de naam en het adres komen van mensen die ooit zijn veroordeeld voor seksueel misbruik. Van kinderen welteverstaan.
Het afgelopen weekeinde zijn meerdere mensen op de lijst lastig gevallen, belaagd of bedreigd (bron: Telegraaf/AD)
Ik ben mordicus tegen een dergelijke door burgers opgestelde lijst.
Ten eerste staat het gegeven van een schandpaal me niet aan. Een straf hoort thuis in een rechtszaal. Niet op het veelal door emoties en rancune gedreven internet. Daar komen ongelukken van.
Ten tweede heb ik weinig vertrouwen in de integriteit en betrouwbaarheid van de makers (zoek op internet eens naar de initiatiefnemers: de oorlogszuchtige taal alleen al)
en bovenal lijkt me een dergelijke site totaal niet effectief.
Het fundament van de site lijkt te rusten op de angst voor herhaling van het misbruik. Is het namelijk niet zo dat een pedofiel altijd opnieuw toe zal slaan?
Nou, nee. Uit onderzoek (voornamelijk in het buitenland) blijkt dat zedendelinquenten juist een lage recidive hebben. Zo tussen de vijf en de vijftien procent. De recidive neemt nog verder af bij een succesvolle behandeling. Seksueel misbruik na een tbs-behandeling komt helemaal zelden voor. Slechts 3%.
Daarnaast is mij volstrekt niet duidelijk welke mensen op deze site komen te staan. Zijn ze veroordeeld voor verkrachting, ontucht of bijvoorbeeld ‘slechts’ aanranding (betasten)? Was het misbruik situationeel bepaald (ontstaan door een specifieke en unieke situatie)? Hebben ze een behandeling gehad en is deze effectief geweest? Is er begeleiding of toezicht? Hoe schat de hulpverlening de kans op herhaling in?
Maar bovenal zie ik niet hoe een dergelijke site effectief kan zijn. Gaan mensen die in de buurt van een pedofiel wonen hun kinderen ineens binnen houden? Krijgen we een soort burgerwacht van patrouillerende bezorgde vaders en moeders? Een groot kruis op de deur? Massaal verhuizen? Een hek om de woning?
Het zou mij niet eens verbazen als juist het brandmerken van veroordeelden, via sociale uitsluiting, zal leiden tot herhaling. Een bewijs voor die stelling kan gehaald worden uit de woorden van hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruijter. Zij zegt dat juist de stress van het zich opgejaagd voelen kan leiden tot herhaling van ongewenst gedrag.
En dan te bedenken dat we nu ineens alle aandacht richten op een zeer kleine groep. De praktijk is namelijk dat de meeste kinderen slachtoffer worden van de eigen ouders, van pleegouders of die vriendelijke opa of predikant. In bijna alle gevallen kent het slachtoffer de dader.
En slechts zelden is er sprake van pedofilie (als seksuele stoornis).
Met zijn allen wijzen we naar die gevaarlijke, in de bosjes loerende, pedofiel. Het is die ‘zieke jager’ waar we onze kinderen met alle middelen tegen moeten beschermen.
En ondertussen slaat de godvrezende buurman toe.