Ik was wijselijk, maar niet helemaal eerlijk. De rechter zat er namelijk onlangs nogal pijnlijk naast, al kon ze dat zelf niet echt weten.
Het navolgende verhaal haalde landelijk de kranten:
Vrijgesproken Hagenaar zei ‘hoâh’
DEN HAAG – Zei een 42-jarige verdachte nou ‘hoer’ of ‘hoor’ in plat-Haags tegen een agente nadat hij in Groningen was aangehouden voor rijden onder invloed? Voor de agente was het duidelijk: toen zij de Hagenaar op 10 april naar het politiebureau vervoerde voor een ademanalyse, zei de Hagenaar: ‘Goed gereden, hoer.’ De man ontkende dat gisteren in alle toonaarden bij de Groningse politierechter.
Hij beweerde de agente juist een compliment te hebben gegeven na afloop van het ritje: ‘Goed gereden, hoâh.’ Als voormalig taxichauffeur kon hij de stuurmanskunsten van de agente wel waarderen. De bestuurster dacht dat zij voor prostituee werd uitgemaakt. Bij de rechter erkende de Hagenaar gisteren met drank op te hebben gereden ‘om snel even sigaretten te halen’. Van belediging was geen sprake, beweerde de verdachte. Hij sprak van een misverstand, het gevolg van zijn Haagse tongval. Om zijn woorden kracht bij te zetten sprak hij een paar zinnen plat- Haags. Zijn Groningse advocaat probeerde de woorden te herhalen, maar kwam er niet uit. ‘Waâhrdeloâs,’ oordeelde de Hagenaar. De politierechter sprak de verdachte vrij, omdat ze niet kon uitsluiten dat hij de agente inderdaad had gecomplimenteerd in plaats van uitgescholden. Voor het rijden onder invloed legde ze een werkstraf van 24 uur op.
Algemeen Dagblad (Den Haag)
EINDE KRANTENARTIKEL:
Het verhaal is van mij en gemaakt naar aanleiding van een rechtszaak in Groningen. Vervolgens is het in diverse kranten terechtgekomen. Een leuk, grappig verhaal. Meer is het niet.
Ware het niet dat de politierechter in het verhaal de rechter is die laatst aan mij vroeg of ze wel eens werd gefopt. Ja, had ik volmondig moeten zeggen. Met boter en suiker.
Want het alibi van deze Hagenaar is een bedacht alibi, hoorde ik later. Een geconstrueerd verhaal om aan strafvervolging te ontkomen. Een lulverhaal, om het eens plat uit te drukken. Ergens in het hele strafproces had iemand bedacht dat dit wellicht zou kunnen werken bij een rechter. Die persoon had het goed gezien.
Nog later hoorde ik dat de Hagenees, die tegen de rechter nog zei dat hij zijn leven op orde had en op school voorlichting gaf over de gevaren van alcohol, een ‘bekende’ verschijning was in het Den Haag van de jaren tachtig. Hij voorzag in zijn ‘levensbehoefte’ door op de fiets bankovervallen te plegen. De rechter in kwestie haalde tijdens de zitting slechts een oud strafbaar feit op zijn strafblad aan. Een art 11 WvW: joyriding.
Niet meer doen, hoor!
Een door de wol geverfde bankrover tegenover een rechter die nog gelooft in het goede in de mens.
De strijd was nog nooit zo ongelijk……