Politici schreeuwen soms heel hard. Dat mogen ze ook. Zij maken de wetten. Ook al hebben ze soms geen idee wat ze doen.
In een vrij recent verleden schreeuwden politici zo hard dat een nieuwe wet aan de horizon verscheen:
Art. 22b sr.
Heel kort door de bocht: geen taakstraffen meer voor bepaalde ‘zware’ misdrijven. Dat zal ze leren.
De wet werd – hoe ironisch – mede bedacht als gevolg van zeer slechte journalistiek. Een niet nader te noemen TV-programma riep heel hard dat plegers van zeer ernstige delicten werden ‘beloond’ met een uurtje schoffelen. Ik chargeer, maar u snapt wat ik wil zeggen.
Dat was – en is – aperte onzin. Maar goed. Journalisten roepen wel vaker domme dingen en politici hebben de hinderlijke neiging daar soms maar al te graag in te willen geloven.
Hoe dan ook. Art 22b. kwam er en nu zitten rechters er mee in de maag.
Want wat doe je als het zonneklaar is dat zowel verdachte als maatschappij slechter af zijn bij opleggen van een celstraf? Wat doe je als een celstraf de maatschappij alleen maar onveiliger maakt? En de straf niet in verhouding staat tot het gepleegde feit?
Dan handel je pragmatisch.
De rechtbank in Groningen veroordeelde vandaag een man voor belediging en geweld tegen agenten tot een geheel voorwaardelijke celstraf. Van een week.
Een werkstraf mocht niet meer. De man was al eerder veroordeeld. Ook tot een werkstraf. Daar was art 22b. Van de politiek mocht er geen werkstraf meer worden opgelegd.
Dat is mooi. Op papier. Lekker stoer. Alles voor de veiligheid van de burger. Maar hoe ziet de werkelijkheid er uit?
De 47-jarige boef was dakloos en alcoholist. Hij kroop in een geparkeerde auto om een dak boven zijn hoofd te hebben. De politie haalde hem er uit. De dronken man begon te schelden. En verzette zich tegen zijn aanhouding.
Voila. Belediging en geweld tegen agenten. Dat moeten we met zijn allen niet willen in dit land. Daar moeten we hard tegen optreden. Dat zijn zware misdrijven.
Prima. Zei de rechter. Maar ik begrijp best dat een dronken man onder die omstandigheden gaat schelden. En niet meteen mee wil met de politie. Niet goed. Moeten we afstraffen.
Maar moet iemand dan meteen maar de cel in?
Nee. Zei de rechter. Ik volg in deze het Openbaar Ministerie. Die ook geen celstraf wenst. Ik mag van de politiek geen werkstraf meer opleggen. Maar wel een geheel voorwaardelijke celstraf.
En dat doe ik dus ook. Een celstraf is een brug te ver. De politiek maakt de wet. Maar ik vel het oordeel.
Persoonlijk ben ik erg blij met pragmatische rechters.
Want politici kunnen in hun ijver om de ontevreden kiezers te plezieren wel van alles willen.
Maar Den Haag is niet zelden duizenden mijlen van de gewone werkelijkheid van alledag vandaan.