Ik heb een zoon van zes.
Hij fietst. En wel zo goed dat hij moeiteloos de hoek van onze straat bereikt. En verder.
Hij verdwijnt met een paar simpele slagen van zijn beentjes uit mijn zicht. Ergens een paar honderd meter verder woont een van zijn vriendjes. Daar is hij veilig.
Denk ik.
Wat er gebeurt op het moment dat ik hem niet meer zie, weet ik niet. Ik ga ook niet kijken. Volg hem niet. Loop niet met hem mee. Soms blijft hij een uur weg. Soms langer. Ik weet niet of hij altijd doet wat hij zegt te doen.
Loslaten is geen talent van mij. Ik sla de pagina’s van mijn leven wel om, maar blader net zo hard weer terug.
Maar soms is vasthouden simpel geen optie.
De ouders van Lotte lieten hun dochter op 8 februari los. Omdat ze al zestien is. En best in staat om met vriendinnen te winkelen in de grote stad.
Ze moest op tijd thuis zijn. Dat wel. Maar als ze de bus zou pakken met haar beste vriendinnen dan zou dat geen probleem zijn.
Rond het middaguur krijgen haar ouders een telefoontje van het ziekenhuis.
De wereld vergaat. De boodschap is duidelijk. Rennen. Want hun dochter gaat het niet redden.
Lotte ligt om half vijf in de middag in een ijskoude greppel naast de snelweg. Ze is even daarvoor in een zwarte Volkswagen Golf over de kop geslagen. Aan het stuur van de Golf de 22-jarige Bernard. Een hele vage kennis. Van een van haar vriendinnen.
Bernard is een zwakzinnige jongen zonder rijbewijs. Met genoeg testosteron om hard rijden leuk te vinden. Maar te weinig verantwoordelijkheid om het stuur netjes vast te houden en niet achterstevoren in zijn autostoel te zitten.
Hij dolt. Doet stoer. Zet zijn muziek nog wat harder. Verliest de controle.
De klap is vreselijk. Een getuige bij een benzinepomp ziet alleen een rokend motorblok over de snelweg schuiven.
Bernard heeft letterlijk nauwelijks een opvoeding gehad. In zijn wereld is het niet zo raar om de wet te overtreden. Een rijbewijs is niet nodig als je kunt rijden. Zijn vader weet het. En geeft hem toch de Golf mee. Ook al heeft de politie die al eens eerder in beslag genomen. Ook al heeft Bernard boetes voor rijden zonder rijbewijs.
De vader van Lotte zegt niet eens te weten hoe het voelt om een dochter te verliezen. Daar is hij zes maanden na het dodelijke ongeluk nog niet aan toe. Hij voelt zich alleen maar leeg. Kan niet bevatten wat te groot is om te bevatten. Nooit een antwoord op de vragen waar bijna elke pappa een antwoord op zal krijgen. Welke studie? Welke vriendjes? Welke toekomst?
De simpele vraag of je even op je kleinkind kan passen.
Hij had het zo graag willen horen. Maar het is hem ontnomen.
De moeder van Lotte is de zin in het leven verloren. Haar wereld is ingestort. Ze hoopte nog dat het wel mee zou vallen. Zo vlak na dat telefoontje van het ziekenhuis.
Maar haar moederhart wist wel beter. Iedere dag hunkert ze naar haar Lotte. Naar haar lach. Zelfs naar het gekibbel. Het verdriet is er net als haar dochter altijd. Uitzetten kan ze het niet. Dag na dag na dag.
De moeder zegt dat het altijd regent sinds het ongeluk. Van binnen. En dat een roekeloos rijdende volwassen man haar het grote geluk heeft ontnomen.
‘Deze leegte is niet meer te vullen’
De ouders van Lotte lieten haar los. Zoals iedere ouder zijn kind loslaat. Niet meer kijkt. Niet meer volgt.
In de ijdele hoop dat het altijd goed zal komen.
Met gevoel neer gezet op papier, maar de ouders zitten er nu zonder.
Pfff, Chris, ik zit met tranen in mijn ogen. Erg treffend neergezet. Uiteindelijk is er geen andere optie dan loslaten, vanaf het allereerste moment. Maar dat is rationeel…. Dank voor je column.
Triest verhaal, maar mooi geschreven. Wij mensen Lotte ook. Vreselijk dat deze jongen nu zo’n lage straf gaat krijgen. Hij verdient levenslang. Want haar ouders hebben levenslang omdat ze hun dochter kwijt zijn.
Ik heb je twitcourtverslag vanmiddag gevolgd, en was toen al onder de indruk, maar deze blog gaat een stap verder. Erg mooi. Loslaten is eng en moeilijk, maar het moet. En dan maar hopen dat je kind nooit iemand als Bernard tegenkomt.
Wat vreselijk om op zo’n manier je kind te verliezen. En dan al die vragen die nooit een antwoord zullen krijgen. Had de dader dit gedrag ook vertoond als zijn ouders hem anders hadden opgevoed? Waarom hebben die ouders hem zo opgevoed? Enz. enz. Daarom is loslaten zo moeilijk. Je weet dat je kind zich dan alleen moet zien te redden.
Je kind
Mooi geschreven
Koude rillingen. Arm meisje en arme, arme ouders.
Mijn zoon is 12 jaar en leeft. Hij was vorig jaar met drie vriendjes en een vader kamperen. De auto krijgt pech. De campingbaas, een vriend van de vader, komt te hulp. De vier jongens rijden met hem mee terug naar de camping. Hij reed vet hard en vet eng. Mijn zoon zag 160 op de teller. Op een provinciale weg. Tweebaans. Met bomen. En greppels. De jongens waren bang.
Ik heb er vier hele nachten wakker gelegen. Met mij drie andere moeders. Woedend was ik. Je doet alles om je kind te beschermen. En dan brengt zo’n vent het moedwillig in een levensgevaarlijke situatie. De politie kon niets doen. Zelfs de wijkagent wilde niet even bij deze meneer op bezoek gaan. Als ik de straf zie voor de jonge bestuurder in de A7 zaak schrik ik opnieuw. Met vier kinderen (van een ander) met 160 over een provinciale weg rijden, valt dat onder ‘bedreiging’?
Mijn zoon is weer uitgenodigd voor een kampeerpartijtje met vriendjes. Natuurlijk gaat hij. Want je moet je kinderen loslaten.
Tja, daar ben je altijd bang voor, maar je moet vroeg genoeg los laten. Dit is ook ‘natuurlijk’
Jaren geleden is een vriendinnetje van mij, samen met haar zusje (18 en 20) doodgereden door een jongen die net zijn rijbewijs had. Het gevoel dat je moet overvallen als de politie voor de deur staat, dat kan ik me al bijna 3 decennia niet voorstellen. Laat staan de ouders zelf. Zoals die van Lotte. Mijn god. Tranen.
Het is verschrikkelijk voor de nabestaanden en alle kennissen die Lotte heeft gekend….zelf ben ik de vader van één van de inzittende die bij dit noodlottige ongeval heeft plaats gevonden die het voor ons overleefd hebben.
Zelf heb ik op een weblog vanaf de datum 08-02-2012 verslagen opgemaakt.
Ik weet wat het is een kindje weg moeten brengen en hier kom je nooit weer overheen je kunt het zo bekijken een wond dat nooit gaat helen, hij begint bij het minst geringste weer te bloeden….
http://www.weblogvanjou.nl/?p=295#comment-1143
Weer mooi geschreven Chris. Allemaal kabaal en gesprekken om mij heen in de kantine en ik compleet stil geslagen………. En maar hopen dat het jou nooit overkomt.
Heel herkenbaar voor alle ouders van grote en nog kleine kinderen, prachtig en met veel wijsheid geschreven. Je hebt de gave van de pen en een wijs hart. Dank!
ik vergat nog te zeggen – het belanrijkste – ouders en familie gecondoleerd en veel troost toegewenst………..
Knap geschreven Chris!
ik klikte leuk in maar leuk is het natuurlijk niet.
Je hebt het drama zeer goed beschreven…petje af.
Tja risico`s zijn er elke dag pfffft
Een goed beschreven verhaal heb met tranen in de ogen gelezen,want de meisje van 15 jaar is mijn kleindochter en dat is heel pijnlijk
Bij de rechtszaak geweest maar onder de indruk hoe jij de rechtszaak hebt beschreven. Respect!
Goedenavond, ik had gehoopt dat ik mijn dochter van haar mening nog kon veranderen, maar dit is mij helaas niet gelukt ….., iedereen weet wat de rechter heeft gezegd vanmiddag……”Volgens de rechtbank is D. verminderd toerekeningsvatbaar door een stoornis en moet hij in behandeling omdat anders de kans op recidive te groot is” .
Ik zeg hiervan dat ik het is onterecht wat deze jongen heeft veroorzaakt in de kwestie van Lotte het overleden meisje……en helemaal niets gaan zeggen over de beide meiden die het ongeluk overleefd hebben.
Ik kan iedereen zijn mening waarderen ook als het gaat over mijn eigen dochter ook al zou ik dit heel graag te zien veranderen…., ik heb nog een x-aantal keren gevraagd aan m’n dochter denk er heel goed over na…. mocht hij een straf krijgen wat in onze ogen te laag zal zijn dan gaat jou pap in hoger beroep, maar dit ziet zij niet zitten….. haar woorden: pap ik wil dit heel graag gaan afsluiten,…. ik heb het helemaal gehad met deze jongen….al dit liegen van deze jongen…. al die camera’s en de kranten daarom hebben wij besloten om onze eigen mening te gaan zeggen via dagblad van het noorden, rtvnoord, sbs6, rtl4 en nog een x-aantal mensen.
Oké dit zijn jullie meningen en dit moet ik waarderen, maar ik had gezegd een soort van tbs, internaat of hoe dat er een instelling hiervoor openstaat 24 uur per dag, want deze jongen moet echt hulp van buiten hebben….., want anders volgt er weer een dergelijk ongeval en misschien vallen er dan nog meer doden…..
Chris N.
Voed kinderen met wijsheid.
Ook als het je even niet past.
Zodat ze kunnen handelen als dat nodig is.