Ik heb een zoon van zes.
Hij fietst. En wel zo goed dat hij moeiteloos de hoek van onze straat bereikt. En verder.
Hij verdwijnt met een paar simpele slagen van zijn beentjes uit mijn zicht. Ergens een paar honderd meter verder woont een van zijn vriendjes. Daar is hij veilig.
Denk ik.
Wat er gebeurt op het moment dat ik hem niet meer zie, weet ik niet. Ik ga ook niet kijken. Volg hem niet. Loop niet met hem mee. Soms blijft hij een uur weg. Soms langer. Ik weet niet of hij altijd doet wat hij zegt te doen.
Loslaten is geen talent van mij. Ik sla de pagina’s van mijn leven wel om, maar blader net zo hard weer terug.
Maar soms is vasthouden simpel geen optie.
De ouders van Lotte lieten hun dochter op 8 februari los. Omdat ze al zestien is. En best in staat om met vriendinnen te winkelen in de grote stad.
Ze moest op tijd thuis zijn. Dat wel. Maar als ze de bus zou pakken met haar beste vriendinnen dan zou dat geen probleem zijn.
Rond het middaguur krijgen haar ouders een telefoontje van het ziekenhuis.
De wereld vergaat. De boodschap is duidelijk. Rennen. Want hun dochter gaat het niet redden.
Lotte ligt om half vijf in de middag in een ijskoude greppel naast de snelweg. Ze is even daarvoor in een zwarte Volkswagen Golf over de kop geslagen. Aan het stuur van de Golf de 22-jarige Bernard. Een hele vage kennis. Van een van haar vriendinnen.
Bernard is een zwakzinnige jongen zonder rijbewijs. Met genoeg testosteron om hard rijden leuk te vinden. Maar te weinig verantwoordelijkheid om het stuur netjes vast te houden en niet achterstevoren in zijn autostoel te zitten.
Hij dolt. Doet stoer. Zet zijn muziek nog wat harder. Verliest de controle.
De klap is vreselijk. Een getuige bij een benzinepomp ziet alleen een rokend motorblok over de snelweg schuiven.
Bernard heeft letterlijk nauwelijks een opvoeding gehad. In zijn wereld is het niet zo raar om de wet te overtreden. Een rijbewijs is niet nodig als je kunt rijden. Zijn vader weet het. En geeft hem toch de Golf mee. Ook al heeft de politie die al eens eerder in beslag genomen. Ook al heeft Bernard boetes voor rijden zonder rijbewijs.
De vader van Lotte zegt niet eens te weten hoe het voelt om een dochter te verliezen. Daar is hij zes maanden na het dodelijke ongeluk nog niet aan toe. Hij voelt zich alleen maar leeg. Kan niet bevatten wat te groot is om te bevatten. Nooit een antwoord op de vragen waar bijna elke pappa een antwoord op zal krijgen. Welke studie? Welke vriendjes? Welke toekomst?
De simpele vraag of je even op je kleinkind kan passen.
Hij had het zo graag willen horen. Maar het is hem ontnomen.
De moeder van Lotte is de zin in het leven verloren. Haar wereld is ingestort. Ze hoopte nog dat het wel mee zou vallen. Zo vlak na dat telefoontje van het ziekenhuis.
Maar haar moederhart wist wel beter. Iedere dag hunkert ze naar haar Lotte. Naar haar lach. Zelfs naar het gekibbel. Het verdriet is er net als haar dochter altijd. Uitzetten kan ze het niet. Dag na dag na dag.
De moeder zegt dat het altijd regent sinds het ongeluk. Van binnen. En dat een roekeloos rijdende volwassen man haar het grote geluk heeft ontnomen.
‘Deze leegte is niet meer te vullen’
De ouders van Lotte lieten haar los. Zoals iedere ouder zijn kind loslaat. Niet meer kijkt. Niet meer volgt.
In de ijdele hoop dat het altijd goed zal komen.