Ik wil op deze plek graag nog wat schrijven over waarom getuigen denken dat ze de waarheid spreken terwijl ze liegen. Over waarom agenten altijd gelijk hebben en hoe het kan dat een rechter soms even de ogen sluit.
Over de dynamiek van de nuance en de impact van de sensatie. En over rechtszaken die simpel lijken, maar het toch niet zijn en eigenlijk bij nadere beschouwing toch ook weer wel.
Over de impact van #twitcourt. De waarde van zwart/wit denken. Joran van der Sloot en Benno L. Over waarom journalisten slecht tegen kritiek kunnen en ik al helemaal. Over mijn debuut bij SBS Shownieuws. En het grote verschil tussen twee zittingszalen in dezelfde rechtbank.
Er zijn nog duizenden verhalen te maken. Over misdadigers die wij graag allemaal als gestoord zien omdat ons dat rust geeft. Over politici die het niet begrijpen of het niet willen begrijpen of het heel goed begrijpen, maar er niets mee doen. Of het misschien wel beter begrijpen dan ik dat doe.
Over het gemak waarmee je als ‘samenleving’ iets kunt willen en de onmogelijkheid om dat ook voor elkaar te krijgen. Over de illusie van een volkswil. Het volle hoofd van een rechtbankverslaggever.
En de reden waarom ik toch altijd en overal – desnoods ongevraagd – zo nodig mijn mening moet geven.
Verhalen die allemaal ergens in mijn hoofd zitten.
Maar nu even niet.
Ik doe het niet. Omdat ik Nederland verlaat. Het is goed zo.
Tot over twee weken.