Ergens verscheen in de Volkskrant ineens een column over echtscheiding. Strekking? Ouders die niet meer van elkaar houden, moeten maar doorbijten. In het belang van de kinderen. Ouders beslissen tegenwoordig immers veel te snel om uit elkaar te gaan. Aldus de columniste.
Ik ben een gescheiden vader. Recent. En ik werd kwaad bij het lezen van de column. Misschien wel omdat ik degene was die verantwoordelijk zou zijn voor het leed.
Maar misschien ook wel omdat ik het hartgrondig oneens ben met de gemakkelijk neergeschreven waarheid van de columniste in kwestie.
Scheiden is niet makkelijk. Verre van dat. Zelfs als initiator is het een worsteling waar je dagelijks mee te maken hebt. Waar geen ontsnappen aan is. Vechtscheidingen zijn een makkelijk doelwit voor moralisten, maar een verdomd lastig fenomeen als je er midden in zit.
Scheiden doe je niet zomaar. Het is een proces van jaren. Je wikt en weegt. Denkt dagelijks na over de onvermijdelijke gevolgen die zich steeds hardnekkiger nestelen in je brein. Je fietst steeds langzamer naar huis omdat je niet wil zijn waar je hoort. Daar kun je van alles van vinden, maar het heeft een naam en het heet eenzaamheid.
En als je gaat, weet je niet wat je overkomt. De desinteresse van mensen die veel te overduidelijk blij zijn niet in dezelfde situatie te zitten. De velen die plechtig beloven je op te komen zoeken, maar nooit verschijnen. De keuzes die ooit gezamenlijke ‘vrienden’ maken voor de ander. Het makkelijk gegeven oordeel.
Ach. Misschien moet ik niet luisteren naar een columniste met een vrijblijvende mening, maar naar een zoon van acht die zijn eigen beleving heeft van de werkelijkheid. Een zoon voor wie het kinderlijk logisch is om een gescheiden vader en moeder een nieuwe partner te gunnen.
‘Omdat het helemaal niet leuk is om alleen te zijn. Iedereen verdient een nieuwe vriend of vriendin’
Precies. Het is helemaal niet leuk om alleen te zijn. En in sommige relaties ben je ondanks het samenzijn gewoon alleen.
En dan maak je een keuze. Voor jezelf. Maar ook voor de kinderen. Die op hun beurt een ouder zien die verdriet heeft, maar de loden last van ongelukkig zijn van zich af heeft geworpen.