Wie krijgt bij een scheiding eigenlijk de kinderen?
Voor veel mensen is de rechtbankwereld er een van moord en doodslag.
Verkrachting, misschien.
Maar een rechtbank doet veel meer dan alleen strafrecht. Op een goede dag kun je in de relatief kleine rechtbank van Groningen zomaar ineens in meer dan zeven rechtszalen activiteit verwachten.
Sommige rechtszaken zijn niet openbaar omdat ze gaan over kinderen. Over de omgangsregeling bijvoorbeeld.
Er is geen journalist in Nederland die aan mag schuiven bij een kinderzaak. Opvallend genoeg zijn de uitspraken dan wel weer openbaar.
En zo kon het gebeuren dat ik de afgelopen week een bijzondere uitspraak onder ogen kreeg. Een vonnis waarin de rechtbank een dwarse moeder dreigt met boetes als ze haar ex-partner de kinderen niet laat zien.
Wat is er aan de hand?
Freek en Aliena waren ooit gelukkig samen. Ze trouwden en kregen twee kinderen. In het vonnis pragmatisch kind 1 en kind 2 genoemd.
Ergens verloren Freek en Aliena elkaar definitief uit het oog.
Freek vertrok naar de Randstad en zag de kinderen in goed overleg bij zijn ex-partner thuis.
En toen begon het gedonder. En het gedonder luisterde naar de naam Monique.
Vanaf de dag dat Freek en Aliena veranderde in Freek en Monique had Aliena er geen zin meer in. Freek kon fluiten naar de kinderen.
Vader Freek probeert van alles. Hij hoopt via mediation alsnog tot zijn kinderen door te dringen, maar Aliena houdt voet bij stuk. Ze negeert de wettelijk vastgestelde omgangsdagen en komt slechts zeer sporadisch over de brug.
Aliena heeft daar naar eigen zeggen ook een reden voor. Freek kijkt helemaal niet naar de kinderen om en hij is absoluut niet in staat om de problemen van kind 2 (speciaal onderwijs) aan te kunnen. Kind 1 (een sociaal gesloten meisje) zou zelf aangeven geen contact meer met pa te willen. Kort en goed: de kinderen zijn beter af zonder Freek.
Freek denkt daar anders over. Hij wil de kinderen wel zien, zal hulp accepteren voor de problemen van kind 2, maar wil de kinderen wel vaker dan de door de Raad voor de Kinderbescherming geadviseerde vier dagen per jaar.
Een patstelling dus. Waarbij de rechter het laatste woord heeft.
En wat lezen we in dit vonnis?
Het vonnis komt tegemoet aan de wensen van beide ouders. Aliena hoeft haar kinderen slechts vier dagen per jaar ‘uit te lenen’, maar ze moet dit op straffe van een boete van 250 euro per kind per dag dan ook wel doen.
Oftewel: thans is het punt bereikt dat op een andere manier moet worden geprobeerd om de hardnekkige en weigerachtige houding van de vrouw te doorbreken en haar te stimuleren om haar medewerking te verlenen aan de omgang.
En ik kan bij het lezen van zoveel ellende alleen maar denken.
Vier dagen per jaar en dan nog zijn er problemen. Hoe heeft het in godsnaam ooit zo ver kunnen komen?
Ongetwijfeld kennen we allemaal wel meer van dit soort schrijnende zaken. Ik in iedergeval wel.
Wat ik me nog steeds niet kan voorstellen dat de rechtbank om een of ander duistere reden zo vaak het welzijn van het kind uit het oog verliest. Het kind heeft recht op de zorg, emotioneel en financieel van beide ouders. Als er werkelijk bewezen is dat een van beide ouders dat niet kan waarborgen oke dan wordt het mijns inziens een verhaal zoals hierboven. Maar zoals deze vader aangeeft vaker voor de kinderen te willen zorgen/ er te willen zijn en dan slechts 4!! dagen zijn kinderen per jaar mag/kan zien?? daar zakt nu letterlijk de broek van af. Want financieel moet hij zijn maandelijkse verplichtingen wel nakomen.(overigens heel normaal dat je je kinderen financieel ondersteunt)
Mijns inziens wordt hier dus slechts alleen vanuit het oogpunt van de moeder gehandeld en niet vanuit het kind.
@sophie: de rechtbank volgt hier het advies van de Raad voor de Kinderbescherming. Dat advies staat niet uitgebreid in het vonnis beschreven.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Simpel, doordat de rechtbank, ondanks het feit dat de vader tegenwoordig gedeelde ouderlijke macht heeft, nog steeds volledig uitgaat van de moeder. De rechtbank kijkt nooit naar beide ouders, de rechtbank kijkt naar de moeder. En die moet wel heel wat raars doen wil de rechtbank haar op de vingers tikken.
Een vader die zijn kinderen bij de moeder weghoudt is een ontvoerder en komt zo ook in de krant. Een moeder de haar kinderen bij de vader weghoudt is normaal.
Als we nu eens een wetje invoerden:
Als ouders willen scheiden voor de kinderen meerderjarig zijn, dan kan dat. Beide partijen worden daartoe in hechtenis genomen en blijven beschikbar voor de kinderen als deze hen willen bezoeken.
Immers wie kinderen schaadt, die hoort achter tralies.Een ver eiland met hoge hekken erom heen is in dit geval niet wenselijk, want dan zien de kids hun ouders juist niet meer.
Jammer eigenlijk, niet uitvoerbaar…
Wie in de bovenstaande zaak nu eens naar deze oplossing kijkt:
De kinderen vier keer per jaar een dag naar de vader, en de moeder vanwege die eerdere tegenwerking vier keer één dag cel. De opvang keurig geregeld als moeder vast zit, en het zal haar leren nadenken.
Helaas zal dan de wetenschap dat moeder vast zit tijdens hun verblijf bij pa, een enorm emotioneel stempel drukken op de omgang met pa. Die omgang is dan gedoemd te mislukken
Jammer eigenlijk, niet uitvoerbaar…..
Maar wie die laatste redenering volgt zal wel één ding merken: Hij of zij is weer eens met de gedachten met de kinderen bezig, gaat opletten waar en hoe je ze schaadt
en dat, is wel uitvoerbaar
Zouden meer mensen moeten doen
@Chris,
we weten allemaal wel dat de raad niet zonder fouten is en ik vraag me werkelijk af waar dit krankzinnige regeltje van 4 dagen vandaan komt. Als een ouder gevaarlijk is en niet geschikt oke, maar uit dit verhaal wordt me dat niet duidelijk.
De rechtbank zou mijns inziens eens wat beter moeten omgaan met kinderen wat dit betreft want hun recht en welbevinden staat boven aan en ik kan me werkelijk niet voorstellen dat de kinderen met 4 keer per jaar hun ouder zien goed af zijn. Vervreemding lijkt mij eerder hier in de hand gewerkt. En dat heeft moeder dan mooi voor elkaar gekregen en alles uit rancune. De kinderen missen een belangrijk figuur in hun leven op deze manier.
Samen beslis je ooit voor kinderen dan moet je ook samen de zorg dragen voor diezelfde kinderen. En niet de een 352 dagen en ook nog klagen en de andere partner voor rotte vis uitmaken terwijl die andere partner slechts 4 dagen ouder mag zijn op papier. Ouder ben je voor altijd.
Althans dat is mijn mening als moeder.
Mijn mening als vader zijnde zou ik in eerste instantie zeggen dat ik wel vaker dan 4 x per jaar mijn kinderen zou willen zien.
Maar het hoe en waarom zoals hierboven beschreven zullen we nooit het fijne van weten.
Daarom is het ook moeilijk om hier een oordeel over te kunnen geven als buitenstaander.
Wel weet ik dat er ook vaders zijn die wel de lusten hebben gewild maar de lasten te veel hebben gevonden.
Maar elke situatie staat weer op zich en dient weer anders bekeken te worden.
Bureau jeugdzorg is een instantie waar ik geen goed woord voor over heb, die mogen ze wat mij betreft gelijk opdoeken of er eens goed met een bezem doorheen vegen.
Wat zij soms uitspoken achter de ruggen van ouders om die het goede met hun kroost voor hebben, is met geen pen te beschrijven.
Het is alleen jammer dat deze ouders vaak met de rug tegen de muur aan staan en hierdoor er geen ruchtbaarheid aan kunnen geven omdat ze dan hun kind niet weer krijgen.
En dat is bureau jeugdzorg.
Mvg
Jacob
De vader heeft recht op 50% taken en plichten
Wat mij betreft krijgt deze rechter een gevangenisstraf opgelegd wegens schade berokkenen aan de kinderen en de vader. Voor het gerecht met die rechter.
En de moeder moet onder curatele gesteld worden. Zij neemt wraak op de vader, dat doen heel veel vrouwen, die van hun man scheiden, terwijl die vrouwen zelf vaak ongeschikt zijn om kinderen op te voeden.
De kinderen worden ingezet als wapen in haar wraakactie tegen vader, schandalig.
@Chris
vraagje, was de rechter een man of een vrouw?
@Jacob
Jeugdzorg is een clubje heel gevaarlijke lieden die ongeneerd families die het toch al moeilijk hebben nog verder de grond in werken. Zij maken veel slachtoffers. Als er echt gevaarlijke situaties zijn is jeugdzorg vaak niet in staat dit goed in te schatten en vallen er slachtoffers die voorkomen hadden kunnen worden. Amateurs, onvoldoende opgeleid, meestal weinig empathie. Zij bemoeien zich met zaken waar die bemoeienis niet nodig of niet gewenst is en maken daarbij gebruik van hun wettelijke autairiteit om families te splitsen, waarbij ernstige trauma’s onstaan bij hun slachtoffers. En zij gaan maar door met sollen met kinderen en de meeste Nederlanders vinden het best zo, net als deze rechter die de vader 4 dagen bezoekrecht gaf en daarmee het risico loopt de kinderen ernstig te traumatiseren.
Het lijkt me vreselijk als mn ouders gaan scheiden. Maar zoals het er nu uit ziet gaat dat niet gebeuren!
Met tranen in mijn ogen en kokend bloed las ik de blog…. Ik, als vader van een prachtdochter van 6, heb soortgelijke situatie meegemaakt en maak het nog steeds mee.
Ik heb 2 jaar geleden een scheiding aangevraagd omdat mijn toenmalige partner en ik niet meer samen konden leven en het van kwaad naar erger ging. De scheiding heb ik aangevraagd, maar kwam zeker niet als verassing voor haar. Ik ben heel communicatief geweest.
Uiteindelijk kreeg ik met dezelfde stagnatie te maken als menig gescheiden vader. De moeder ventileert haar frustraties en verdriet via het kind/de kinderen en de vader moet er dan voor boeten. In de 2 jaar dat ik voor mijn dochter heb gestreden (want het was echt een strijd!) heb ik alles geprobeerd. Mijn advocaat stuurde mij van hot naar her. Met alle goede bedoelingen, maar ook zij was niet in staat om mijn dochter sneller/vaker bij mij te krijgen.
Het eerste wat de rechter uitsprak was de “gewoonlijke” één weekend in de 2 weken. Ik vond dat veel te weinig, maar ik kreeg te horen dat dit de “gewoonlijke regeling” is en dat ik blij mag zijn dat ik mijn kind überhaupt kon zien.
Je voelt m al aankomen….. uiteindelijk vind moeder het genoeg geweest en dan krijg ik mijn dochter simpelweg niet te zien. De politie gebeld, maar die lachte mij bijna uit. Mijn advocaat begon al meteen met een brief naar rechtbank, waar wij uiteindelijk 6 weken later gehoord werden. In de tussentijd zag en sprak ik mijn dochter natuurlijk niet omdat moeder dat simpelweg niet wilde. “Jouw dochter wil jou niet spreken”, was haar enige verweer.
Om een lang en schrijnend verhaal in te korten. Na 2 jaar strijden, verdriet, financiële wurggreep, mislukte mediation en veel tranen heb ik de handdoek in de ring gegooid omdat ik nergens verhaal kon halen. Mijn dochter had ik in die 2 jaar zo onregelmatig gezien, en zij weet als 6 jarige ook niet beter, waardoor mijn dochter en ik vervreemd van elkaar raakte.
Ik heb mijn dochter nu 6 maanden niet gezien en het ziet ernaar uit dat dit nog maar het begin is.
Ik ben zeker voor het rechtsysteem, maar helaas heeft het rechtsysteem inzake familierecht (scheiding) gefaald als het om de welzijn van de kinderen gaat.
Vaders hebben hun kinderen nodig. Ik heb mijn dochter nodig!!!
Als ik dit lees zak mijn broek af is dit 2010
ik zit ook in een scheiding en een vrouw is zoooooooo gemeen
vrouw en man zijn toch gelijk maar niet heus
Ik ga ook door een hel en het kost me een berg geld maar ik ga door het zijn ook mijn kids die hebben een vader en een moeder nodig.
Wanneer zien de rechters dat eens een keer.
Ik vind het schoften die rechtens kort zichtig niet meer van deze tijd.
Gr
Ruub
Rechters, Raden van Kinderbescherming, (Jeugd)zorg, Advocaten, etc…. oftewel ambtenaren, verdienen hun geld met het in stand houden van dit onrecht. Hun mening is hun mening,komt geen wet of regelgeving aan te pas. Men zet gewoon op papier dat het ‘in het belang van het kind’ is.
Ik sluit mij volledig aan bij een eerdere opmerking, het wordt tijd dat instanties die structureel falen het recht van kinderen op gelijkwaardige verzorging door beide ouders de toegang tot gezinnen te ontzeggen op basis van ondeskundigheid, danwel strafrechtelijk te vervolgen wegens polariseren en het handelen in strijd met (overigens niet erkende en niet gehandteerde) ‘wetten’, waaronder het EvrM, het EvrK, en Voorgezet ouderschap na scheiding/uiteengaan.
In Nederland is dit echter een illusie, want er zijn geen getuigen van onrecht zoals dat uitgesproken wordt achter de gesloten deuren van een kinderrechter.
Waarom zou je nog naar de kinderrechter/advocaat gaan als je toch bij voorbaat niets bereikt?