Wie krijgt bij een scheiding eigenlijk de kinderen?
Voor veel mensen is de rechtbankwereld er een van moord en doodslag.
Verkrachting, misschien.
Maar een rechtbank doet veel meer dan alleen strafrecht. Op een goede dag kun je in de relatief kleine rechtbank van Groningen zomaar ineens in meer dan zeven rechtszalen activiteit verwachten.
Sommige rechtszaken zijn niet openbaar omdat ze gaan over kinderen. Over de omgangsregeling bijvoorbeeld.
Er is geen journalist in Nederland die aan mag schuiven bij een kinderzaak. Opvallend genoeg zijn de uitspraken dan wel weer openbaar.
En zo kon het gebeuren dat ik de afgelopen week een bijzondere uitspraak onder ogen kreeg. Een vonnis waarin de rechtbank een dwarse moeder dreigt met boetes als ze haar ex-partner de kinderen niet laat zien.
Wat is er aan de hand?
Freek en Aliena waren ooit gelukkig samen. Ze trouwden en kregen twee kinderen. In het vonnis pragmatisch kind 1 en kind 2 genoemd.
Ergens verloren Freek en Aliena elkaar definitief uit het oog.
Freek vertrok naar de Randstad en zag de kinderen in goed overleg bij zijn ex-partner thuis.
En toen begon het gedonder. En het gedonder luisterde naar de naam Monique.
Vanaf de dag dat Freek en Aliena veranderde in Freek en Monique had Aliena er geen zin meer in. Freek kon fluiten naar de kinderen.
Vader Freek probeert van alles. Hij hoopt via mediation alsnog tot zijn kinderen door te dringen, maar Aliena houdt voet bij stuk. Ze negeert de wettelijk vastgestelde omgangsdagen en komt slechts zeer sporadisch over de brug.
Aliena heeft daar naar eigen zeggen ook een reden voor. Freek kijkt helemaal niet naar de kinderen om en hij is absoluut niet in staat om de problemen van kind 2 (speciaal onderwijs) aan te kunnen. Kind 1 (een sociaal gesloten meisje) zou zelf aangeven geen contact meer met pa te willen. Kort en goed: de kinderen zijn beter af zonder Freek.
Freek denkt daar anders over. Hij wil de kinderen wel zien, zal hulp accepteren voor de problemen van kind 2, maar wil de kinderen wel vaker dan de door de Raad voor de Kinderbescherming geadviseerde vier dagen per jaar.
Een patstelling dus. Waarbij de rechter het laatste woord heeft.
En wat lezen we in dit vonnis?
Het vonnis komt tegemoet aan de wensen van beide ouders. Aliena hoeft haar kinderen slechts vier dagen per jaar ‘uit te lenen’, maar ze moet dit op straffe van een boete van 250 euro per kind per dag dan ook wel doen.
Oftewel: thans is het punt bereikt dat op een andere manier moet worden geprobeerd om de hardnekkige en weigerachtige houding van de vrouw te doorbreken en haar te stimuleren om haar medewerking te verlenen aan de omgang.
En ik kan bij het lezen van zoveel ellende alleen maar denken.
Vier dagen per jaar en dan nog zijn er problemen. Hoe heeft het in godsnaam ooit zo ver kunnen komen?