Mag je een kind een opvoedkundige draai om zijn oren geven of niet? Nee. Zegt de rechter. Meestal niet. Ja. Zegt de ouder. Mag best een keer.
Igor zit zenuwachtig met zijn voet te wippen als hij de rechter weerwoord geeft. In zijn stem trilt iets van woede. Boosheid over zijn vrouw. Zijn ex. De vrouw die ooit de politie belde toen hun dochter met een verhaal op de proppen kwam.
Omdat ze door pappa was geslagen.
Oké, zegt Igor. Ik heb haar een draai om de oren gegeven. Ze haalde me dan ook het bloed onder de nagels vandaan. En daarom stuurde ik haar naar haar kamer. Waar ze maar bleef huilen. En ja, ik ben toen naar boven gegaan en heb haar een tikje gegeven. Tegen de wang. Dat is alles. Toen ik de kamer verliet, was er geen sprake van een buil. En ook niet van een verbogen bril.
Igor heeft de schijn tegen. Zijn optreden bij de rechtbank is niet zo handig. Hij toont niet bijster veel berouw.
Bovendien.
Op zijn strafblad prijkt al een mishandeling. Van dezelfde dochter. Sterker nog: hij liep nog in een proeftijd. Bovendien zagen gealarmeerde agenten een buil op het hoofd van het meisje. Niet echt tikletsel.
Ai.
Officier van justitie Johan Severs spreekt van een misdrijf.
‘Ik weet dat het slaan van kinderen in bepaalde milieus een geaccepteerde manier van opvoeden is. Maar de Hoge Raad heeft inmiddels duidelijk gemaakt dat een dergelijke corrigerende tik valt onder mishandeling’.
De advocaat van Igor denkt daar anders over.
‘Veertig jaar geleden was dit nooit voor een rechter gekomen. Als je een schop voor je kont kreeg, schaamde je je als kind voor wat je zelf had gedaan. Laat staan dat er een aangifte kwam. Het zal te maken hebben met die scheidingen tegenwoordig. Dan krijg je dit’.
De rechter van dienst duikt in de technische kant van de dagvaarding. Ziet dat de verdachte het zelf heeft over een slaande beweging. En accepteert het bewijs van de agenten die de buil hebben gezien.
Agenten en de waarheid. Daar komt niet zo snel iets tussen. Slaan en letsel. Pijn. Een voor een verdachte dodelijke combinatie.
De rechter is er dan ook snel klaar mee. Slaan. Letsel. Mishandeling. Werkstraf van 100 uur.
Zoals de officier van justitie al naar voren bracht.
Je hebt gewoon je handen thuis te houden.
Ook in de opvoeding.
Oeps.
“Ik weet dat het slaan van kinderen in bepaalde milieus een geaccepteerde manier van opvoeden is.”
Wat een stinkende arrogantie blijkt uit deze opmerking. ‘In bepaalde milieus’, kom nou zeg. Ik heb vroeger ook wel eens een pets voor m’n kont gehad. Zelfs wel eens meer dan dat. En ik ben een kind van hoogopgeleide tweeverdieners die nog steeds bij elkaar zijn.
Nee, niet doen. Geen opvoedkundige draai om zijn oren geven. Daarentegen bij een rechtbankverslaggever of een advocaat… moet kunnen! 🙂
Ach kom zeg!! Natuurlijk, kindermishandeling is never nooit goed te praten. Doe ik ook niet.
Ben ik een slechter mens geworden van zo af en toe ’n draai om m’n oren of een tik voor m’n achterwerk?
Dacht het niet, er was evenmin iets mis met het milieu waar ik vandaan kom.
Er zal heus verschil tussen een opvoedkundige tik zijn of je dochter een fikse buil meppen. De scheidslijn daartussen is zeer dun.
(Lijf)Straffen, in de praktijk, blijken toch niet te werken, zinloos dus.
Je slaat het meel eruit en houdt de zemelen over. Dat zei mijn vader altijd. Ik denk dat hij daar gelijk in had.
Als je je vrouw liefhebt geef je haar toch ook af en toe een flinke mep? Nou dan! En goed voorbeeld doet goed volgen, vooral bij die geleide hoogopgeleide types.
Voor wie het niet begrijpt, je handen heb je thuis te houden, het begin van een beetje beschaving zogezegd.
Slaan is onmacht, kan je het verbaal niet aan dan een tik, Werkt dit niet, dan een hardere klap? en als dat niet helpt wat dan??
@ krulles:
Geen idee wat we moeten doen aan de mensen die het verbaal niet aan kunnen. Het zijn er ook best veel denk ik.
Heb jij een idee?
Bij zulk soort topics zou je verplicht aan moeten geven of je zelf kinderen hebt of niet: anders is het allemaal gelul in de ruimte.
En nee, je vrouw sla je niet. Maar je kan wel van haar scheiden en dat kan je van je kinderen niet.
En bovendien, je kinderen verbaal aanpakken, naar de kamer sturen of zakgeld inhouden is natuurlijk net zoveel ‘onmacht’ als slaan. Ik zie het verschil echt niet.
Zo’n rechter heeft ongetwijfeld zeer veel baat bij een stevige schop onder zijn hol.
@ Wilhelm T
Nooit kind geweest?
Kinderen zijn soms ongevoelig voor gewone communicatie! Meer dan dat, ze moeten het leven nog leren. En er zijn overal grenzen. Die worden door de ouders gesteld. Vroeger wisten die ouders dat m.i. vrij aardig. Ik heb menige tik, of een klap voor mijn kont gehad( mijn echtgenote ook). Als ik daar aan terug denk. Prima, uitstekend!! Alleen tegenwoordig met nieuwe culturen, c.q. in de nieuwe culturen wordt van huis uit strenger gstrafd dan wij gewend zijn. Ik kan dat niet echt goed beoordelen Uiteraard spreekt het voor zich dat (kinder)mishandeling een averechts effect heeft. Als het vertrouwrn is verloren is dat de weg naar de afgrond.
Een gescheiden recidivist met losse handjes, overduidelijk.
Naar boven lopen om je (gestrafte) huilend kind alsnog een lel uit te delen om haar te laten stoppen met huilen is het delict opzoeken en mishandeling.
@ Siem:
Het is uit het verhaal van Chris niet duidelijk op te maken dat die kerel naar boven liep om z’n dochter een lel om haar oren te geven om haar te laten stoppen met huilen. Laat staan dat dat ook werkelijk het geval was.
Dat de OvJ het graag zo wil voorstellen is tot daar aan toe maar dat jij dat haalt uit de tekst..
Je denkt simpel en je oplossing is ook simpel.
@Henk
Het staat m.i. toch echt zo in het verhaal van Chris als citaat van de verklaring van pa op de zitting:
En daarom stuurde ik haar naar haar kamer. Waar ze maar bleef huilen. En ja ik ben toen naar boven gegaan en heb haar een tikje gegeven.
Dus ik denk dat Siem gelijk heeft met zijn korte samenvatting.
In deze discussie wordt geschermd met begrippen (lel, draai om de oren, tik, pets) waaraan iedereen een eigen inkleuring geeft. Dat maakt de discussie er niet eenvoudiger op.
Grosso modo zijn de meesten het toch er wel mee eens dat níet onder mishandeling valt (?):
– stevig bij de arm pakken;
– een tik op de vingers met de open hand;
– een klap op het achterwerk met de open hand;
Wel valt onder mishandeling:
– schoppen (ook onder achterwerk);
– slaan in het gezicht (ook met vlakke hand);
– hard heen en weer (blijven) schudden.
Inderdaad Hans, ik weet dus niet of de samenvatting van Siem wel correct was.
@ Dee: Chris en Rob zeggen vaak dat ze een gekleurde weergave geven van de feiten. Het verhaal van Chris is dus geen letterlijke weergave van de feiten.
Juist Hans.
Ik heb mijn kind nog nooit geslagen, een corrigerende tik 1 keer, zonder verwondingen aan te brengen of pijnlijke plekken. Ik heb dat nooit weer hoeven doen…
Het gaat om het signaal: nu is het genoeg!
Vroeger kreeg ik wel vaker een corrigerende tik, maar nooit onverdiend, want het was genoeg, zonder gewond te raken of met achterblijven een pijnlijke plek. Maar wel gecorrigeerd.
Zodra je gaat slaan (!), verwondingen aanbrengt, pijnlijke plekken achterlaat (die lang pijnlijk blijven) of nog erger, corrigeer je niet, dan mishandel je.
Opvoeden doe je zo? Ik weet het niet, maar ik zie het in mijn omgeving prima werken zonder mishandeling.
ps: verdiende straf dus.
@Bobbi
Die corrigerende tik vind ik heel mooi. Corrigeren klinkt heel braaf, bijna zoiets als helpen. En een tik, nou jou wat is een tik?
Als het zo ligt wordt het hoog tijd dat die corrigerende tik een vast onderdeel wordt van onze omgangsvormen. In het parlement bijvoorbeeld: vrouwtje Halsema dient corrigerende tik uit aan Wilders. Mooi toch…, een beetje opvoeding kan die proleet best gebruiken. En, goed voorbeeld doet goed volgen, nou dan.
nou ja, dus…
De reacties van bijvoorbeeld een Henk vind ik nogal dom. Niet goed gelezen of een gebrek aan interpretatievermogen denk ik dan maar.
Wat ik mis, in sommige reacties, is dat het alleen gaat over fysiek handelen (schop, klap, lel) en er niet wordt nagedacht over het fenomeem psychische mishandeling en/of de gevolgen daarvan gekoppeld aan een lel/schop/klap.
Let wel: vanuit de situatie reus-opvoeder, afhankelijk kind.
Ik blijf op het standpunt staan dat een kind dat naar haar kamer wordt gestuurd als straf, zich daar huilend veilig moet kunnen voelen. Een klap na de straf, omdat er daarna gehuild wordt in het kamertje door datzelfde kind, is ronduit mishandeling.
@Siem
Een terechte aanvulling. Je moet inderdaad óók naar de context kijken. Ik denk dat handelingen, die ik hiervoor niet als mishandeling aanmerkte, onder omstandigheden toch wel mishandeling kunnen opleveren. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een tik op de vingers die zonder goede aanleiding herhaaldelijk wordt uitgedeeld. Men moet er wel voor waken niet elk opvoedkundig af te keuren optreden in het hokje ‘mishandeling’ te plaatsen.
@ Siem:
Ik ben het volledig met je eens.
Maar zoals ik al eerder zei: we kunnen het hier niet echt over de context van juist deze zaak hebben omdat Chris een gedeeltelijke en gekleurde weergave geeft van de feiten zoals ze zich voor z’n neus voltrokken en ook van de feiten die zich tijdens het vermeende delict voordeden.
Om iets goed te kunnen beoordelen, is het volgens mij inderdaad nodig om ook naar de context te kijken.
En ik ben tegen corrigerende tikken; niet tegen corrigeren ‘an sich’. Wel tegen bepaalde vormen van corrigeren.
Siem zegt: ‘Ik blijf op het standpunt staan dat een kind dat naar haar kamer wordt gestuurd als straf, zich daar huilend veilig moet kunnen voelen.’
Dat klinkt aannemelijk maar een kind zou zich om dezelfde redenen natuurlijk altijd en overal veilig moeten voelen en niet alleen nadat ‘ie gestraft is.
Het is voor mij net alsof je met bovenstaande zegt dat je je soms zodanig mag gedragen dat een kind zich onveilig voelt en dat het soms niet mag.
Ik snap wel dat dat op dit moment niet je bedoeling is.
De term ‘veiligheid is soms een recht’ komt hier niet helemaal tot z’n recht bedoel ik.
Een klap geven aan een kind omdat ‘ie huilt is dan weliswaar als corrigerend te zien maar het is niet wat men algemeen onder een ‘corrigerende tik’ verstaat in ieder geval.
@Tibaert: geweldige post 🙂
@Henk
Dank u. Het onderwerp laat me niet los, ook door de dagelijkse verhalen van vrouwlief. Ook je eigen herinneringen spelen een rol. Een keer slechts heb ik slaag van een volwassene gehad in mijn kinderjaren, van een onderwijzer. Ik vloog van de ene hoek van het klaslokaal naar de andere. Die vernedering en die verontwaardiging die ik voelde…
Er zijn echt situaties denkbaar dat ouders volledig doordraaien. Dan heb ik het over zachtaardige mensen, met veel geduld en begrip voor kinderen. Maar wat doe je met een kind dat met een lachend gezicht het tafellaken van tafel trekt met al de etenswaar? Hetzelfde kind dat een collega van m’n vrouw bedreigde met een mes? Drie jaar oud en verdomd goed in de smiezen had wat ze deed? En, de meeste ouders staan er tegenwoordig volledig alleen voor, ook dat.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat kinderen niet bij voorbaat heiligen zijn, maar ook dat welke vorm van geweld dan ook tegen kinderen averechts werkt. Alleen, hoe doorbreken we die eeuwige cirkelgang tussen dader en slachtoffer? U kent het wel, als kind mishandeld enz.
Och ja, die lastige kinderen toch, zullen we maar zeggen. Gelukkig gaat de civilisatie alsmaar vooruit, tenminste dat geloven we. Vroeger werden kinderen als ze in de weg zaten of vervelend deden, opgeborgen in een werkkast bij de poetsmiddelen. Naar buiten toe heeft nooit gemogen, waarom eigenlijk niet? Een beetje afkoelen en dan weer naar binnen. En nu dus het eigen kamertje, voor straf naar het eigen kamertje. Klinkt vreemd.
Misschien is het wel zo, zolang er ouders zijn die hun kinderen zien als persoonlijk eigendom om ermee te pronken, komt het later nooit meer echt goed. Erger zelfs, dan niet gewenst zijn, lijkt me zo. Dan leer je tenminste vroeg mensen te doorzien.