Ik zit vandaag de hele dag bij een redelijk grote vrouwenhandelzaak. Drie verdachten. Uiteraard weer Bulgaren.
Twaalf slachtoffers.
Ook hier zijn de slachtoffers (zoals zo vaak) niet zo onschuldig als ze lijken te zijn.
Ze wisten donders goed dat ze in Nederland niet bij de HEMA gingen werken.
Juridisch maakt deze constatering niet zoveel uit. Misbruik is misbruik.
Vrouwenhandel.
Die term kan met gemak indringende beelden oproepen van huifkarren vol half naakte vrouwen met lang zwart haar die voor een grijpstuiver en met een hoop geschreeuw van eigenaar verwisselen.
De mens als handelswaar.
Met enige regelmaat pakt de regiopolitie Groningen een vrouwenhandelaar op. Meestal gaat het om Bulgaren die voor korte of langere tijd enkele landgenoten achter de ramen hebben zitten in de hoerenbuurten van Leeuwarden of Groningen. Soms tot aan Oostenrijk of Brussel aan toe.
Ook Roemeense en Russische dames zijn favoriet.
Enkele maanden later verschijnt de Bulgaar in kwestie dan voor de rechter. Niet zelden in combinatie met al even ongure types op de publieke tribune.
Ik heb naar schatting nu toch zeker vijftien van dergelijke rechtszaken meegemaakt en moet zeggen dat het beeld van de vrouwenhandel wel wat genunanceerder ligt dan de huifkar met halfnaakte vrouwen doet vermoeden.
In bijna elk strafdossier komt naar voren dat de dames in kwestie meestal donders goed weten wat ze in Nederland gaan doen. En niet zelden gaat het om vrouwen die zich in hun geboorteland ook al beschikbaar hebben gesteld voor betaalde seks.
Het is een nuance, juridisch speelt het nauwelijks een rol.
Uit diezelfde strafdossiers blijkt namelijk ook dat de dames, eenmaal in Nederland, behoorlijk misbruikt worden.
Ze worden in een vreemd land, waar ze de taal niet spreken, in een huis gezet en zitten al snel achter de ramen. De ongure types maken duidelijk dat er behoorlijk wat ‘kosten’ zijn gemaakt om de dames naar Nederland te halen en die kosten moeten natuurlijk wel terugverdiend worden. Schuld maakt belofte en soms kan de ‘schuld’ oplopen tot wel 40.000 euro….
Voor 40.000 euro moet je heel wat schichtig kijkende Groningse mannen bedienen.
Als de vrouwen praatjes krijgen, worden ze bedreigd. Of hun familieleden in het buitenland. De Bulgaarse pooiers hebben er een handje van bepaald niet zachtzinnig met hun handelswaar om te gaan.
Een abortus? Prima, maar dan wel zonder verdoving.
Misbruik maken van iemand in een kwetsbare positie. Het aanwerven, brengen en houden van dames in en voor de prostitutie.
Daar draait het juridisch om in dergelijke strafzaken. Ook al weet het slachtoffer in kwestie wel hoe ze haar geld gaat verdienen, wat is de vrije wil nog waard als het thuis financieel zo slecht is? Je geen enkel toekomstperspectief hebt? Wat als je maximaal 231 euro (gemiddeld maandloon Bulgarije in 2007) kan verdienen en achter de ramen in Groningen 160.000 euro in 7 maanden?
En hoezo vrijwilligheid als je iemand moet bedreigen om haar aan het werk te houden?
Vrouwenhandel is de moderne vorm van slavernij. Maar wel een vorm waar heel veel verschillende kanten aan zitten.
Ik kan de bovenstaande conclusie het best omschrijven door kort het verhaal van de Bulgaarse Vicky te schetsen.
Vicky was 16 jaar toen haar moeder bij de notaris een officieel document ondertekende. Met dit document mocht Vicky vanuit Bulgarije naar het buitenland. Studeren. De enige voorwaarde was dat ze samen met een volwassene aan de reis begon.
Die volwassene bracht Vicky keurig naar Nederland. Waar ze binnen enkele dagen door hem achter de ramen zat.
Haar moeder wist waar Vicky ging werken.
En Vicky is inmiddels getrouwd met haar reisgenoot. Haar pooier.
Vicky heeft nooit aangifte willen doen. En ze zegt dat ze vrijwillig naar Nederland kwam om de hoer te spelen.
De reisgenoot stond vandaag voor de rechter. Zelfs op de vraag of hij een beroep deed op zijn zwijgrecht wilde hij geen antwoord geven.
Er kwam geen woord over zijn lippen. Zelfs niet toen hij de officier van justitie een gevangenisstraf van vijf jaar hoorde eisen.
Mede voor de uitbuiting van zijn eigen vrouw.