De rechtspraak is steeds vaker onderwerp van heftige kritiek. Zo zou het systeem crimineel gedrag niet in de weg staan. Gek genoeg schuiven criticasters het strafrecht tegelijkertijd met luide trom naar voren als oplossing voor ongewenst gedrag.
Wat is de oplossing voor blowende kinderen? Wat doe je als moeder? Keihard verbieden? Gedogen onder je eigen dak? Wat als je blowende kinderen bezoek hebben van 13-jarige vriendinnetjes? Die ook willen blowen?
Moeder Mariska vond iets van een oplossing.
Ze kocht af en toe softdrugs in een coffeeshop. Ze stelde haar woning beschikbaar als gebruikersruimte voor haar eigen meerderjarige zoon en trad niet op toen een 13-jarig vriendinnetje besloot mee te blowen. Mariska dacht dat ze dat wel van haar ouders mocht. Dacht. Want ze had het niet gevraagd. Maar was thuis blowen niet beter dan op straat?
Ondanks de ‘veilige’ thuisomgeving ging het fout. Haar zoon blies op zijn slaapkamer iets te enthousiast een wolk dampende softdrugs in de mond van een meisje. Onwel. Ziek naar huis. Bezorgde ouders. Moeilijk gesprek.
Politie. Dagvaarding. Rechtszaak.
‘Hierbij dagvaard ik u…heeft vervoerd en/of verkocht en/of afgeleverd en/of verstrekt (in de woning gelegen aan…) aan de altoen minderjarige…. ‘
Een zeer kwalijke zaak. Volgens de officier van justitie. De moeder leverde niet direct aan het 13-jarige meisje, maar ze is als moeder (‘juist als moeder’) wel verantwoordelijk voor wat er onder haar dak speelt. ‘Het is haar taak om dit te voorkomen. Juist omdat blowen op zo’n jonge leeftijd schadelijk en onverantwoord is’.
Haar advocaat ziet het anders. Ja, de moeder kocht de drugs. Waar. Maar maakte ze niet gewoon een pragmatische afweging? Probeerde ze niet simpel op haar manier de band met haar kinderen te behouden? Probeerde ze niet te voorkomen dat de kinderen straks ergens zonder toezicht in een tochtige portiek zouden staan? Met alle risico’s van dien?
De advocaat koerst aan op begrip. Op de moeilijke keuzes waar ouders soms voor staan. Maar hij weet ook dat de rechter eerst kijkt naar de letter van de wet.
En die letter is duidelijk. Mariska is schuldig. Verstrekt aan een minderjarige. Maar de rechter is niet doof. Hij heeft gehoord wat de advocaat naar voren heeft gebracht en hij hoopt dat Mariska geleerd heeft. Van de inzet van de politie. Het werk van justitie. En de rechtszaak.
En deelt daarom een geheel voorwaardelijke werkstraf uit van zestig uur. Met een proeftijd van twee jaar. Als stok achter de deur. Plus een uitgesproken waarschuwing.
Kijk uit.
De rechter zwijgt over het dilemma. Over keuzes in de opvoeding.
Omdat het strafrecht daar ook geen oplossing voor heeft.