Harm en Henk zijn melkboer. En buren.
Ze delen een 600 meter lange betonnen weg die de twee boerderijen in verbinding brengt met de openbare weg.
En dus met de onafscheidelijke en noodzakelijke melkwagen van de melkfabriek.
Harm en Henk zijn niet bepaald vrienden. Ze zwijgen al ruim twintig jaar hartgrondig tegen elkaar.
Het verleden heeft de boeren hard gemaakt.
De een had de boerderij van de ander gehad willen hebben. Toen die nog in handen was van de oude Henk.
Maar er is meer. Hij vergeeft het zijn buurman nooit dat hij ooit zijn moeder gewond achterliet op de oprijlaan. In die ijzige noordoostenwind.
Haat en nijd op het platteland.
De zwijgende boeren lijken elkaars aanwezigheid al die jaren te gedogen. Het is niet anders.
Maar dan laait de vete ineens weer op. Iets met de bomen langs het betonnen pad. Moeten die niet gesnoeid worden en wie moet dat dan doen?
De boeren komen er niet uit en trekken zich terug op het eigen land.
Tot er ineens, net na de uitrit van Harm, een hoge drempel verschijnt op het betonnen pad. Hoog genoeg om schade aan te richten aan de vrachtwagen van de melkfabriek.
De fabriek neemt een voor boer Henk dramatisch besluit. Door de moeilijke bereikbaarheid komt de vrachtwagen niet meer langs om de melk op te halen.
De koeien van Henk houden hier geen rekening mee. Zij blijven stoïcijns om de drie dagen 5000 liter melk produceren…
Als Henk ten einde raad een advocaat inschakelt, komt zijn buurman meteen in actie. Hij bouwt doodleuk een tweede drempel in de betonnen weg.
Voor Henk zit er dan nog maar één ding op. Hij sleept zijn buurman voor de rechter.
Waar hij zijn gehoor duidelijk maakt dat het zo echt niet langer kan. Niet alleen moet hij met veel kunst- en vliegwerk zelf zijn melk naar de openbare weg brengen, ook zijn koeien zijn het slachtoffer van de wraakzuchtige buurman. Als ze veilig en wel in de veewagen staan en over de hobbels gaan, vallen ze net zo snel weer om. Met alle nare gevolgen van dien.
Het zwijgen van Harm krijgt ook bij de rechter een vervolg. Sterker nog: hij komt helemaal niet opdagen. De deurwaarder die Harm de oproep voor de rechtbank had verzonden, kreeg de envelop per kerende post weer terug.
En die beslissing zou wel eens een dure geweest kunnen zijn.
De rechter vond het verhaal van Henk namelijk behoorlijk aannemelijk. Wat hem betreft maakt Harm misbruik van zijn eigendomsrecht. Hij gebruikt zijn recht namelijk puur om het zijn buurman lastig te maken.
En daar is het eigendomsrecht niet voor. Oud zeer of niet.
De rechter hoefde er vandaag dan ook niet lang over na te denken. Hij kwam na twintig minuten al tot een oordeel. Harm krijgt 48 uur de tijd om de hobbels in de weg te verwijderen.
Doet hij dit niet, dan kost hem dat 10.000 euro per overtreding/dag. Met een maximum van 100 duizend euro.
Ik ken Harm niet.
Maar het lijkt mij sterk dat hij zo veel geld wil betalen voor zijn eigen stijfkoppigheid.
Ja, dat is natuurlijk een lokkertje van heb ik jou daar!
Melk vind ik heerlijk. Het liefst koud. Vanaf jong drink ik vele liters melk per week Als ik ergens kom waar geen melk is ga ik naar huis. Maar dat de producenten zo kinderachtig met elkaar omgaan kon ik als stadsbewoner tussen tientalle buren, met een enkel conflict eens in de drie jaar of zo, en niet eens met mij, niet bevroeden.
De melk wordt duur betaald door de boeren terwijl deze nauwelijks iets verdienen aan die melk, de melk kost hen nog eens de gezondheid of het leven, terwijl ik met een goed glas koude melk lekker gezond blijf,
Ik denk dat de rechter in Groningen ook wel een lekker glaasje melk kan apprecieren op zijn tijd en door zijn vonnis de lokale aanvoer veilig wilde stellen.
Als het een echte boer is dan houd hij zijn poot stijf en betaald gewoon dat tonnetje.
Waar koppigheid en non-communicatie al niet toe kunnen leiden …. Ben benieuwd of de drempels ook daadwerkelijk gaan verdwijnen.
Echte gruningers 🙂
Het zou zo fijn zijn als ze bemiddeling kregen, daarna even met elkaar echt op de vuist gingen om dan achteraf samen een pintje verse melk te nemen.
Nu kan ik uit het artikeltje opmaken dat het een eigen weg betreft van boer Harm, waar doorgangsrecht opzit voor boer Henk.
Maar de weg sluit aan op de openbare weg, schijnbaar geen hekwerk die deze hiervan afsluit. Met mijn beperkte kennis van juridische zaken, denk ik te mogen concluderen, dat er hier wettelijk gezien toch gesproken kan worden van `openbare weg` (vermits er geen bord staat dat het hier eigen terrein betreft).
Maar zelfs als dit wel het geval blijkt te zijn. Dient dan niet de rechtmatig eigenaar van die weg, zich toch te conformeren aan de geldende normen (hoogte, breedte en hellingshoek van een drempel), aangaande het plaatsen van obstakels op die weg? Heeft deze dan ook geen bouwvergunning nodig voor zoiets? Het lijkt mij in dat geval, dat zowel Gemeente als Provincie hier actie tegen kunnen ondernemen.
De boer in kwestie heeft het eigendomsrecht voor het stukkie weg op zijn grond. Dat eigendomsrecht dient hij echter niet te misbruiken. Meer moet je er volgens mij niet achter zoeken.
Ik denk trouwen dat een eigen aangelegde oprijlaan niet valt onder de geldende normen voor een openbare weg, maar ik ben daar ook geen specialist in.
Ik zoek er niet meer achter, ben slechts èn public aan het brainstormen wat boer Henk meer `in het geweer` kan brengen om de acties van zijn buurman ongedaan gemaakt te krijgen.
Ook ik ben me niet volledig zeker of de normen die gelden voor de openbare weg ook gelden voor een op eigen terrein gesitueerde rijbaan. Deel ja, deels nee.
Op eigen terrein heeft justitie (lees in deze politie) geen bevoegdheden als het aankomt op de WVW. Je mag er, zonder kans op een wettelijke sanctie, te hard, onverzekerd of zonder rijbewijs rijden.
Maar aanpassingen, zoals drempels, dienen wel door de overheid goedgekeurd te worden. Waar de basis van die goedkeuring ligt weet ik niet, dit kan ik slechts gokken. En dan gok ik op de bouwwetgeving. Per slot spreek je bij een drempel over een object dat permanent en niet verplaatsbaar, met de daaronder bevindende grond verbonden is.
Praktijkvoorbeeld:
Op het bedrijf waar ik werkte werd een verkeersdrempel gerealiseerd naar de parkeerplaats toe, alles op eigen terrein.
Toen ik zag hoe deze constructie zou worden heb ik engineering aangesproken. De drempel was, naar mijn visie, te laag in hoogte en hellingshoek (dit bleek later dan ook, het personeel bleef als idioten de parking oprijden, de drempel vormde in deze geen enkele reden om de snelheid te minderen). Als response kreeg ik te horen, dat ze geen keuze hadden daar een en ander `van overheidswege` bepaald was.