Hans staat er gekleurd op vandaag.
Hij draagt een lichtgroen overhemd en een paarse jas. Zijn bril heeft een geel montuur en aan zijn kont hangt een camouflage-broek. Woestijnkleuren.
Hans is in de zestig en tbs’er. Hij had ooit seks met een 15-jarige jongen en dat mag niet. Ook al was Hans in zijn emotionele ontwikkeling niet gek veel ouder dan zijn slachtoffer, van kinderen hoor je af te blijven. Dat vinden wij in deze maatschappij.
Dat de jongen volgens zijn advocaat een actieve rol had in de seksuele beleving, doet niet ter zake.
Samen met zijn begeleider komt Hans vrolijk en opgeruimd door de voordeur de rechtbank binnen. Hij is vandaag met een doel naar de rechtbank gekomen. Hij wil naar buiten. Weg van de kliniek waar hij al jaren zit. De vrijheid tegemoet. Geef hem een flatje en wat begeleiding en het komt goed.
En dan gebeurt er iets bijzonders in de rechtszaal.
Hans krijgt aan alle kanten steun. Niet alleen van zijn advocaat. Maar ook van een deskundige. En van de officier van justitie. Alsof de boze en stelselmatig verontwaardigde maatschappij buiten niet bestaat, strijden de partijen in het proces eendrachtig om de vrijheid van de tbs’er. Hartstochtelijk zelfs.
Kans op recidive aanvaardbaar klein bij voldoende begeleiding.
De uit Amsterdam gekomen psycholoog moet zelfs zijn uiterste best doen om zijn verontwaardiging binnen te houden. Zijn boosheid over hoe Hans door de molen van justitie en rechtspraak is gegaan. Het gaat hem niet goed af. Zijn woede is te voelen in de zaal. Over de rapporten die Hans al die jaren al vergezellen. Rapporten waarin het woord pedofiel veel te nadrukkelijk tussen de regels door opduikt.
‘Een kwalijke zaak’, fulmineert de psycholoog. Omdat er van pedofilie helemaal geen sprake is. En omdat niet iedere kindermisbruiker automatisch een pedofiel is. En omdat een rapport met dat vreselijke stempel bijna een garantie is voor een slechte toekomst. Een toekomst waarin Hans nergens meer op een eigen plekje kan rekenen. Wie wil er tegenwoordig nog een pedofiel in de buurt?
Niet alleen de psycholoog vecht voor de man in de paarse jas. De officier van justitie doet mee. Door te zeggen dat een verlenging van de tbs geen recht doet aan de inschatting van het risico. Geen recht aan het in te schatten gevaar dat Hans weer iets doet wat wij met zijn allen niet willen.
De oplossing voor Hans is een sociaal aanvaardbaar leven. Een leven met genoeg sociale contacten. Niet zoals het vroeger was. Nooit meer isolatie, frustratie en drank. Simpel een emotioneel vangnet om niet weer opnieuw terug te grijpen naar de mensen waar hij qua ontwikkeling het dichtst bij staat.
Kinderen.
De officier is duidelijk: Hans moet een eigen plek. Een woonvorm. Met begeleiding. Het liefst ergens in de provincie Groningen. Een flatje met 24-uurs begeleiding, dicht bij het graf van zijn dierbaren. Of een plek in een bejaardentehuis. En de kliniek waar Hans al die jaren al zit, moet dat binnen een jaar mogelijk maken. En een beetje snel, want dat hadden ze al veel eerder kunnen regelen.
Nog niet zo lang geleden schreef ik hier dat de rol van een officier van justitie niet altijd duidelijk is in de maatschappij.
‘Men’ denkt vaak aan een crime-fighter. Een aanklager. The Punisher.
En vergeet daarbij dat een officier er ook staat voor de dader.
Waarom is dit een flinterdun verhaaltje? Omdat de aandacht versnipperd is over minstens drie of vier hoofdpersonen (Hans, zijn advocaat, de deskundige, de officier). De schrijver heeft niet gekozen vanuit wiens gezichtspunt hij de anderen beschrijft. Waarschijnlijk beziet hij deze situatie vanuit zijn eigen gezichtspunt. Maar hij is volkomen afwezig in zijn eigen verhaaltje.
Verder komen wij niet echt te weten over wat er tijdens de zitting eigenlijk op het spel staat (waarschijnlijk een verzoek om de TBS niet te verlengen, maar dat blijft gissen), wat er precies gebeurd is voordat Hans TBS’er werd (seks met een 15-jarige leidt niet zomaar tot TBS, het stempel ‘pedofilie’ volgt heus niet automatisch op een heterdaadje), waarom deze kwestie nu aan de orde is en eerder niet (is er therapie geweest, was de deskundige daarbij betrokken) en in plaats daarvan moeten we het doen met een beschrijving van Hans’ kleding…
En dan die ‘men’ aan het eind, die vaak iets vergeet wat de schrijver wel scherp in het snotje heeft, namelijk dat de officier “er ook staat voor de dader”. Wat betekent dat dan? Wat is daar anders aan dan wat ‘men’ vaak denkt? En wat vindt de schrijver daar van van? En wat vindt hij dat ‘men’ daarvan zou kunnen denken als er niet zo vaak vergeten werd dat de officier er ook voor de dader staat?
Flinterdun.
En waarschijnlijk de gedachte dat de OvJ wel een grotere boef in gedachten heeft om op het TBS plekje van Hans te laten behandelen.
@Leo: ik zal het volledige dossier in deze zaak opvragen en kom dan terug met een update. Goed?
Maar serieus: deze site is – zoals ook valt te lezen in de disclaimer- anders dan de rechtbankverslagen die ik voor krant en radio maak. Ik pretendeer hier niet het volledige verhaal te vertellen.
Ik sta stil bij wat ik belangrijk acht voor mijn verhaal. Er zijn vele vragen mogelijk en minstens zo veel antwoorden. Voor mij is het in dit geval louter van belang om de andere kant te laten zien. De kant die niet of nauwelijks in de populaire media verschijnt. De inspanningen om ook een leefbare toekomst te bieden voor een (oud) tbs-patient.
Overigens is een deel van je vragen gewoon in het verhaal terug te vinden.
Is het niet de moeite waard om dit te lezen? Val me er dan ook niet mee lastig…
Als ik dit zo lees zijn er ooit veel fouten gemaakt en proberen ze dat nu, gelukkig, een beetje goed te maken.
Pingback: Anoniem
We zijn tegenwoordig veel te snel met het etiketteren van mensen. Aan zo’n etiket verbinden we vervolgens veel te ver gaande consequenties. Iemand moet proberen ons enige nuance bij te brengen, hoe zeer dat ook vechten tegen de bierkaai lijkt. De wijze waarop Chris Klomp deze strijd blijft voeren dwingt bij mij alleen maar bewondering af.
Ruim een halve eeuw geleden leerde ik dat het ging om de geest van de wet, en niet om de letter van de wet. Maar de grens tussen die twee is blijkbaar flinterdun, wan ongemerkt of welbewust is die grens overschreden, en worden we meestal met de (harde) letter geconfronteerd.
Jouw verhaal maakt dat weer eens superduidelijk, Chris.
Mooi om te lezen dat de verschillende partijen zich inspannen voor hetzelfde positieve doel.
Ook omdat ik een softie ben maar ook omdat een strafproces nogal ‘ns ontaard in een soort gevecht.
En dat geeft mij vaak een vervelend gevoel.
Bovenstaand verhaal geeft mij voor de rest van de dag een beter gevoel, en daar gaat het mij om.