Ik ben een groot voorstander van nuance. Zeker in het strafrecht. Wie oorzaak en reden van een misdrijf kent, snapt ook ineens dat nuance niet soft is, maar simpel verder van de leugen staat en dichter bij de waarheid.
Maar ik ben ook krantenjournalist. En kranten zijn niet van elastiek. De honderden woorden die ik soms naar de redactie stuur, kunnen met gemak teruggebracht worden tot honderd. Of helemaal niet verschijnen.
Dat is niet erg. Zo gaan die dingen. Omdat dagelijks heel veel journalisten woorden insturen voor een beperkte ruimte. En er uiteindelijk keuzes moeten worden gemaakt.
Die keuzes pakken soms ongelukkig uit.
Op vrijdagochtend tref ik Lucas B. (20) voor de rechter. Ooit in het beloftenteam van FC Groningen. Nu succesvol bij kersverse eredivisionist SC Cambuur.
B. heeft een probleem. Hij heeft drie jonge mensen mishandeld. Vlak na een voetbalwedstrijd. Een van de slachtoffers – een teamgenoot – zou tegen zijn hoofd zijn getrapt. Een jonge vrouw zou ’tot wel vijftien keer’ in haar buik zijn geschopt terwijl ze weerloos op de grond lag.
Ik twitterde – zoals altijd via @twitcourt – wat ik hoorde en kreeg – voorspelbaar – commentaar van fans van FC Groningen. Ik was een slechte journalist, want:
‘Waarom breng jij voetbal weer in verband met geweld? Je hebt vooroordelen’
Ik heb geen moeite met commentaar. Prima. Kan ik uitleggen. Iedereen die meent dat schoppen op een weerloos op de grond liggend slachtoffer binnen de voetbalwereld geen nieuws is of niet relevant moet echt even Googlen op grensrechter. Of op ‘maatregelen-knvb’.
Maar ik snap uiteraard best de strekking van het commentaar en vind ook dat een journalist in de krant altijd duidelijk uit moet leggen hoe een specifieke zaak precies in elkaar zit.
We hebben immers niet allemaal de riant luie positie van de ‘journalisten’ van GeenStijl.
Dat deed ik dan ook. Ik schreef op dat de officier van justitie een vreselijke mishandeling voor zich zag. Van ene Lucas B. die mensen terwijl ze op de grond lagen had geschopt. Tot wel vijftien keer.
En ik schreef ook op dat de rechter daar noodgedwongen anders over dacht. Dat er volgens die rechter – mede door gebrekkig politie-onderzoek- niet afdoende bewijs ligt voor die schoppartij. Dat eigenlijk alleen twee keer een klap in het gezicht en een enkele schop bewezen kan worden.
Ik noteerde in mijn krantenstukje dat de rechter vond dat B. geluk had met het slechte onderzoek. Omdat hij net zo makkelijk voor een poging doodslag voor de rechter had kunnen staan als er meer bewijs zou zijn geweest. Maar dat we nu juridisch en menselijk niet verder komen dan een werkstraf van twintig uur. Voor drie keer een schandelijke mishandeling. Omdat B. een first offender is. Omdat hij zijn leven op de rit heeft en hij bezig is met een wellicht mooie voetbalcarrière.
Dat schreef ik allemaal op. En het was best mooi geweest als dat ook op die manier in de krant zou zijn verschenen. De eindredactie koos er echter voor om 95% van de woorden van de rechter weg te laten. De krant is immers niet van elastiek.
Bergrijp me goed. Ik heb geen moeite met inkorten. Ben zelf eindredacteur geweest. Je zit met een hoop tekst en moet daar een mooie pagina van maken. Dan wil er nog wel eens wat sneuvelen. Gaat bijna altijd goed.
Maar nu niet.
Nu werd de argeloze lezer – ik chargeer – geconfronteerd met een verhaal over een misselijkmakende schoppartij waar maar twintig uur werkstraf voor werd gegeven omdat de voetballer lekker bezig is met zijn carrière.
Ik zag meteen het stukje op GeenStijl in mijn hoofd opdoemen. U kent het wel.
En daar word ik pissig om.
Ik blaat dagelijks overal dat ik niet snap waarom burgers van Nederland zeggen dat de rechtspraak niet deugt.
Ik roeptoeter voortdurend heel hard tegen de storm in: ‘Stel je dan eens op de hoogte van die rechtspraak, verdomme!’
Maar ik snap het een stuk beter als mensen hun oordeel baseren op krantenverhalen die half op de drukpersen gaan.