Ik ben een groot voorstander van nuance. Zeker in het strafrecht. Wie oorzaak en reden van een misdrijf kent, snapt ook ineens dat nuance niet soft is, maar simpel verder van de leugen staat en dichter bij de waarheid.
Maar ik ben ook krantenjournalist. En kranten zijn niet van elastiek. De honderden woorden die ik soms naar de redactie stuur, kunnen met gemak teruggebracht worden tot honderd. Of helemaal niet verschijnen.
Dat is niet erg. Zo gaan die dingen. Omdat dagelijks heel veel journalisten woorden insturen voor een beperkte ruimte. En er uiteindelijk keuzes moeten worden gemaakt.
Die keuzes pakken soms ongelukkig uit.
Op vrijdagochtend tref ik Lucas B. (20) voor de rechter. Ooit in het beloftenteam van FC Groningen. Nu succesvol bij kersverse eredivisionist SC Cambuur.
B. heeft een probleem. Hij heeft drie jonge mensen mishandeld. Vlak na een voetbalwedstrijd. Een van de slachtoffers – een teamgenoot – zou tegen zijn hoofd zijn getrapt. Een jonge vrouw zou ’tot wel vijftien keer’ in haar buik zijn geschopt terwijl ze weerloos op de grond lag.
Ik twitterde – zoals altijd via @twitcourt – wat ik hoorde en kreeg – voorspelbaar – commentaar van fans van FC Groningen. Ik was een slechte journalist, want:
‘Waarom breng jij voetbal weer in verband met geweld? Je hebt vooroordelen’
Ik heb geen moeite met commentaar. Prima. Kan ik uitleggen. Iedereen die meent dat schoppen op een weerloos op de grond liggend slachtoffer binnen de voetbalwereld geen nieuws is of niet relevant moet echt even Googlen op grensrechter. Of op ‘maatregelen-knvb’.
Maar ik snap uiteraard best de strekking van het commentaar en vind ook dat een journalist in de krant altijd duidelijk uit moet leggen hoe een specifieke zaak precies in elkaar zit.
We hebben immers niet allemaal de riant luie positie van de ‘journalisten’ van GeenStijl.
Dat deed ik dan ook. Ik schreef op dat de officier van justitie een vreselijke mishandeling voor zich zag. Van ene Lucas B. die mensen terwijl ze op de grond lagen had geschopt. Tot wel vijftien keer.
En ik schreef ook op dat de rechter daar noodgedwongen anders over dacht. Dat er volgens die rechter – mede door gebrekkig politie-onderzoek- niet afdoende bewijs ligt voor die schoppartij. Dat eigenlijk alleen twee keer een klap in het gezicht en een enkele schop bewezen kan worden.
Ik noteerde in mijn krantenstukje dat de rechter vond dat B. geluk had met het slechte onderzoek. Omdat hij net zo makkelijk voor een poging doodslag voor de rechter had kunnen staan als er meer bewijs zou zijn geweest. Maar dat we nu juridisch en menselijk niet verder komen dan een werkstraf van twintig uur. Voor drie keer een schandelijke mishandeling. Omdat B. een first offender is. Omdat hij zijn leven op de rit heeft en hij bezig is met een wellicht mooie voetbalcarrière.
Dat schreef ik allemaal op. En het was best mooi geweest als dat ook op die manier in de krant zou zijn verschenen. De eindredactie koos er echter voor om 95% van de woorden van de rechter weg te laten. De krant is immers niet van elastiek.
Bergrijp me goed. Ik heb geen moeite met inkorten. Ben zelf eindredacteur geweest. Je zit met een hoop tekst en moet daar een mooie pagina van maken. Dan wil er nog wel eens wat sneuvelen. Gaat bijna altijd goed.
Maar nu niet.
Nu werd de argeloze lezer – ik chargeer – geconfronteerd met een verhaal over een misselijkmakende schoppartij waar maar twintig uur werkstraf voor werd gegeven omdat de voetballer lekker bezig is met zijn carrière.
Ik zag meteen het stukje op GeenStijl in mijn hoofd opdoemen. U kent het wel.
En daar word ik pissig om.
Ik blaat dagelijks overal dat ik niet snap waarom burgers van Nederland zeggen dat de rechtspraak niet deugt.
Ik roeptoeter voortdurend heel hard tegen de storm in: ‘Stel je dan eens op de hoogte van die rechtspraak, verdomme!’
Maar ik snap het een stuk beter als mensen hun oordeel baseren op krantenverhalen die half op de drukpersen gaan.
Zozo. Forse kritiek op de eindredactie. Wat is zijn/haar weerwoord?
Beste Chris, ik voel met je mee! Ben zelf jarenlang rechtbankverslaggefster en ook eindredacteur geweest. En heb regelmatig ’s morgens met kromme tenen m’n ‘eigen’ stukken teruggelezen in de krant. Gelukkig ook vaak niet, kon ik ‘savonds de eindredactie ervan overtuigen dat ik toch ech t 20 regels extra nodig had. En kreeg ik die ruimte ook. Ik heb wel geleerd zo te schrijven dat de essentie altijd overeind bleef. Een keer kon ik écht niet alles kwijt, zelfs niet met elke dag een halve pagina. Toen schreef ik een boek. Als we toen al blogs hadden gehad, had ik daar wasrschijnlijk voor gekozen.
Wat volgens mij veel zou schelen is in het krante artikel de link plaatsen naar de volledige uitspraak op internet, http://www.rechtspraak.nl (voorzover aanwezig). Kan iedereen het nalezen alvorens te reageren. Dat doet misschien niet iedereen maar dan kun je de ongenuanceerden wel beter van repliek dienen.
Het was een ruzie in relationele sfeer, er zou vreemd gegaan zijn. Doordat de ruzie uitgevochten wordt op het moment dat het gebeurde, na de wedstrijd, raakte er een teamgenoot bij betrokken.
Voetballer, vriedin(nen), teamgenoot, ruzie om vreemd gaan is dus voetbalgeweld? Als motivering verwijs je dan naar het in elkaar shoppen van grensrechters of ander geweld binnen het voetbal. Maar dan ligt de oorzaak (voor zover die er kan zijn voor het in elkaar schoppen van een grensrechter) ook binnen het voetbal of heeft een relatie met wat er tijdens een wedstrijd gebeurde of omdat bepaalde supportersgroepen elkaar niet aardig vinden. Dit had net zo goed kunnen gebeuren bij supermarktmedewerkers die na sluiting hun ruzie in de relationele sfeer uitvochten op de parkeerplaats waarbij de collega die zich mengde ook slachtoffer werd. Dan noem je het toch ook geen supermarktgeweld daarbij verwijzend naar cassiëres die met geweld van overvallers te maken hebben gehad om die benaming te rechtvaardigen? Het was voor jouw ook gewoon een zaak als vele volgens mij, totdat duidelijk werd dat het een voetballer betrof. Toen kreeg het ineens nieuwswaarde en moest dat benoemd worden. Bedoel, zie zelden tweets “ah de dader is schilder!”, wel dus “ah de dader is voetballer!”. Een saaie normale rechtbankochtend werd ineens een ochtend die zakelijk gezien stukken interessanter werd.
En passant werden nog even de vorige en huidige werkgever genoemd, zie je ook niet vaak of het wordt in de blogs gefingeerd.
Hij werkte eerst voor schildersbedrijf de kwast, nu en daar is hij nog steeds werkzaam voor, schildersbedrijf de witte muur. Ik zie dat zelden als het om een normale ziel gaat.
De benadering verschilt dus al met die van een onbekekende schilder die ruzie krijgt over vreemd gaan en daar dan meerdere mensen betrokken bij raken. Ten eerste wordt dat geen schildersgeweld genoemd, maar blijft het ruzie in relationele sfeer, ten tweede worden al zijn werkgevers ook niet vermeld. Bedoel, jullie zijn niet voor niets normaal gesproken niet zo scheutig met het geven van privacygevoelige informatie.
Hier oversteeg de nieuwswaarde dat blijkbaar en gebeurde dat wel…Prima, maar zeg dat gewoon dat je daar zelf dus anders mee omgaat ipv supporters de schuld te geven als die dat verschil opvalt en er dan wat over gaan zeggen.
Een schilder heeft geen voorbeeldfunctie voor honderdduizenden jonge jongens die graag willen worden wat hij is. Een voetballer. De KNVB roept met grote regelmaat op tot beheersing en respect. Op het veld. Maar ook daarbuiten. Juist in verband met de uitstraling van het voetbal.
Zakelijke aspecten spelen geen rol in mijn keuze. Een voetballer die in de schijnwerpers staat is op zich al nieuws. Zo simpel is het. Zie ook Patrick Kluivert. Reed iemand dood. Publiciteit is groter dan bij iemand anders.
Nou ja..voorbeeldfunctie..prima, maar dat hebben we allemaal. En als de schijnwerpers bepalen of dat bij de één meer is dan bij de andere, in de schijnwerpers stond het niet, maar door aanwezigheid in de rechtszaal van een verslaggever is het dat gezet. Kan iemand een slecht voorbeeld zijn voor honderdduizenden als die honderdduizenden geen weet hebben van dat voorbeeld? Is hij dan een voorbeeld of wordt hij nu tot voorbeeld gemaakt?
Daarmee niet zeggende dat je het moet verzwijgen, logisch dat je er over bericht net als bij andere zaken, maar blijf het etiquet voetbalgeweld dubieus vinden. De dader was voetballer, klopt, het moment en tijdstip maakte dat er ook een ploeggenoot bij aanwezig was, klopt, maar het vind zijn oorsprong niet in het voetbal en het geweld heeft in die zin ook geen relatie tot het voetbal. Doet me denken aan een zaak van een PSV-supporter die ruzie kreeg met zijn vriendin in een kroeg, maar omdat het op een wedstrijddag was en hij een seizoenkaart had in de boeken is gekomen als voetbalgeweld en hem een stadionverbod opleverde. Dan trek je het wel erg breed, die relatie tot voetbal.
Het vind in beide gevallen zijn oorsprong in problemen in een relatie, niet problemen in het voetbal. En deze voetballer reageert zoals wel meer mensen reageren dan, niet goed, maar eerder een voorbeeld dat voetballers net zo kunnen reageren als sommige anderen dat in de samenleving ook kunnen doen dan iets anders. Dat maakt hem niet beter of slechter.
En voor zover ik heb kunnen zien was er een enkeling/enkele die er opmerkingen over maakten richting jouw vanuit de supportershoek.
Dit stuk wekt toch beetje de indruk alsof het iets meer was dan dat. Of het moet dan gebeurt zijn op wijze die mij ontgaan is. Beide zaken dragen mijns inziens dus wel bij aan een beeld waarvan ik me dus afvraag of dat nu terecht is. Het eerste blijft voor mij vooral geweld in relationele sfeer, het tweede waren opmerkingen van enkelingen en geen enorme heissa in de zin van hoe durf je het zo te doen oid.
@AMS:
Met alle respect, maar je kunt niet blijven ontkennen dat voetbal en geweld niet verbonden zijn. Geen enkele andere sport heeft zoveel rellen en geweld meegemaakt. Op het veld. In de stadions. Bijna iedere voetbalclub heeft wel een harde kern. De term hooliganisme is uitsuitend verbonden aan het voetbal.
Ik ken wel een aantal jongens die vroeger de stadions onveilig maakten en nu in de zware criminialiteit terecht zijn gekomen.
En dat is niet alles. Ook de spelers kunnen er wat van. Voetbal is een ruwe agressieve sport. Bijvoorbeeld:
De KNVB heeft in seizoen 2011-2012 maar liefst 74 amateurvoetballers voor het leven geschorst. Dat gebeurde nadat zij een zware overtreding hadden begaan of betrokken waren bij vechtpartijen. Behalve deze groep spelers legde de tuchtcommissie aan tweehonderd leden een uitsluiting op van twee jaar of langer. In totaal werden verder 105 elftallen of teams uit de competitie gehaald vanwege schuld aan een zogenaamd collectief exces.
In geen van je voorbeelden gaat het om vreemd gaan en problemen in een relatie, misschien moet je dat al iets duidelijk maakt waarom ik ageer tegen het gebruikte voetbalgeweld?
Bovendien, waar ontken ik voetbalgeweld? Hooligans die vechten, voetbalgeweld, doorgedraaide speler die tegenstander in elkaar rost voor/na/tijdens wedstrijd, voetbalgeweld..
Iemand die vriendin slaat omdat er ruzie is binnen die relatie, daarbij teamgenoot die zich mengt in de strijd ook mept is geweld ontstaan in relationele sfeer, voetballer zijn en dat het na een wedstrijd gebeurt is dan een toevallige bijkomstigheid, geen oorzaak, laat staan dat je een causaal verband kunt aantonen met het voetbal. Tenzij de statistieken uitwijzen dat het wel voetballers eigen is, meppen binnen een relatie, meer dan bij journalisten, bouwvakkers of verpleegkundigen ofzo.
Er is geweld dat ‘voetbal eigen’ is, als je dat toedicht aan en benoemd als voetbalgeweld, prima, en er is geweld dat voortvloeit uit relationele problemen, dat noem je geen voetbalgeweld lijkt mij.
En blijf dus moeite hebben met het beeld dat er gecreëerd wordt alszijnde een voorbeeld van voetbalgeweld.
@ams: ik snap je betoog wel, ware het niet dat ik in eerste instantie (en later in de krant) voetbal helemaal niet link aan geweld. Dat doe ik pas op het moment dat er – in mijn ogen – onterechte kritiek komt uit de hoek van de voetbalwereld. De link die ik leg bestaat slechts uit het gegeven dat ik de functie van de dader in deze relevant acht.
Een voetballer die zich schuldig maakt aan geweld, kan op de belangstelling rekenen van de journalistiek. Een schilder veel minder. Zo werkt de wereld nu eenmaal. De voetballer speelt wekelijks voor een publiek, haalt bij succes de krant, staat in de spotlights. Fans willen op de hoogte worden gehouden van het wel en wee van een voetballer. Daar hoort dan ook de donkere kant bij.