Ze zeggen dat de lijn tussen haat en liefde uitermate dun is. En dat liefde blind maakt.
Ria en Henk bevestigen die theorie.
Ria heeft iets ergs gedaan. Ze stuurde een brief naar Henk. Waarin ze schreef dat zijn huis wel goed zou branden. Met dat hout overal.
Ergens is het niet helemaal goed gegaan tussen Ria en Henk.
Ze waren van plan te trouwen. Dan moet er bijna wel sprake zijn van liefde. Zou je denken. De bloemen waren al in huis. De kaarten geschreven. Zelfs de postzegels al gekocht. Misschien stond er ergens op een agenda wel een hartje rond een datum. Mooiste dag van je leven.
Voor Ria een tweede kans. Haar eerste echtgenoot was sneller dan ze dacht. Ria is weduwe.
De bruiloft zou haar opnieuw een echtgenote maken. Zou. Want de broer van Henk had nog een vraag voor haar. Of ze misschien inzage kon geven in haar financiën. De familie leek niet overmatig blij met de trouwerij. Wellicht rook de broer van Henk onraad. Henk woont in een woonvorm voor mensen met een verstandelijke beperking.
Ria hield haar administratie voor zichzelf. Henk koos eieren voor zijn geld. Exit bruiloft. Ria boos. Brandbrief.
Haar advocaat spreekt tijdens de rechtszaak van liefdesverdriet. En over de dingen die mensen doen als ze boos zijn. En dronken. En afgewezen.
De rechter straft Ria. Omdat een bedreiging een bedreiging is. Een boete. Maar wel geheel voorwaardelijk. Het is allemaal al pijnlijk genoeg voor Ria.
Een rechter in de rechtbank in Groningen ziet bij binnenkomst nooit de achterkant van de verdachte. Die komt pas in beeld als de straf is uitgesproken en de dader naar de deur loopt.
Ik weet niet of de rechter heeft gekeken naar de jas van de vrouw. En of zijn oordeel anders uit was gepakt.
Maar op het kledingstuk stond een symbool.
En het woord ‘Wicca’.