Dit is een verhaal over Robin. Vijftien jaar jong en slachtoffer van een tbs’er.
Robin is geen bange jongen. Integendeel zelfs. In de rechtszaal spreekt hij de man toe die hem een jaar lang heeft misbruikt. Als hij wil beginnen, breekt hij even. Maar hij herpakt zich en zegt wat hij al die tijd al heeft willen zeggen.
‘Luister goed naar wat ik te zeggen heb. Waarom doe je dit? Ik vind het vreselijk dat je zo bent. Het is niet terecht wat je hebt gedaan. Je doet mij pijn. Hou je niet van mij? Ik wil dat je een lange straf krijgt, zodat je beter kunt worden. Wat heb je hierop te zeggen?’
De dader van Robin heeft een voorgeschiedenis. Ooit werd een jong meisje seksueel misbruikt. De dader kreeg van de rechter naast een celstraf een maatregel van tbs opgelegd. Hij moest in behandeling om zijn pedofiele stoornis te leren beheersen. Hulpverleners die er voor gestudeerd hebben waren uiteindelijk van mening dat de dader goed reageerde op zijn behandeling. Hij mocht weer langzaam aan de maatschappij wennen. Kreeg een nieuwe kans op een eerzaam leven.
Bij dat leven paste ook een hereniging met zijn zoon. Omdat een vader altijd vader blijft. Natuurlijk waren er zorgen. Hoe zou de dader zich houden als hij uur na uur in gezelschap zou zijn van een jonge jongen? De begeleiders namen het zekere voor het onzekere en zorgden voor toezicht. En zo werd een dader van ernstig seksueel misbruik onder begeleiding herenigd met zijn zoon.
Het moeten bijzondere dagen zijn geweest. Op de bank met je zoon, in aanwezigheid van spiedende blikken. Uiteindelijk waren de begeleiders tevreden. De hereniging verliep goed. Een vader kon weer vader zijn. Een zoon weer zoon. De begeleiders vonden de tijd gekomen om zich terug te trekken.
Een jaar later krijgt het verhaal een nare wending. Een jongen vertelt dat hij seksueel is misbruikt. Een jaar lang. Zoals ooit zijn zusje was misbruikt.
Die jongen was Robin.
Op het moment dat de begeleiders besloten de hereniging met rust te laten, ging het fout. Goed fout.