Dit is een verhaal over Robin. Vijftien jaar jong en slachtoffer van een tbs’er.
Robin is geen bange jongen. Integendeel zelfs. In de rechtszaal spreekt hij de man toe die hem een jaar lang heeft misbruikt. Als hij wil beginnen, breekt hij even. Maar hij herpakt zich en zegt wat hij al die tijd al heeft willen zeggen.
‘Luister goed naar wat ik te zeggen heb. Waarom doe je dit? Ik vind het vreselijk dat je zo bent. Het is niet terecht wat je hebt gedaan. Je doet mij pijn. Hou je niet van mij? Ik wil dat je een lange straf krijgt, zodat je beter kunt worden. Wat heb je hierop te zeggen?’
De dader van Robin heeft een voorgeschiedenis. Ooit werd een jong meisje seksueel misbruikt. De dader kreeg van de rechter naast een celstraf een maatregel van tbs opgelegd. Hij moest in behandeling om zijn pedofiele stoornis te leren beheersen. Hulpverleners die er voor gestudeerd hebben waren uiteindelijk van mening dat de dader goed reageerde op zijn behandeling. Hij mocht weer langzaam aan de maatschappij wennen. Kreeg een nieuwe kans op een eerzaam leven.
Bij dat leven paste ook een hereniging met zijn zoon. Omdat een vader altijd vader blijft. Natuurlijk waren er zorgen. Hoe zou de dader zich houden als hij uur na uur in gezelschap zou zijn van een jonge jongen? De begeleiders namen het zekere voor het onzekere en zorgden voor toezicht. En zo werd een dader van ernstig seksueel misbruik onder begeleiding herenigd met zijn zoon.
Het moeten bijzondere dagen zijn geweest. Op de bank met je zoon, in aanwezigheid van spiedende blikken. Uiteindelijk waren de begeleiders tevreden. De hereniging verliep goed. Een vader kon weer vader zijn. Een zoon weer zoon. De begeleiders vonden de tijd gekomen om zich terug te trekken.
Een jaar later krijgt het verhaal een nare wending. Een jongen vertelt dat hij seksueel is misbruikt. Een jaar lang. Zoals ooit zijn zusje was misbruikt.
Die jongen was Robin.
Op het moment dat de begeleiders besloten de hereniging met rust te laten, ging het fout. Goed fout.
Een dappere jongen, die niet alleen door zijn vader, maar juist door de zorgverleners in de steek is gelaten.
Geef niet de zorgverleners de schuld. De daders van dit soort misdrijven zijn, als ze het echt willen, heel erg goed in staat om lange tijd “normaal” te functioneren. Daarmee worden zelfs zeer deskundige psychiater om de tuin geleid. Enige echt veilige oplossing zou zijn om ze nooit meer in de maatschappij los te laten. Maar dit staat ons rechtsysteem niet toe. En de vraag is of je het moet willen?
Een alcoholist zet je ook niet op de bank met drie biertjes. De kans dat de biertjes op gaan is dan groot. Dat is alleen minder erg, de alcoholist beschadigd dan alleen zichzelf. Een kind bij een man met een pedofiele stoornis achter laten is vragen om moeilijkheden. Ook al zou het negen van de tien goed gaan. Het kind is het slachtoffer en zal dat zijn hele leven blijven. Laten ze in de rechtbank eens wat meer nadenken over de rechten en de veiligheid van het kind en wat minder over de rechten van de dader. Die had deze man wat mij betreft al verspeeld na het misbruiken van zijn dochter.
Als een kind herenigd wordt,dan zou je denken dat er nog een toezicht is.
Meestal bestaat het toezicht uit geplande afspraken met de ouders zelf (met of zonder kind erbij).
Het gaat verder..
Ik had begrepen dat ook TBS een omgangsregeling konden afdwingen?
Ook al was dat niet de wens van hun kinderen zelf.. vanwege grote angst en afkeer?
Reden daarvoor was ‘om zelf een beeld van vader te kunnen vormen’
Als hij van zijn kinderen hield, had hij het niet gedaan, had hij ze los gelaten.
Waarom men denkt dat de belangen van zijn kinderen erbij gebaat waren?
Verwerking??begrip??
vergeving?
Veel mensen zoeken naar een schuldige of een oplossing.
Terwijl de vraag wat oordelen of beslissingen van de hulpverlening/deskundigen nou eigenlijk voor waarde vertegenwoordigen (naast de financiële waarde uiteraard) ook best interessant is en makkelijker te beantwoorden.
Dit verhaal beschrijft en benadert weer exact de ongemakkelijke waarheid waarmee rechters en forensisch deskundigen te maken krijgen. Dagelijkse, wekelijkse, maandelijkse dilemma’s. Duivelse dilemma’s.
De onderbuik zegt: opsluiten, nooit meer loslaten en sleutel weggooien. Maar is dat humaan en realistisch?
Chemische castratie (verplichte libidoremmende medicatie) lijkt me een rechtvaardige en acceptabele oplossing. Maar het blijft behelpen. Alleen maar verliezers!!!
OT, maar niet minder relevant voor hier…
Lezenswaardige bevindingen, waaraan Barracuda dinsdag ook al refereerde:
Het belang van (misdadige) broodjes aap onderschat.
Artikel is gebaseerd op Monsterlijke verhalen: misdaadsagen in het nieuws en op webforums als retorische constructies, scriptie behorend bij de promotie van J.P. Burger aan de faculteit Geesteswetenschappen van de UL. In feite verplichte kost voor debunkers en (vooral) plotters!
Themasite De Gestolen Grootmoeder hier, samenvatting proefschrift (11p) hier.