De coronapandemie heeft veel schade veroorzaakt en soms komt het individuele leed ineens hard naar boven. Bij een visser bijvoorbeeld die uit pure frustratie op zee zijn telefoon pakte en politici bedreigde op Twitter. Ongewenst gedrag, maar wel met een achtergrond. En ik voorspel dat de bedreigingen toe gaan nemen. Wanhoop doet iets met mensen.
Samen met zijn schipper vaart hij uit over de Noordzee, op zoek naar garnalen. Een hard bestaan, werkweken van 120 uur zijn geen uitzondering. De verdiensten vallen tegen en dat ligt niet aan het harde werken. Strenge regelgeving uit Brussel, hoge kosten, windmolenparken: het zit de visser naar eigen zeggen allemaal hoog.
En toen was daar de coronapandemie en besloot Den Haag om de horeca te sluiten. Een ramp voor de visser, zijn garnalen vonden normaal gesproken vooral hun weg naar restaurants. En het liep al niet heel erg lekker de laatste jaren. Lekkage in de boot, oogsten die tegenvielen. Op een gegeven moment verdiende de stiefvader van twee kinderen naar eigen zeggen honderden euro’s onder het bijstandsniveau.
Zorgen
De zorgen stegen tot grote hoogte en het einde is nog lang niet in zicht, zo moet de motor in zijn vissersboot dringend vervangen worden: een kostenpost van maar liefst 200.000 euro. En is het dat nog allemaal wel waard? Nieuwe regelgeving uit Brussel dreigt zijn boot aan de ketting te leggen, wat is het nut nog allemaal?
‘Ik ben een visser in hart en nieren, maar er moet wel een toekomst zijn’, zo vertelde hij de politierechter waar hij moest verschijnen voor het bedreigen van Mark Rutte en minister Hugo de Jonge.
Op 7 september krijgt het Team Bedreigde Politici een melding binnen. Op Twitter zou Carola Schouten, minister van Landbouw, worden bedreigd. Er wordt onderzoek gedaan, maar het Openbaar Ministerie ziet in de bewuste tweet geen strafbaar feit. Als de politie wat verder speurt naar het twitteraccount komen ze tientallen bedreigingen tegen. Gericht op minister-president Mark Rutte en minister Hugo de Jonge. Over kogelgaten tussen de ogen en een trekker die ergens op in zou moeten rijden.
Er wordt besloten om de man aan een verhoor te onderwerpen en de visser bekent de tweets verzonden te hebben. Omdat het hem allemaal heel erg hoog zit en hij na vijf werkdagen op zee met weinig slaap niet meer helder na kon denken. Het was dom, oliedom, maar de frustraties werden hem te machtig.
Leeg
Als de visser op een doordeweekse dag op de gang van de rechtbank wacht op wat komen gaat, loopt hij leeg tegenover de verzamelde pers. Hij vreest een celstraf en daarmee een einde aan zijn vissersbestaan. Zijn verhaal is een verhaal vol tegenslagen en frustratie. Vol wanhoop en machteloosheid.
Hij stelt verantwoordelijk te zijn voor de voedselvoorziening, maar niet serieus genomen te worden door Den Haag. De regels maken het wat hem betreft bijna onmogelijk om nog een boterham te verdienen. En dan denderden ook nog eens de coronamaatregelen over hem en zijn boot heen. Een storm zonder wind en water, maar met een veel grotere impact. Dan kun je op zee vangen wat je wil, maar als restaurants niets meer afnemen, dan werk je voor niets. Of voor bijna niets. De vis wordt duur betaald, maar dan anders.
Pover
Eenmaal voor de politierechter herhaalt de visser zijn povere bestaan. Hij laat wel tien keer weten veel spijt te hebben. Dat hij dom bezig is geweest en dat twitteren weliswaar iets van opluchting geeft, maar er verder natuurlijk ook helemaal niets door zal veranderen.
‘Ik had beter na moeten deken, ik aanvaard mijn straf’, aldus de visser tegen de rechter.
Volgens de rechter kun je de teksten gerust naargeestig noemen. Haar nekharen gingen omhoog staan bij het lezen van het dossier. Je kon er juridisch niets anders in lezen dan bedreiging en opruiing. Zeker omdat de visser ook op sociale media aangaf dat de Tweede Kamer maar moest worden bestormd. De rechter moest er naar eigen zeggen niet aan denken dat mensen deze woorden serieus zouden nemen en in actie zouden komen.
De rechter veroordeelde de man uiteindelijk tot een werkstraf van 80 uur en vier maanden voorwaardelijke celstraf.
Wanhoop
Bedreiging is uiteraard nooit te accepteren en zal ook afgestraft moeten worden. Maar we zien wel in de rechtszalen in Nederland dat de wanhoop bij sommige mensen toeneemt. En ik voorspel dat dit nog behoorlijk wat graadjes erger zal worden.
Met de enorm gestegen levenskosten, maandtermijnen van de energierekening die van 200 naar soms 600 of 800 euro per maand gaan, krijgen we er de komende tijd een grote groep mensen bij die wanhopig zullen worden. Ook mensen met een modaal inkomen. De meeste mensen zullen niet overgaan tot bedreigingen, maar een deel zal dat naar verwachting wel gaan doen.
De politie zal er werk van hebben, de rechtspraak zal een straf uitdelen, maar de wanhoop blijft. Bedreigingen komen bijna altijd ergens vandaan. Het is een optelsom van ongekende frustratie, wanhoop en machteloosheid. Begrip is geen rechtvaardiging, maar er is een reden waarom mensen wanhopig worden.
Uitbarsting
En in die wanhoop ligt een emotionele uitbarsting altijd op de loer. Met het gemak van sociale media is het een koud kunstje om gevoel om te zetten in daden. In woorden die de bedoeling hebben om te raken. Al levert het niets op.
De coronapandemie heeft voor veel frustratie gezorgd bij mensen die er direct door werden getroffen. Het aantal geregistreerde bedreigingen steeg de afgelopen jaren dan ook. En dan hebben we het alleen nog maar over geregistreerde gevallen, doorgaans is dat slechts een topje van een gigantische ijsberg.
De komende maanden zullen steeds meer mensen te maken krijgen met frustratie, wanhoop en machteloosheid. En niet iedereen is in staat om daar even eloquent mee om te gaan. Emoties gaan niet zelden gepaard met stevige taal.
Ik hou mijn hart vast voor de komende tijd.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.