We zijn in Nederland dol op onze vrijheid van meningsuiting. Overal, altijd kunnen zeggen wat je denkt is een groot goed. Minder bekend is het gegeven dat vrijheid altijd een grens heeft. Ook op het internet.
Nederland telt, zoals elk land, een aardige groep gefrustreerde inwoners die het liefst overal tegen zijn. Zij zien de wereld als een verzameling van individuen en organisaties die dag en nacht bezig zijn hen het leven zuur te maken. Je kunt ze complotdenkers noemen. Of gewoon gestoord.
Eenzaam wachtend in het voorportaal van de geestelijke gezondheidszorg.
De groep heeft met de komst van het internet een podium gekregen. Wie even zoekt kan honderden weblogs vinden waar de meest vreselijke stellingen worden ingenomen. De hoge heren in Nederland zijn allemaal verbonden in een pedo-netwerk. De holocaust heeft nooit bestaan. De rechtbank in Amsterdam is Auschwitz aan de Parnassusweg. Personen en instellingen worden met naam en toenaam op een bizar agressieve manier weggezet. Uiteraard onder de vrijblijvende noemer van de heilige vrijheid van meningsuiting.
De bloggers voelen zich gesterkt door het vrije woord en menen dat ze in hun recht staan om hun soms ziekelijke gedachten met ons te delen. Zij staan immers in dienst van een hoger ideaal. Hebben het grote gelijk aan hun zijde. Wie kan hen wat maken?
Deze gedachte berust op een misverstand.
Er is een grens aan vrijheid van meningsuiting. Omdat die vrijheid botst met het strafrecht. Belediging, laster, bedreiging, smaad. Het zijn strafbare feiten die een onbeperkte vrijheid van meningsuiting met enige regelmaat in de weg staan.
Allemaal goed en aardig, zult u denken. Maar daar hebben die mensen schijt aan. Ze komen toch niet tot inkeer.
Dat klopt. Ze zijn niet meer te redden. En daarom hebben we de wet.
Micha Kat is een zelfbenoemde onderzoeksjournalist. Hij is de afgelopen jaren van een gedreven complotdenker naar een overdreven blogger gegaan. Een kleine schare complotdenkers hangt aan zijn lippen. Ziet in hem de grote leider.
Micha Kat is ooit in een duidelijk vonnis op zwart gezet.
Kort gezegd komt het er op neer dat de vrijheid van meningsuiting van Kat is afgepakt. Hij moest op straffe van een enorme dwangsom alle gewraakte artikelen van zijn website verwijderen. Maar daar bleef het niet bij. Ook de links moesten weg. Ook andere websites waar de inhoud te vinden was, werden in de legale censuur betrokken. Kat moest zelf zoekmachines aanschrijven om alle verwijzingen naar zijn lasterlijke teksten weg te laten halen. Hij mocht geen enkele uitlating meer doen over de zaak, ook niet tegen dagbladen. Hij kreeg zelfs een gebieds- en contactverbod voor zijn slachtoffer.
Een keihard vonnis. Met als resultaat dat zijn weblog helemaal op zwart ging.
Internet zou internet niet zijn als Kat zijn laster niet net zo makkelijk zou voortzetten op een ander internetadres. De vrijheid van het internet is uiteindelijk niet te vangen in een vonnis.
De zaak Kat is echter een duidelijk juridisch signaal naar digitale hooligans die menen dat hun woord heilig is en zij de vrijheid hebben om alles maar te mogen roepen.
Die vrijheid stopt wanneer de vrijheid van anderen in gevaar is.