Ik kondigde onlangs aan een inventarisatie te maken van verdachten.
Wat doen ze eigenlijk? En wat hebben ze tot nu toe met hun leven gedaan?
In mijn overmoed koppelde ik dat aan opleidingsniveau.
Die inventarisatie gaat niet lukken. Als rechtbankverslaggever kom je veel te weten over een verdachte, maar de schooltijd komt meestal niet voorbij.
Ik heb inmiddels wel een lijst met beroepen en daar kan ik best een tussenstandje van maken.
Het zal geen verbazing wekken, maar het merendeel van de verdachten is werkloos. Geen zinvolle dagbesteding, geen structuur, wel schulden, altijd die verveling en vaak de alcohol.
Uiteindelijk rest de criminaliteit.
Verder valt op dat het bij de verdachten met een baan vaak gaat om handarbeiders. Categorie steigerbouwers.
Mijn onderzoekje is verre van representatief en beslaat tot nu toe slechts een 20-tal verdachten. Ook dient opgemerkt dat rechtbankverslaggevers – getalsmatig- vaak te maken hebben met vermogens- en geweldsdelicten. Een specifieke vorm van criminaliteit dus.
Maar het zou mij niet verbazen als deze gesignaleerde trend zich doorzet als ik straks een lijst heb met 200 verdachten. Of met 2000.
Criminaliteit is dus helemaal niet een Marokkaans of Antilliaans probleem.
Het zijn de werklozen.