Wie is het slachtoffer?

 

Ik heb het op deze plek al eens eerder gezegd en ik zeg het opnieuw.

In sommige zaken zouden rechters verplicht kennis moeten maken met het slachtoffer.

Neem nu de 23-jarige Ljublana. Geboren in Slowakije. Arm. Geen toekomstperspectief. Als jonge vrouw krijgt ze kennis aan twee Albanese jongens. Die beloven haar gouden bergen in het mooie en welvarende Nederland.

Als Ljublana als serveerster naar Nederland wil om daar veel geld te verdienen, dan willen zij de reiskosten en kost en inwoning wel betalen.

Kom maar, meisje. Wij zorgen wel voor je’.

Eenmaal in Nederland gaat Ljublana inderdaad in de bediening, maar ze zal ongetwijfeld een ander idee hebben gehad bij de klanten die ze dagelijks voor een vanaf-prijs van 50 euro moet bedienen. Er is niemand die haar vraagt om een koffie verkeerd en een borrelgarnituurtje.

In de hoerenbuurt van Groningen ontmoet ze Hassan uit Hoogezand. Hassan is smoorverliefd op de bloedmooie Ljublana. Althans, dat denkt ze. De liefde is wederzijds. Sterker nog, de liefde is zo sterk dat ze na een verblijf in haar geboorteland, persé weer terug wil naar Hassan.

Eenmaal in Nederland maken ze een afspraak. Hassan heeft wel een mooie auto, maar geen geld, dus Ljublana pikt haar oude beroep ‘in de bediening’ weer op.

Tot ze in de zomer van 2007 aangifte doet van mensenhandel. Het verhaal ligt toch wat anders. Mooie Hassan heeft haar gedwongen. Hij heeft al het geld ingepikt. Hassan deed in het begin heel lief, maar veranderde later in een agressieve controleur.

Aldus Ljublana.

Ik weet niet of het verhaal van Ljublana klopt of niet. Misschien wel, misschien niet.

Wat ik wel weet is dat de rechtbank die over haar aangifte moet oordelen, Ljublana alleen kent van het papier. Alleen via droge letters is ze enigszins in beeld te brengen. Verklaringen die soms ietwat zwalken of ronduit vragen oproepen.

Ergens in het onderzoek naar de mensenhandel spreekt ze de woorden: ik heb gelogen, maar nu spreek ik de waarheid.

Waarna ze opnieuw vele woorden aan haar verklaring toevoegt. Woorden die op papier altijd vatbaar zijn voor eigen interpretatie.

En juist dat steekt de advocaat van de vermeende loverboy. Want raadsvrouw S. Dogan heeft Ljublana wel in levende lijve gezien. Face to face. Zij zag de haat en de nijd en zij constateerde de tegenstrijdigheden en de leugens. Had ze nu wel of niet zelf dure spullen? Had ze nu wel of niet zelf geld? Werd ze nu wel of niet geslagen? Kon ze nu wel of niet zelf beslissen of ze uit het wereldje wilde of niet?

Het is en blijft allemaal onduidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat Ljublana zelf koos voor een leven in de prostitutie. Op dit moment werkt ze volgens Dogan klanten af in Antwerpen.

Ik weet in deze zaak niet wat waar is en wat niet. Maar deze zaak lijkt mij wel bij uitstek geschikt voor een ontmoeting tussen de rechtbank en het slachtoffer.

Soms zegt dat meer dan drie ordners papier.

Delen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *