Wij zijn er ook voor de daders

 

Ik heb soms wel eens een gesprek met een slachtoffer of benadeelde. Wat opvalt is dan dat mensen soms teleurgesteld zijn dat de lezing van de verdachte/dader ook in het verhaal staat. Hoe haalt de journalist het in zijn harses om ‘die vieze leugens’ in het verhaal te zetten? 

Altijd klinkt er enige verontwaardiging in door. Alsof een dader geen rechten heeft. Alsof hij – omdat hij nu eenmaal dader is – niets zinnigs kan zeggen.

Ik denk niet zo heel erg in daders en slachtoffers. Waarschijnlijk aangeleerd na ruim zes jaar rechtbankwerk. Geloven in zwart/wit of dader vs slachtoffer betekent ook geloven in een waarheid. In een versimpelde weergave van de werkelijkheid. 

Ik geloof niet in 1 waarheid. Er zijn er (vrij naar fotograaf Hans Aarsman van De Volkskrant) minstens zeven van. Ik geloof ook niet in een uitgesproken verschil tussen goed en kwaad. Ze gaan naadloos in elkaar over, kruisen elkaar soms en lopen dan weer ver uiteen. Soms is een dader een ontzettende slechte eikel, twee minuten later weer aandoenlijk of ronduit eerlijk en oprecht.

Maar belangrijker: soms heeft een dader gewoon gelijk. En een slachtoffer niet. Soms spreekt een dader de waarheid en liegt het slachtoffer of de getuige alsof het gedrukt staat.

En mede daarom zit ik er ook over de dader. Omdat zijn of haar verhaal soms gewoon klopt. En dat mag best in de krant.

Delen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *