Ineens was daar een ronkende website over De Nationale Corona Krant. Een ‘door multinationals en het ministerie’ gedragen tabloid met een oplage van 2 miljoen en een ‘AkzoNobel-prijs’ voor zorgpersoneel. Mijn speurtocht naar de krant leverde een woedende uitgever op en de belofte van een aangifte. Dit is een verhaal over een dubieuze initiatiefnemer met een reeks veroordelingen op zijn kerfstok.
De ‘informatieve’ Nationale Corona Krant, die deze week al uit zou moeten komen en waarvan de opbrengst naar goede doelen zoals het Sophia Kinderziekenhuis zou gaan, wordt naar eigen zeggen mogelijk gemaakt door uitgever Novio Media en dat doet meteen wat alarmbellen afgaan. Novio Media is het geesteskind van de meermalen wegens kwalijke teksten veroordeelde en onlangs failliet verklaarde Hans Mauritz uit Dongen.
Introductie
Die naam zegt u wellicht niets, dus sta mij toe hem eerst te introduceren. Mauritz was jarenlang de vaste ‘zakenpartner’ en uitgever van complotdenker Wim Dankbaar. Samen belaagden zij de nabestaanden van de vermoorde Marianne Vaatstra, maakten zij zich schuldig aan intimidatie en het betalen van ‘getuigen’ en brachten zij zeer tegen de zin van de moeder van Marianne een boek uit met daarin delen van haar dagboek.
Het kwam het duo op een veroordeling te staan, het boek moest worden vernietigd en Wim Dankbaar raakte 700.000 euro aan dwangsommen kwijt en kreeg een contactverbod. Hij verdween uiteindelijk drie maanden achter de tralies, waar hij door een celgenoot werd overgoten met kokend water.
Mauritz
Uitgever Mauritz kreeg voor zijn aandeel in de gehele onverkwikkelijke zaak ook een dwangsom opgelegd (die op kon lopen tot 200.000 euro), die volgens betrokkenen echter nooit zou kunnen worden geïnd. Niet heel gek, Mauritz vertelde mij ooit trots telefonisch dat hij zelf bewust niets op naam heeft staan en alles wat hij heeft elders onderbrengt.
Dit komt niet uit de lucht vallen. De vader van de vermoorde Tinka van Rooij constateerde in een interview al eens dat Mauritz ‘alles op naam van zijn vrouw heeft staan’ en dat hij daardoor geen schade kan claimen voor ‘de bagger die hij over ons uitstrooit’.
De liefde tussen Mauritz en Dankbaar is inmiddels bekoeld. Op 19 januari 2021 om 13.00 uur deed Mauritz bij politie Zeeland-West-Brabant aangifte tegen zijn oude vriend wegens bedreiging/smaad/laster en afdreiging. In de aangifte claimt hij dat Wim Dankbaar al 18.100 euro overgemaakt zou hebben aan een voormalig lid van een motorbende om Mauritz ‘af te maken’.
Schandaalboeken
Mauritz is op zijn zachtst gezegd een man die bij herhaling in verband wordt gebracht met smaad en bovendien groots schandaalboeken aankondigt die nooit verschijnen, zoals over vastgoedman Evert Kroon (Mauritz moest uitlatingen online rectificeren) en misdaadverslaggever Peter R. de Vries (boek is nooit verschenen).
Zijn voormalige kompaan Wim Dankbaar heeft een andere naam voor hem: oplichter. Mauritz werd onlangs op verzoek van Dankbaar door de rechter failliet verklaard, grofweg omdat hij 65.000 euro achterover zou hebben gedrukt. Volgens Dankbaar betaalde hij zijn kompaan ooit 30.000 euro voor boeken die nooit werden gedrukt. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.
Straffen
Mauritz is in zijn leven al meerdere keren veroordeeld. Zo werd hij voor de rechter gesleept door boze ouders van de in 2004 vermoorde Tinka van Rooij. De rechter verbood hem om privé-foto’s van hun dochter te gebruiken, Mauritz deed het volgens de vader van het meisje later toch.
In 2016 stond hij opnieuw voor de rechter. Een voorwaardelijke celstraf van twee maanden volgde omdat hij iemand ten onrechte koppelde aan de moord op Marianne Vaatstra. Mauritz moest zijn straf uitzitten toen bleek dat hij zich niet kon houden aan toezicht door de Reclassering. In 2017 volgde een taakstraf wegens smaad omdat Mauritz online de eer en goede naam had aangetast van zijn oom. In datzelfde jaar volgde een veroordeling tot rectificaties en 10.000 euro schadevergoeding voor het onterecht beschuldigen van een Duitse man voor betrokkenheid bij moord.
Alle reden dus om zijn ronkende initiatief eens aan een onderzoek te onderwerpen.
Coronakrant
Op de website van De Nationale Corona Krant schermt uitgever Mauritz, die zichzelf verantwoordelijk acht voor de commerciële exploitatie van de krant, met grote namen. Niemand minder dan het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is kennelijk partner en logo’s van de Staatsloterij, Achmea, ING en AkzoNobel zijn groot zichtbaar. Kennelijk om geïnteresseerde adverteerders over te halen om tegen betaling van 5900,- euro (landelijk tarief voor een pagina) deel te nemen.
Maar eens bellen met de betrokkenen dus. Te beginnen met de Staatsloterij. Woordvoerder Sander van der Vooren laat in een mail het volgende weten:
‘Nee, er zijn op dit platform géén media-uitingen ingekocht door Nederlandse Loterij of haar spelmerken’
Aangifte
Voor ik mijn onderzoek verder kon uitbreiden, plopt er een intimiderend bedoeld schrijven van Mauritz in mijn mailbak. De uitgever zag op mijn twitterkanaal dat ik aandacht schonk aan de krant en merkte dat ik ‘partners’ benaderde. Hij reageerde ontstemd. Er zou deze week nog aangifte gedaan worden tegen mij wegens laster subsidiair smaad, tevens zou er een civiele procedure worden opgestart omdat ik ‘grote schade’ aan zou richten aan het initiatief.
‘U maakt een ernstige fout. De site NationaleCoronaKrant.nl is al in juli 2020 in het leven geroepen en in het geheel niet zichtbaar in het publieke domein doch destijds zuiver opgezet als een ‘as if’ presentatie ter verduidelijking naar partners en potentiële partners’, aldus de mail.
Opmerkelijk. Een letterlijk openbare website die in het geheel niet zichtbaar zou zijn in het publieke domein. Een journalist die schade aanricht omdat hij vragen stelt en publiceert.
Maar er is meer. Kennelijk meent Mauritz dat de website slechts een soort interne schets is. Niet meer dan een model voor potentiële adverteerders. Een merkwaardig verhaal, want onder het kopje Nieuws (datum 28 juni 2020) staat het volgende op de site:
De acquisitie van het Nationale Corona Krant ligt op stoom. Nationale bedrijven en multinationals zijn inmiddels als adverteerders geworven. Het animo is groot, zowel aan de kant van adverteerders als wel bij betrokken partners en het ministerie.
Achmea
Dat klinkt allemaal erg succesvol, dus maar eens kijken hoe het zit met dat enthousiasme. Op de website van de ‘in de laatste week van februari’ (2021) in onder meer wachtkamers van huisartsen en in verzorgingstehuizen te verschijnen krant prijst ook het logo van zorgverzekeraar Achmea. Opnieuw worden mijn vermoedens bevestigd als woordvoerder Fleur Bello op mijn verzoek via de mail reageert:
Beste Chris, Ik heb het nagevraagd. Wij kennen het initiatief niet.
AkzoNobel
Maar het wordt erger. Op de website van de krant staat een hele paragraaf over een zorgprijs die ‘in ludieke samenwerking’ met AkzoNobel uitgereikt zal worden aan zorgmedewerkers.
Via sociale media zal er een oproep worden gedaan om medisch personeel die direct met het coronaleed te maken hebben gehad in IC’s of verzorgingstehuizen voor te dragen voor de AkzoNobel-prijs…deze ludieke actie wordt mede mogelijk gemaakt door AkzoNobel, een van de multinationals die ons land rijk is…
Naast de op het oog best sympathiek ogende tekst staat een afbeelding van een koninklijke onderscheiding. Kennelijk willen de initiatiefnemers uitdragen dat AkzoNobel op wonderbaarlijke wijze in staat is die uit voorraad uit te reiken.
Maar even contact zoeken met AkzoNobel dus. Een woordvoerder belt mij terug en maakt duidelijk hoe de vork in de steel zit. Of eigenlijk niet zit.
‘Er is intern onderzoek gedaan, maar niemand binnen het bedrijf heeft met de initiatiefnemers gesproken. AkzoNobel heeft geen betrokkenheid bij deze krant en dus ook niet bij deze prijs’
Het bedrijf stelt dat er naar aanleiding van mijn vragen contact is opgenomen met Hans Mauritz. Volgens de woordvoerder gaf de uitgever toe dat er geen overleg is geweest met het bedrijf. Tien minuten later is de hele passage over de zorgprijs verdwenen van de site.
Ook AkzoNobel merkt op dat de website van de coronakrant publiekelijk staat. Het intikken van de naam van de krant en de bedrijfsnaam laat volgens de woordvoerder meteen een hit zien op Google.
ING
Dan maar eens contact zoeken met ING. Want hoe komt hun logo daar eigenlijk terecht? De bank doet mij de belofte het uit te zoeken en woordvoerder Karin van der Pol komt nog dezelfde dag terug met een antwoord dat inmiddels geen verbazing meer zal wekken:
‘Zoals afgesproken heb ik dit intern getoetst en het antwoord is vrij kort: ING is niet betrokken, ook niet betrokken geweest, bij dit initiatief’
De website van De Nationale Coronakrant blijkt dan ineens al stevig aangepast. De logo’s van alle grote bedrijven zijn van de homepage gehaald, op een klein en kennelijk vergeten logo van AkzoNobel na.
Ministerie
Er wordt echter nog steeds luid en duidelijk gesteld dat het initiatief in ‘coöperatieve en collegiale samenwerking’ met het Ministerie van Welzijn, Zorg en Sport wordt uitgegeven. Waar dat collegiale op slaat is tamelijk onduidelijk. Is Mauritz ambtenaar? Werkt hij op het ministerie? Wat wel heel erg duidelijk is, is de reactie van het ministerie die op 24 februari binnenkomt:
Er is geen sprake van enige vorm van samenwerking tussen de Nationale Corona Krant en het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport dan wel de Rijksoverheid. Wij zullen dan ook de initiatiefnemer sommeren te stoppen met het plaatsen van het VWS en/of RO logo op de gelijknamige website en hem ook geen toestemming verlenen voor het vermelden van het VWS en/of RO logo in een eventueel uit te brengen krant.
Opmerkelijk. Helemaal omdat Mauritz in een brief aan een advocaat op 24 juni 2020 letterlijk stelt dat hij in samenwerking met het ministerie aan de krant werkt (zie screenshot onder dit artikel). Nog opmerkelijker; uit een opdrachtbevestiging (die in mijn bezit is) blijkt dat de krant al in september 2020 uit had moeten komen. In een oplage van 94.000…
Persburo
Hans Mauritz is kennelijk gezien zijn dreigende mail de woordvoerder van de spookkrant, maar er zijn volgens de site meer mensen bij betrokken. Zoals Stichting Persburo Brabant. Een organisatie die volgens Mauritz samen met hem juridisch tegen mij op zal trekken.
Opvallend genoeg verwijst de website én het Google-adres van dit mij onbekende (en kennelijk licht dyslectische) persbureau naar een heel ander bedrijf: Jansen Geluidshinderbestrijding.
Gelukkig heeft het persbureau online wel een telefoonnummer achtergelaten. Op zich handig voor een club journalisten, maar minder effectief: het nummer blijkt afgesloten.
NOS
Dan maar eens kijken naar de derde naam op de website: Bert Heijnen Producties. Heijnen is een voormalig verslaggever van het NOS-programma Langs de Lijn en naar eigen zeggen (ooit) freelance redacteur voor de Telegraaf en BN de Stem. Tegenwoordig is hij volgens zijn eigen Twitterprofiel in te huren voor ‘betaalbare teksten en communicatieconcepten’.
Heijnen reageert niet op meerdere mailtjes en neemt zijn mobiele telefoon ook na meerdere pogingen met verschillende nummers niet op. Ook op een ingesproken voicemailbericht komt geen reactie.
Wederhoor
Het inhoudelijke wederhoor van Mauritz laat even op zich wachten. In de tussentijd krijg ik verontwaardigde mails waarin opnieuw de belofte wordt gedaan van een aangifte en Mauritz kennelijk geïrriteerd stelt dat niemand mij serieus neemt. Onduidelijk is waarom ik dan grote schade aan zijn initiatief aan zou kunnen richtten.
Verder stelt Mauritz dat hij online zorg zal dragen voor negatieve publiciteit over mij omdat er maar eens ‘een halt moet worden toegeroepen aan jouw ‘journalistieke acties’ en het bewust choqueren voor de clicks van je volgers’. Hij voegt een Word-document toe waarin hij een grote hoeveelheid tweets onder elkaar heeft uitgetikt waarin mensen van alles over mij beweren.
De teksten komen mij niet onbekend voor.
Mauritz meent verder dat er wel sprake is van een samenwerking met het ministerie. Hij geeft aan dat hij documenten en een presskit heeft ontvangen en contact heeft gehad met Voorlichting.
Inkomsten
Dan volgt op 24 februari laat in de avond de inhoudelijke reactie van Hans Mauritz. De uitgever verhaalt uitgebreid over de Vaatstra-zaak, maar weigert in te gaan op tien concrete en open vragen, waaronder de vraag of er adverteerders zijn die zich wel hebben verbonden aan de krant.
‘Jij schrijft maar wat je wilt doch formeel verbied ik het je dat natuurlijk in het licht van mijn aangifte en het civiele traject..het is duidelijk dat het beantwoorden van jouw vragen tot niets zal leiden omdat jij je verhaaltje al lang klaar heb…man, niemand is toch geïnteresseerd in dit item. Slechts jij en het trollenlegertje kicken op zoiets. Elk weerwoord hoe valide ook zal je verbuigen tot jouw waarheid en dus heeft dat helemaal geen zin’
In de reactie van Mauritz staat verder nog een interessante passage. Hoewel volgens de site zelf de opbrengst van de krant na aftrek van kosten volledig naar goede doelen gaat, vreest de uitgever kennelijk voor het mislopen van zijn inkomsten.
‘Er is al voldoende materiaal voor zowel de aangifte als de procedure. Ik laat je niet toe mij 140.000 euro aan advertentie-inkomsten af te pakken’
Hij sluit af met de volgende mededeling:
Ik wens niet meer te reageren en stel maar dat ik daarmee toegeef. Bespaar me in hemelsnaam verdere mail.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.
