De voortvluchtige publicist en oud-medewerker van NRC Handelsblad Micha K. (53) uit Schiedam is op 22 november 2017 door het Gerechtshof Leeuwarden veroordeeld tot een celstraf van zes maanden. (arrest hier ter inzage). De veroordeling van de complotdenker staat niet op zich. K. heeft zich in de afgelopen jaren op steeds destructievere wijze gestort op fake-news en bizarre beschuldigingen. Het verhaal van K. zegt veel over de grenzen van het toelaatbare en de grenzen van het internet.
De zes maanden celstraf die K. nu aan de broek heeft is een forse straf. Hij heeft de straf te danken aan het koppelen van hoofdredacteur Marcel Gelauff van de NOS aan kindermisbruik en ‘smerig crimineel gedrag’. K. deed dat zonder enig bewijs in verschillende ronkende publicaties en deed (en doet) dat structureel en stelselmatig.
In een reactie op de uitspraak in de Gelauff-zaak zegt K. zelf in een videoboodschap: ‘Als ik de gevangenis in moet wegens belediging van Marcel Gelauff, dat zou precies hetzelfde zijn als dat Anne Frank de gevangenis in moet voor belediging van Adolf Hitler’. Ook herhaalt K. zijn strafbare stellingen nog een keer: ‘Gelauff is mede-schuldig aan de moord en de verkrachting van kinderen en baby’s’
De op de vlucht geslagen complotblogger werd eerder al door de rechtbank veroordeeld tot tien maanden celstraf. De vraag is hoe iemand die volgens een eerder rechterlijk vonnis ( rechtens ) nauwelijks serieus te nemen valt een relatief lange celstraf kan krijgen op basis van wat tamelijk gestoorde en evident onjuiste en niet onderbouwde uitspraken op Twitter en websites.
Die vraag heeft al in een eerder vonnis (zie: vonnis) een voorlopig en duidelijk antwoord gekregen, maar was nu opnieuw aan de orde omdat K,. die altijd beweert geen enkel vertrouwen te hebben in de ‘door en door corrupte rechtspraak’, zelf in hoger beroep is gegaan. K. zelf is overigens standaard de grote afwezige tijdens zijn eigen rechtszaken. Hij probeert al geruime tijd uit handen te blijven van de politie (er lopen aangiftes), schuldeisers en het Openbaar Ministerie (K. moet gedwongen zijn dna afgeven in verband met een eerdere veroordeling).
Hoewel de gevluchte complotdenker zelf heel graag een ‘vrijgeleide’ wil om zijn rechtszaken bij te wonen, krijgt hij die niet. Uit correspondentie tussen het OM en K. volgt dat het OM geen enkele reden ziet om de man anders te behandelen dan andere delinquenten die hun dna af moeten staan. K. verbleef eerder in Duitsland en Ierland en probeerde recent zelfs asiel aan te vragen in IJsland. Dat mislukte. Hij is inmiddels weer terug in Ierland en verblijft noodgedwongen in hostels.
De eerste vraag is hoe iemand maanden celstraf opgelegd kan krijgen voor wat onzinnige teksten. Kort en goed kan een maandenlange celstraf heel goed ontstaan als een verdachte al een relevant strafblad heeft (eerder veroordeeld voor smaadschrift), ondanks meerdere aangiftes zeer langdurig en onverbeterlijk blijft doorgaan met het plegen van strafbare feiten (tot valse bommeldingen en voortdurende laster en smaad aan toe) en bovendien met zijn gedrag op ‘structurele en stelselmatige wijze’ inbreuk maakt op de persoonlijke levenssfeer van anderen.
Vooral het laatste kan overigens best heftig uitpakken. Zo is er wel eens een tbs met dwangverpleging uitgedeeld aan een man die zijn obsessie ook niet de baas kon.
Dat K., die iedere week nieuwe ‘satanische netwerken van pedofielen’ ziet opdoemen, zich ondanks mentale problemen (zijn eigen advocaat Gerard van der Meer bracht ooit in dat K. angststoornissen heeft en in 2010 erkende K. zelf dat hij hulp nodig had) niet open wenst te stellen voor de hulpverlening, zal zeker ook niet helpen. In de hulpverlening zeggen ze wel eens: de verdachte heeft de drie W’s nodig om weer een nuttige bijdrage aan de samenleving te kunnen bieden. Werk, Wijf en Wonen. Als die zaken niet geregeld zijn, is het meestal vechten tegen de bierkaai.
Wie is Micha K.?
Voor de mensen die nu denken: wie is die Micha K. eigenlijk? Eerst maar eens een audiobestand. Hoe denkt K. zelf over zijn rol in de samenleving?:
Micha K. (geboren 5 april 1963) begon na een korte loopbaan als leraar in 1990 als stagiair bij NRC. Later mocht hij van de deftige krant wat freelancen. Een groot succes werd het niet en K. vertrok in 2002 met ruzie. Het zou de rode draad worden in zijn leven. Een mogelijk leven als correspondent van de Telegraaf in Thailand gleed later als zand door zijn vingers na misdragingen in perscentrum Nieuwspoort. Verhalen over een dronken scheldpartij tegen parlementair hoofdredacteur Kees Lunshof en urineren tegen de muur deden hem de das om.
Hoewel hij zichzelf nu nog steeds ziet als journalist, is hij al jaren niet meer actief in de reguliere Nederlandse journalistiek. Bij eerdere serieuze opdrachtgevers vertrok hij altijd met ruzie (NRC) of werd hij al op non-actief gezet nog voor hij in dienst was (Telegraaf). K. werd bovendien tot zijn eigen woede geroyeerd als lid van de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) na een doodsbedreiging aan het adres van Telegraaf journalist Bart Mos. De bedreigingen leverden hem bovendien een celstraf op van zeven dagen.
Zijn spoor was hij al veel langer kwijt. Zo discrimineerde hij een joodse advocaat, beschuldigde hij zonder bewijs mensen van corruptie en oplichting, pleegde hij vernielingen, kreeg hij een gebiedsverbod en werd zijn hele website offline gehaald vanwege verregaande lasterpraktijken. Wie toen zocht naar zijn site werd keurig doorgestuurd naar het vonnis van de rechtbank.
K. kreeg meer dan eens te maken met de harde hand van de wet. In juli 2008 bijvoorbeeld moest hij een aantal verhalen rectificeren omdat hij iemand ten onrechte in verband had gebracht met pedofilie en seksueel misbruik. Het zou later zijn voornaamste modus operandi worden.
K. ziet zichzelf geregeld als de enige echte onafhankelijke boodschapper van de waarheid, op een bijna profetische manier. Voor hem bestaan journalisten van de gevestigde media-kanalen (de zogenaamde MSM) slechts uit lakeien die de ‘satanische kindermisbruikende machthebbers’ dienen en dus zelf ook verantwoordelijk zijn voor ‘het verwoesten en verkrachten van duizenden kinderlevens’.
Consequent is hij overigens niet in zijn strijd. Zijn artikelen op zijn site gaan vaak over verhalen die in de Telegraaf of het AD hebben gestaan. En hoewel hij stelt dat de Telegraaf ‘een smerige, corrupte bende is’, wilde hij er wel graag voor werken en deed hij zichzelf in 2011 ten onrechte voor als journalist van de Amsterdamse krant. Ook dat leverde hem een veroordeling op.
Huurwoordenaar
Hoewel K. dus graag zelf stelt de waarheid te dienen en onafhankelijk te zijn, liet hij zich volgens NRC lange tijd rijkelijk betalen door vastgoedmagnaat Jan Poot (Chipshol) om een dubieuze campagne te voeren. Op 8 november 2014 schreef de krant dat K. maandelijks ongeveer 2500 euro kreeg ‘om op zijn website stampij te maken over pedofielennetwerken en babymoordenaars’.
Er valt nog heel veel te vertellen over de zaak Micha K, de man die volgens de rechter legaal ‘de ongekroonde koning van dit gekkenhuis’ en een ‘paranoïde gek’ mocht worden genoemd. Wat te denken bijvoorbeeld van het bizarre gegeven dat K. onlangs asiel probeerde aan te vragen in IJsland? Met als reden dat hij zijn leven niet zeker is in Nederland omdat de pedo-elite hem om het leven wil brengen?
En wat te denken van het feit dat hij tot op de dag van vandaag en ondanks vervolging door Justitie doorgaat met het belasteren en zwartmaken van anderen op basis van fantasie-verhalen? Dat hij er geen moeite mee heeft om in opdracht van rijke zakenmensen en tegen betaling flagrante leugens over seksueel misbruik te verspreiden?
Of over het feit dat hij zelf bij voortduring zegt ‘kapotgemaakt’ te zijn en worden door het Openbaar Ministerie en de media, maar zijn advocaat mr Thijs Stapel daar eenmaal in de rechtszaal een ander verhaal over afsteekt. Louter om geld los te kunnen weken van een derde, in dit geval een voormalige rechter. Als een donderslag bij heldere hemel zijn ineens niet het OM en de media schuldig aan zijn teloorgang, maar een rechter die gebruik maakte van zijn recht om K. in rechte te betrekken.
Het is een terugkerend patroon bij K. en zijn verhalen. Zijn eigen realiteit draait mee met de dag en zijn eigen wanen. Om heel soms ineens dichter bij de waarheid te komen dan hij zelf wenst. Zoals het moment dat K. in een onverwacht openhartig telefoongesprek ineens toegaf inderdaad het spoor te zijn kwijtgeraakt omdat hij maar niet aan de bak komt als journalist. Of het moment dat hij op zijn eigen site ineens laat zien hoe hij te werk gaat. Als hij zijn zin niet krijgt, is de ander een pedofiel:
YouTube
En wat te denken van het verliezen van een heel YouTube-account met honderden filmpjes? Omdat de wil om laster en smaad te verspreiden groter was dan de duidelijk zichtbare en herhaalde waarschuwingen van de populaire videodienst?
Je kunt met gemak een heel boek schrijven over de malicieuze en manipulerende fratsen van de hard gevallen scribent. Over forse schulden en een Stichting op een Stationsplein met een dode penningmeester. Over een kansloos verzoek tot een voorlopig getuigenverhoor waarin hij aan wil tonen dat journalisten als Marcel Haenen (NRC), Gerlof Leistra (Elsevier), Jeroen de Jager (NOS) en Chris Klomp (AD) betaald worden door de Staat en de opdracht hebben om hem kapot te maken.
Om verder maar te zwijgen over een rechtszaak wegens smaad en belediging waar maar liefst tien maanden celstraf werd geëist, maar K. zelf niet kwam opdagen. Sterker nog: zijn advocaat Thijs Stapel ook maar nadrukkelijk de opdracht gaf niet te gaan. Om uiteraard later weer met veel misbaar overal te vertellen dat hij ‘zonder rechtszaak’ was veroordeeld.
Liegen en bedriegen
Het is K. ten voeten uit. Hij heeft er geen enkele moeite mee om op zijn website uitgebreid aan te kondigen dat er een rechtszaak tegen hem op de agenda staat (met datum en al), om enkele dagen later glashard te ontkennen dat er een rechtszaak is. Uiteraard om niet veel later weer net zo makkelijk helemaal los te gaan op de rechtszaak die er toch was geweest.
Voor K. is de leugen een middel geworden, de paar fans die hij nog heeft zijn in hun streven om eigen falen te maskeren niet meer bij machte om de barrage aan onzinnige en doorzichtige leugens door te prikken.
En wat te denken van de trouwe raadsman van K., de heer mr Thijs Stapel? Al tot twee keer toe veroordeeld voor misbruik van procesrecht omdat hij kansloze opdrachten uitvoerde van goeddeels ontoerekeningsvatbare klanten. Vaste advocaat van notoire dwarsliggers en recidivisten als Wim D. en Nico van den H.
Een raadsman bovendien die – naar eigen zeggen – tijdens het laatste hoger beroep van K. ‘zijn eigen ding maar ging doen’. Nauwelijks overleg voerde omdat K. weer eens met ontslag had gedreigd.
Een raadsman die zelf ook aanstipt dat de gedachten van K. ‘vergezocht’ zijn en dat veel mensen de vermoedens van de blogger beschouwen als de gedachten van een complotdenker. Een jurist bovendien die meer dan eens door K. zelf in alle openbaarheid, met naam, toenaam en foto werd neergezet als volstrekt incapabel. Inmiddels heeft K. mr Thijs Stapel naar eigen zeggen ontslagen.
Maar goed. Verhalen genoeg om uit te diepen. Komt allemaal. Voor nu ligt er opnieuw een veroordelend arrest. Een onvoorwaardelijke celstraf van zes maanden. Voor K. rest nu louter nog de gang naar de Hoge Raad. Hij zal binnen twee weken na het arrest bezwaar in moeten dienen. De Hoge Raad zal de zaak vervolgens zelf niet meer inhoudelijk met betrekking tot de gepleegde feiten in behandeling kunnen nemen. De wet schrijft voor dat de bewijsmiddelen van het Gerechtshof geldend zijn en blijven. Er kan alleen nog worden gekeken naar de correcte toepassing van recht en procesregels en de motivering van de lagere rechters.
Als de zaak eenmaal definitief ten einde is, dan kan het OM een zogenaamde Europees aanhoudingsbevel uitvaardigen. Een dergelijk bevel kan effectief worden als er een onherroepelijke veroordeling ligt van minimaal vier maanden celstraf. Overigens kan een EAB ook al van kracht worden als iemand verdacht wordt van een misdrijf waar minimaal een jaar celstraf op staat.
Wat dan volgt, is gissen. De voortvluchtige K. reist al enige tijd tussen Ierland en IJsland en slijt zijn tijd in goedkope hostels. Inmiddels is hij weer neergestreken op zijn oude schuiladres in Ierland.
Waar hij van leeft? Ooit probeerde hij nog wat geld te verdienen door filmpjes te maken voor lokale ondernemers. Niet veel later deed hij een poging om ‘complotvakanties’ te slijten, waarbij hij als reisleider het gezelschap zou entertainen met zijn verhalen. Zowel met TubeYourShop als complotvakanties.com wist K. het niet te redden. Naar eigen zeggen storten zijn ouders nog steeds geld voor hun zoon, maar is dat na januari 2018 afgelopen.
De complotblogger durft zelf niet meer naar Nederland terug te keren. Naar eigen zeggen omdat zijn dna dan gelinkt zal worden aan ‘een moord’. Zijn advocaat mr Thijs Stapel vertelde de rechtbank recent dat ook dit weer heel anders in elkaar zit…
Het zou op een vreemde manier vermakelijk zijn, als het niet zo intens tragisch was.
UPDATE:
Inmiddels is de zaak van Bart Mos tegen Micha K. (meerdere doodsbedreigingen) onherroepelijk. De Hoge Raad heeft op vijf december besloten het verzoek van K. tot cassatie niet-ontvankelijk te verklaren.
Dat wil zeggen dat de opgelegde celstraf van zeven dagen uitgezeten zal moeten worden. De Hoge Raad ziet op basis van het ingediende verzoek tot cassatie blijkbaar geen gronden om cassatie succesvol in behandeling te nemen. Desgevraagd stelt K. dat er sprake is van ‘outright rechtsweigering’.
Dat klopt niet. Rechtsweigering is het weigeren van een rechter of rechtbank om een (tijdige) beslissing te nemen in een voorgelegde zaak. Daar is hier geen sprake van. De Hoge Raad heeft wel degelijk een beslissing genomen en mag wettelijk een verzoek niet-ontvankelijk verklaren.
Sinds 2012 biedt de wet namelijk de mogelijkheid om het beroep in cassatie niet-ontvankelijk verklaren wanneer de aangevoerde klachten ‘geen behandeling in cassatie rechtvaardigen’. Dit kan bijvoorbeeld ontstaan bij gebrek aan voldoende belang of omdat de klachten juridisch niet genoeg inhoud hebben om tot cassatie te kunnen leiden.
Kort gezegd komt het er op neer dat alleen in gevallen waarin een feitelijk oordeel van de lagere rechter als werkelijk onbegrijpelijk of onvoldoende gemotiveerd moet worden aangemerkt er een mogelijkheid bestaat om daarover bij de Hoge Raad te klagen. Het Gerechtshof dat kwam met een veroordeling van zeven dag cel voor Micha K. heeft dus in de ogen van de Hoge Raad correct gehandeld.
Dit verhaal is een update van een eerder geschreven voorverhaal (dd 13 november) over de rechtszaak in hoger beroep. Het arrest in de zaak Micha K. is op 22 november online gezet door Rechtspraak.nl.