Het is algemeen bekend dat er nogal wat gefrustreerde zielen ronddolen op sociale media. Veelal anonieme zuigertjes die er niet voor terugdeinzen om iedereen en zijn moeder bij voortduring met sardonisch genoegen te beledigen. Klagen daarover mag natuurlijk niet, want ‘woorden doen geen pijn’ en we hebben vrijheid van meningsuiting! Niet janken, tere zieltjes! Maar wat als we de rollen nu eens omdraaien?
‘Hou je bek, vieze kankerhond. Karma krijgt je nog wel te pakken. Types zoals jouw moeten ze langzaam doodschoppen. Je neukt zeker graag kleine kindjes! Hoernalist in dienst van de overheid! Je komt als eerste aan de beurt bij de tribunalen! Je hebt niet lang meer te leven!’
‘Ik hoop dat ze je dochter verkrachten. Ik kijk graag toe als je stikt in je eigen bloed. Ik hoop dat karma komt en je kanker in je kuthoofd krijgt. Wat ben jij kankerlelijk zeg! Je moeder had je door moet slikken! Vuile, vieze gore klootzak! Je bent nog minder dan een kakkerlak onder mijn schoen! Als ik je tegenkom sla ik alle tanden uit je bek’
Zomaar wat voorbeelden van reacties die je krijgt als je een relatief groot account hebt en een sterke mening. Ik lig er bepaald niet wakker van, ik zie vooral de schrijnende onmacht van de verbaal en intellectueel uitgedaagde medemens, maar het leek mij wel eens aardig om te zien wat er gebeurt als je op dezelfde toon reageert op soortgelijke berichten.
Verwensingen
Let wel: ik scheld niemand random en vanuit het niets uit op sociale media, ik reageer slechts op de mensen die bij herhaling niet het fatsoen en de verbale vaardigheden hebben om een discussie op een normale manier aan te gaan en direct beginnen met de meest walgelijke verwensingen.
U kent ze wel: de veelal anoniem schuilende zuigertjes die overal online hun verbale drek neerplempen in de hoop dat iemand er over uitglijdt.
Voor dit experiment gebruikte ik ruim een week lang de term ‘je moeder’. Als iemand een ander bijvoorbeeld uitmaakt voor dement of kansloos, reageerde ik met: je moeder is dement/kansloos. En zo ging ik een week door met allerlei variaties op dat thema.
Klinkt kinderachtig en contraproductief, maar er zit een gedachte achter.
Raken
De meeste ‘criticasters’ proberen je op sociale media namelijk uit alle macht te raken met de meest weerzinwekkende en op de man gespeelde reacties. Over je kinderen, je werk, je uiterlijk, je kleding en noem het allemaal maar op.
En daar blijft het niet bij.
Probleemloos krijg je de meest bizarre diagnoses voor de voeten geworpen, alsmede de nodige stoornissen en verslavingen. Er worden zelfs foto’s bij gezocht om het nog even wat persoonlijker te maken.
Kinderverkrachter
Mensen deinzen er zelfs niet voor terug om je onverkort en bij herhaling neer te zetten als kinderverkrachter, in de volle wetenschap dat dit anderen schuimbekkend tot ongekende woede drijft. Veel laffer en kwaadaardiger ga je het niet krijgen.
Dus ging ik eens probleemloos mee in die valse dynamiek. Door de vele beledigingen om te draaien en te projecteren op iemands moeder. Als iemand vervolgens zei dat zijn moeder al was overleden reageerde ik met de stelling dat dat mooi was, zo hoefde ze haar ontspoorde kind in ieder geval niet meer mee te maken.
Is dat hard? Jazeker is dat hard. Maar je wilde mij (en anderen) toch zo graag raken? Keer op keer op keer? Dan gaan we eens kijken hoe het bevalt als je de bal een keer net zo hard terugkrijgt. En harder.
Het resultaat mag voor niemand een verrassing zijn.
Lijdend
Ineens bleek dat beledigen voor heel veel online zuigertjes toch niet zo heel erg leuk is als je zelf het lijdend voorwerp bent. Mensen sprongen niet zelden van verontwaardiging uit hun te nauw sluitende verbale broekjes en rokjes en verkondigden ostentatief dat ze mij zouden rapporteerden.
Of ze twitterden vol gespeelde verontwaardiging dat ik een ‘zieke psychopaat’ ben die zo snel mogelijk zijn podium en inkomen kwijt zou moeten raken. Er werden oproepen gedaan om mij massaal te blokkeren. Een kansloze actie natuurlijk, de mensen die mij volgen zijn namelijk wel slim genoeg om meteen te doorzien wat ik aan het doen was.
Niet iedereen heeft chronisch pech met nadenken natuurlijk.
Hypocrisie
De hypocrisie van de trollen nam buitengewoon groteske vormen aan. Uiteraard werden mijn reacties zonder context en met het wegknippen van de aanleiding doorgepompt door the usual suspects.
Zoals zo vaak was de spiegel weer eens veel te scherp voor mensen die menen dat ze zelf volledig in hun recht staan om anderen iedere dag opnieuw vanaf de doorgezakte bank de maat te nemen, maar volledig in de vlekken schieten als ze met een kleine omweg geconfronteerd worden met hun eigen gedrag.
‘Het zijn maar woorden’ bleek ineens niet meer geldig. De heilige vrijheid van meningsuiting toch beperkt. Cancelcultuur een nobele en noodzakelijke daad.
Boksbal
Op sociale media heerst bij een bepaalde groep de gedachte dat mensen met een zekere status of een groot aantal volgers, zoals virologen en journalisten, alle drek maar gelaten over zich heen moeten laten komen. Dat ze nooit uit hun slof mogen schieten en als een soort weerloze boksbal alle klappen op moeten vangen.
Zodra je een keer terugslaat, komen de mensen die voorheen nog zo fel tegenstander waren van ‘deugen’, uit alle hoeken en gaten om je te wijzen op je ondeugdelijke gedrag. Want zo gedraagt een echte journalist zich toch niet? Bent u nou een viroloog??
Waarmee ze opnieuw op pijnlijke wijze hun eigen hypocrisie voor een tweede keer bevestigen.
Als de heersende gedachte bij de online zuigertjes is dat nare reacties geen podium mogen hebben en je gerapporteerd moet worden, dan is het wellicht raadzaam om zelf eens in de spiegel te kijken.
We see you, people.
Sit down.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.