Ik heb best even zitten twijfelen of ik dit verhaal moest schrijven. Maar ik doe het toch. De afgelopen tijd gaat de ontslagen UvA-docent en woordvoerder van boos en radicaal Nederland Laurens Buijs op sociale media als een krankzinnige tekeer. De inzet van het strafrecht is dichtbij. En dat zou niet moeten, want hulpverlening is hier de aangewezen weg.
Beste Laurens,
Je timmerde ooit aardig aan de weg door op het juiste moment het juiste sentiment te bespelen. Je voelde heel goed aan dat een deel van Nederland niet zo goed om kan gaan met woke en daarom draaide je van uitgesproken woke-fan naar fervent bestrijder.
Daardoor stond je enige tijd onafgebroken in het verslavende licht van de felle podiumlampen. Je werd gezien.
Duk
De rechtse opiniemaker Wierd Duk was er als de kippen bij om je op het schild te hijsen. De ongekroonde woordvoerder van de onderbuik, immer fanatiek speurend naar nieuwe ‘volkshelden’ die exact vertellen wat hij zelf denkt, liet je in een paginagroot verhaal kritiekloos leeglopen in je slachtofferrol. Je werd immers als zelfbenoemde klokkenluider naar eigen zeggen zwartgemaakt door velen.
Je strijd presenteerde je als een nobele strijd, je was de frontsoldaat voor de vrije meningsuiting en het veilige debat.
Honger
Wat velen toen al dachten blijkt nu in alle hevigheid uit te komen, het was en is je honger naar aandacht waardoor je telkens weer het onheil over jezelf afroept. Het was niet die akelige, boze universiteit die je het zwijgen op wilde leggen omdat je een ongewenste boodschap had, het waren je eigen onbeschaafde omgangsvormen die je de das om deden. Je verbale agressie waardoor collega’s en studenten zich onveilig voelden.
Nu de felle podiumlichten al een tijdje gedimd zijn, zorgt je agressieve en ongeremde zucht naar aandacht en je gebrek aan basale fatsoensnormen ervoor dat je je opnieuw in de kijker speelt.
Met teksten die er niet om liegen.
Pedofiel
De afgelopen dagen liet je niet na om mij bij herhaling in vele tweets ten onrechte neer te zetten als een pedofiel. In reacties op gewone berichtjes van mij over het songfestival twitterde je letterlijk dat ik een kinderverkrachter ben en vroeg je je af hoeveel kinderen ik al ‘gepenetreerd’ heb met mijn ‘vieze pedo piemel’.
Je noemde mij een ‘pedoseksueel fascistje’.
Hiermee speelde je ‘handig’ – maar buitengewoon kwaadaardig – in op een schadelijk frame dat is ontstaan omdat ik als ervaren rechtbankverslaggever er een punt van maak om aan te geven dat de meeste kindermisbruikers niet pedofiel zijn. Een ongemakkelijke, maar noodzakelijke waarheid om de wereld van het kindermisbruik niet alleen te begrijpen, maar er ook daadwerkelijk iets aan te kunnen doen.
Nazi-varken
Ik was bepaald niet de enige waar je je giftige, maar botte pijlen op afvuurde. Ook Mark Rutte was een pedofiel en columniste Emine Uğur (Trouw) een ‘smerige hamas-hoer’ en een ‘geradicaliseerd monster’.
Viroloog Marc van Ranst noemde je een ‘vet nazi-varken’, de UvA een ‘fascistisch kankerinstituut’ en burgemeester Femke Halsema een ‘WEF-hoer die zo snel mogelijk moet worden berecht’. Je vroeg je volgers wanneer we Halsema kaal zouden gaan scheren.
Voor je voormalige held Thierry Baudet was je ook al niet zo aardig, je noemde hem onder meer een kakkerlak, landverrader, teringlijer, verkrachter en oplichter.
Kaalscheren
Tegen viroloog Marion Koopmans zei je dat ‘we je gauw komen kaalscheren kutwijf’. Om je woorden ‘kracht’ bij te zetten noemde je haar ‘een genocidale nazi-hoer’ en een ‘vieze gore kankerhoer’. Je vroeg of ze al klaar was voor haar proces, een verwijzing naar de door jou zo vurig gewenste tribunalen. Pesterig stelde je meerdere malen de vraag of wij al op de vlucht waren geslagen.
Wat jou betreft is het spel nu uit.
‘Opruimen en uitroeien dat pedo-tuig’
Veroordeling
Het zijn teksten die op zeker een veroordeling op zullen leveren als iemand er een keer klaar mee is en aangifte doet. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik wel weet hoe het Openbaar Ministerie en de rechtspraak denken over dit soort taal. Zoals ik ook weet dat de politie inmiddels via derden kennis heeft genomen van je verbale, strafbare en kwaadaardige incontinentie.
De reden dat (voorlopig) niemand aangifte zal doen ken ik ook. Er is sprake van een zeker mededogen. Vrijwel iedereen ziet dat het niet goed met je gaat en je wild om je heen slaat vanwege mentale problemen. In je honger naar aandacht maakt het je niet meer uit of die aandacht nu negatief of positief is.
Een eventuele strafzaak, dat ene uurtje bij de politierechter, zul je weer als een podium zien. Een podium waar niet zo snel hulpverlening aan gekoppeld zal worden.
Je bent de verwarde man in het park geworden die vanuit het niets op het pad springt en hard schreeuwt tegen nietsvermoedende fietsers en wandelaars.
In de hoop op een reactie.
Twijfels
Aan het begin van dit verhaal uitte ik al mijn twijfels of ik wel aandacht aan je moest besteden, maar er zijn voor mij drie redenen om het wel te doen.
Ten eerste is het zo dat je nu al geruime tijd je podium op X, LinkedIn en Facebook bij herhaling gebruikt om anderen op een – weliswaar machteloze – maar hele kwaadaardige manier zwart te maken. We weten allemaal dat je eerdere geflirt met extreemrechts en complotwappies je een aantal volgers heeft opgeleverd die bepaald niet bekend staan als fijnbesnaard.
Je giftige woorden hebben effect op mensen die toch al chronisch woedend door het leven gaan. En zo geef je licht ontvlambare brandstof aan mensen die je nooit moet onderschatten. Ik heb de eerste mensen door je aanhoudende leugens over mij al horen zeggen dat ze mij ‘graag pijn willen doen’.
Het tweede punt is dat ik je zaterdag een vriendelijke e-mail stuurde met een welgemeend advies. Om hulp te zoeken. Om met iemand te praten die mogelijk kan helpen om je wat zelfreflectie bij te brengen. Omdat ik vind dat je niet alleen anderen probeert te beschadigen, maar vooral jezelf.
In plaats van het debat aan te gaan, koos je de aanval. Je schreef niet dat het je speet, maar ‘dat jou publiekelijk exposen’ als pedofiel niet veel zin had en dat je mij ‘niet meer op deze manier op zal jagen’. Er moesten maar tribunalen komen ‘voor dit soort dingen’.
Je beloofde plechtig dat je niet meer uit zou halen op Twitter. Opvallend genoeg schreef je ook dat je begrip had voor pedofielen, zoals je deze week op LinkedIn schreef dat je compassie met ze voelde.
Een wonderlijke twist. Want als ik het zou hebben gezegd, dan zou dat voor jou direct het bewijs zijn geweest dat ik kinderen verkracht. ‘Iedere maand op een altaar’, zoals je zelf op X had gezet.
Geweten
In een vervolgmail schreef je dat je bepaalde gedachten had over mij en dat het je vrij stond om die te uiten. Als ik een ‘schoon geweten’ had, dan had ik ‘toch niets te vrezen’?
Kennelijk meen je dat je in het wilde weg mensen loos mag beschuldigen van het verkrachten van kinderen, terwijl je geen idee hebt waar je over praat. Dat iemand met een schoon geweten ook beschadigd kan raken door vuige leugens, komt kennelijk niet bij je op. Daarna schreef je dat ik ‘te dom’ was om te begrijpen wat jij schreef en blokkeerde je mijn mailadres.
Het vrije debat bleek ineens toch niet zo’n goed idee te zijn.
Belofte
En laten we eerlijk zijn; een man van je woord ben je ook al niet.
Nog diezelfde avond schreef je op Facebook dat Marion Koopmans, Marc van Ranst, Emine Ugur en Chris Klomp ‘deep-state spionnen’ en ‘criminele psychopaten’ zijn die ‘round the clock’ werken om je gek te laten verklaren.
De volgende dag ging je ondanks je eigen belofte net zo gestoord door op X. Weer schreef je dat ik kinderen verkracht en ‘kinderen alleen help door mijn pedo-piemel erin te steken’.
Debat
Het derde punt is nog wat principiëler. Maandenlang heb je je beklag gedaan over het vrije debat. Je was van mening dat de universiteit geen veilige plek bood voor dat debat en met de hulp van de gretig luisterende opiniemaker Wierd Duk klaagde je steen en been over het feit dat je ‘zwart was gemaakt’.
In je Twitterheader staat nog steeds de pompeuze tekst:
‘An environment that is not safe to disagree in is not an environment focused on growth – it’s an environment focused on control’
Een mooie tekst, maar ook hier blijkt weer dat zelfinzicht ver te zoeken is. Al eerder werd duidelijk dat je werd ontslagen omdat je niet in staat was om op een sociale manier met collega’s in discussie te gaan. Collega’s die zich bedreigd voelden. En die dynamiek herhaalt zich online, waar je ook niet in staat bent om de discussie aan te gaan zonder te vervallen in grofgebekte beledigingen, valse beschuldigingen en persoonlijke aanvallen.
Gif
Als iemand zorgt voor een onveilig debat, dan ben jij het. Het gif dat je met sardonisch genoegen in de ander ziet, spoelt ongeremd door je eigen aderen.
Ik heb het je in mijn mail ook geschreven: mede door het kwaadaardige en onterechte frame rond mijn persoon draag ik al jaren een noodknop en is er politietoezicht. En jij draagt daaraan bij.
Hoezo een veilige samenleving waarin je het oneens kunt zijn?
Beste Laurens,
Het gaat niet goed met je en tot op zekere hoogte kan ik dat begrijpen. Er is nogal wat voorgevallen de laatste jaren en ik snap dat je wild om je heen slaat. Je vocht fanatiek – maar ongeremd – met windmolens en kreeg daardoor de onvermijdelijke klap met de molenwiek. Ik begrijp dat je je miskend voelt en dat je nieuwe rol als de stem van boos Nederland niet is gegaan zoals je het ongetwijfeld had gewild.
Van de weeromstuit verdween je in het konijnenhol van de complotten.
Marionet
Je moet ergens zelf ook wel gemerkt hebben dat de mensen die je op het schild hebben gehesen, niet om je geven. Ze hebben je gebruikt voor hun eigen dubieuze agenda en zijn je inmiddels weer vergeten. Je was hun voertuig. Inwisselbaar. Je was maar kort de gewillige marionet van Wierd Duk, de boze stem van het nationaal ‘ongenoegen’.
Ik zie het en ik vind het een trieste ontwikkeling. Ondanks je aanhoudende kwaadaardige laster en het ongeremd opjutten van mensen die wat meer pech hebben met nadenken, zie ik nog steeds de persoon achter de boosmens. Een kwetsbaar mens, misschien wel een broos kind dat heel erg hard en steeds wanhopiger schreeuwt om erkenning.
Iemand die een waardevolle bijdrage had kunnen leveren aan het debat, maar nu verstrikt is geraakt in een zelf gesponnen web van loze, onbeschofte en onbeschaafde teksten. Inhoudsloze oprispingen die steeds verder gaan om de aandacht vast te kunnen houden.
Rechtvaardiging
Maar hoewel mentale problemen, frustratie en rancune best een logische reden kunnen zijn om je te misdragen, vormen ze er nooit een rechtvaardiging voor. Je persoonlijke omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat mensen uit mededogen geen aangifte tegen je doen, maar dat begrip en mededogen houdt echt een keer op.
Op een gegeven moment is het zo dat je persoonlijke problemen niet af kunt blijven schuiven op anderen. Het is aan jou en aan niemand anders om hulp te zoeken. Het is aan jou om deze openbare en trieste zelfvernietiging te stoppen.
Nu je nog zelf die keuze hebt.
Na 23 jaar rechtbankwerk weet ik hoe de rechtspraak aankijkt tegen deze dynamiek. Altijd met begrip en nuance, maar ook altijd met de dwingende vraag:
U heeft problemen, maar moeten andere mensen daar dan de dupe van worden?
Denk er eens over na. Niet voor mij of de anderen die je probeert te beschadigen, maar voor jezelf.
De weg die je koos blijft namelijk leiden naar een plek waar je niet wil zijn.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.