De beruchte complotdenkster Alice Besselink stond dinsdagmiddag in Zutphen voor de rechter in kort geding. Met rond de tachtig zeer uitgesproken en opgehitste fans op de publieke tribune werd het een op alle fronten beschamende en gênante vertoning. Een circus van kwaadaardige clowns.
Over de onderhavige zaak is inmiddels genoeg geschreven. Besselink strooit al maanden zonder enig bewijs allerlei walgelijke verdenkingen rond over ‘satanische kindermoorden’ en kindermisbruik in de gemeente Bodegraven.
Stellingen die nooit ook maar een begin van een bewijs hebben opgeleverd.
Ondertussen staan ouders van overleden kinderen doodsangsten uit: krijgt het graf van hun geliefde kind opnieuw te maken met complotdenkers? Met ongevraagde bloemstukken en kwalijke teksten?
De gemeente wil dat graag voor zijn en begon daarom een kort geding.
En dat hebben we geweten.
Al een dag voor de rechtszaak gooit Besselink een filmpje online waarin ze met nauwelijks ingehouden woede vertelt dat ik niet welkom ben en zij er alles aan zal doen om mij ter plaatse te laten arresteren. De rechtbank denkt daar echter anders over (goh) en plaatst mij keurig op de lijst van aangemelde journalisten.
Fakkeldreiger
Als ik rond het middaguur aan kom lopen en de kleine rechtbank in Zutphen in wil, scandeert fakkeldreiger Max van den Berg keihard mijn naam. Een clubje sympathisanten staat op de stoep voor het gerechtsgebouw en schreeuwt mee met Max.
Ik besluit naar de groep te lopen om een foto te kunnen maken van een spandoek dat iemand mee heeft genomen.
Dat is tegen het zere been van de zelfbenoemde vrijheidsstrijders. Een grote man in een leren motorjas geeft intimiderend aan dat hij niet ‘door zo’n eikel’ gefotografeerd wil worden. Als ik hem duidelijk maak dat hij op de openbare weg staat en hij dan maar gewoon aan de kant moet gaan, gehoorzaamt hij gedwee.
Als ik weer wegloop, springt een kleine vrouw voor mijn neus. Druk filmend met een mobieltje. Ze spuugt haar woorden uit in mijn richting.
‘Je houdt wel vol he!’. Ik vertel haar dat ik gewoon mijn werk doe.
‘Het werk van de duivel, ja!’
Perskamer
Eenmaal in de perskamer zien de aanwezige journalisten van onder meer de Volkskrant en het Algemeen Dagblad door het raam hoe de groep buiten steeds groter wordt. Een bonte verzameling vrouwen en mannen.
Ze mogen van de rechtbank pas om 13.00 uur naar binnen.
Besselink zelf is inmiddels ook gearriveerd en spreekt – in stemmig zwart, het blonde haar in een knotje – trots met een megafoon de mensen toe. Er komt een bus aanrijden met een aanhanger, waarop LED-teksten verschijnen. We zien de beeltenis van Jaap van Dissel, in combinatie met de naam Joost Knevel.
Het duurt niet lang voor de politie ingrijpt. De bus moet doorrijden.
Tyfusjournalist
Als Besselink haar gedwee knikkende fans toespreekt, ziet ze mij ineens voor het raam van de perskamer staan. Ze gaat los.
KINDEREN NEUKEN MAAKT JE NOG GEEN PEDO! FUCK YOU CHRIS KLOMP!
Een ander roept uitdagend dat ik naar buiten moet komen. Weer een ander schreeuwt tot twee keer toe dat ik een ’tyfusjournalist’ ben.
Ik sluit het gordijn van de perskamer en ga aan het werk.
Walgelijk
Vlak voor de rechtszaak begint, gaat het weer fout en toont Besselink opnieuw haar ware aard. Nu is journalist Silvan Schoonhoven van de Telegraaf aan de beurt. Besselink ontdekt zijn aanwezigheid op de gang, grijpt woedend naar het kruis dat ze om haar nek heeft hangen en houdt het sieraad als een bezetene in zijn richting.
Alsof ze de duivel in hoogsteigen persoon moet bezweren.
‘Jij bent een walgelijk figuur!’, schalt over de gang. Daarna kijkt ze in mijn richting. ‘En jij ook!’
De complotdenkster is boos dat er in haar ogen geen wederhoor is gepleegd, ondanks dat ze zelf nooit heeft gesproken met de mensen die ze zo gemakkelijk neerzet als daders van de meest gruwelijke misdrijven.
Contract
Als de zitting eenmaal begint, zet Besselink meteen de hakjes in het zand. Terwijl de pers al binnen zit, weigert ze in eerste instantie de zaal binnen te komen.
‘Wat doen al die mensen hier? Anders ga ik u wraken!’
Ze is opvallend klein en als ze eenmaal onder protest de zaal binnen is gelopen, weigert ze te gaan zitten. Als de rechter haar maant om even plaats te nemen, vliegt ze direct in de verdediging. Alsof de hele wereld haar vijand is.
‘Ik sta hier als mens en moeder en ik heb geen contract met u! U irriteert mij en u moet mij in mijn waarde laten!’
Ze herhaalt een aantal keren dat ‘we hier in vergadering bijeen zijn’ en dat zij mag praten over waar ze over wil praten.
De rechter van dienst probeert geduldig en waardig de regie te houden, maar Besselink breekt voortdurend in. Ze wil en moet eerst iets voorlezen. Als de rechter uitlegt dat hij nog bezig is met zijn inleiding, vliegt de complotdenker weer gierend uit de bocht.
‘Ik heb geen contract met u!’
Onnavolgbaar
Als ze dan eenmaal – bij gebrek aan advocaat – zelf aan het woord is, volgt een onnavolgbaar pleidooi over verbintenissen die ze niet aan wil gaan met de advocaat van de gemeente Bodegraven en zijn kantoor. Ze stelt in een warrige stijl dat er op valse gronden en met valsheid in geschrifte een verbintenis tot stand is gekomen en benadrukt dat ze die verbintenis ‘per direct’ wenst te vernietigen.
Vanaf de publieke tribune klinkt zo nu en dan applaus van haar volgelingen, die ieder woord – hoe bizar ook – kritiekloos opzuigen als Gods woord in een ouderling.
De rechter van dienst luistert geduldig naar het onsamenhangende geratel van Besselink en als ze klaar is, geeft hij zonder verder aandacht te schenken aan haar verhaal het woord aan de gemeente Bodegraven.
Kwaadaardig
De advocaat van de gemeente legt helder en duidelijk uit wat er aan de hand is. Hoe Besselink op een kwaadaardige manier mensen zwart maakt en hoe de gemeente nu al gebukt gaat onder dreigmails en bezoekjes aan het gemeentehuis. De deur van het gemeentehuis is zelfs permanent gesloten, een beveiliger bepaalt wie naar binnen mag.
Met een simpel voorbeeld haalt de raadsman de geloofwaardigheid van de bron van alle ellende onderuit. Joost Knevel, de man die zegt als 3-jarig kind slachtoffer te zijn van satanisch misbruik, had het over een getuige die uit wanhoop door wat hij had gezien voor de trein sprong.
In werkelijkheid bleek hij een natuurlijke dood te zijn gestorven, zo blijkt uit zijn overlijdensakte.
Giftig
De raadsman noemt het gedrag van Besselink treffend ‘een mand vol giftig fruit die dagelijks door mevrouw wordt uitgeserveerd’
De advocaat windt er geen doekjes om. Hij vertelt over journalisten die worden belaagd. Over iedereen die de toorn van Besselink over zich heen krijgt als er kritiek komt op haar gedrag. Hij noemt het des te kwalijker dat ‘mevrouw’ als oud-agent mensen beschadigt, in plaats van helpt. ‘En dat allemaal in het belang van de kinderen’, zo schampert hij cynisch.
Hij besluit zijn betoog met de volgende woorden:
‘Ik vertegenwoordig hier eigenlijk niet alleen de gemeente Bodegraven, maar iedereen. Iedereen kan te maken krijgen met deze walgelijke terreur’. Als de publieke tribune hem uitjoelt, reageert hij gevat. ‘Ook de mensen op de publieke tribune’
De gemeente eist dat Besselink per direct stopt met haar uitlatingen en eerdere uitlatingen offline haalt. Op straffe van 5000 euro per dag, met een maximum van 200.000 euro als ze daar niet aan voldoet.
Doodsbang
Als de raadsman klaar is, richt de rechter het woord tot de burgemeester van Bodegraven, die vandaag ook is meegekomen. Wat merkt hij van de verhalen? De burgemeester oogt als een kalme man, maar er is toch wat lichte emotie te bespeuren als hij spreekt over de ouders van overleden kinderen, die hem vertellen hoe bang ze zijn door de hernieuwde belangstelling voor de spookverhalen.
‘Ik maak mij zorgen om de ouders die een kind zijn verloren en rouwen. Die mensen zijn doodsbang. Ik krijg ze bij mij thuis. Ze maken zich zorgen. We krijgen het toch niet weer? Dat zijn de echte slachtoffers. Dit zijn de mensen die het hardst geraakt zijn. Ze zijn doodsbang. De mensen die een kind zijn verloren, zijn kwetsbaar. Wij moeten ze beschermen’
Bezeten
Als de burgemeester praat, schampert Besselink voortdurend. Dreigmails naar de gemeente? ‘Waar is het bewijs???’ Ze lacht veel, maar het is bepaald geen vrolijke lach. Eerder een raar soort bezeten grijns.
Een geforceerde lach onder vuurspuwende ogen. De bijtende ironie dat ze zelf zonder enig bewijs of wederhoor mensen van alles verwijt is niet aan haar besteed.
Ze komt over als iemand die de rotsvaste overtuiging heeft dat wat ze zegt waar is, ook al draagt ze daar geen enkel bewijs voor aan. Gedragen door de onvoorwaardelijke steun van haar volgelingen groeit ze in haar rol.
Hier staat de vrouw die de wereld wel even gaat vertellen hoe het zit. En die iedereen die haar ook maar een strobreed in de weg zit voor een tribunaal zal slepen.
Of erger.
Koning
Dan mag Besselink reageren op de eis van de gemeente. Wat volgt is geen juridisch steekhoudend pleidooi over het belang van vrije meningsuiting, maar een lange stroom aan woorden die alle kanten op gaan.
Ze zegt het jammer te vinden dat het portret van koning Willem-Alexander in de rechtszaal niet is afgeplakt, want hij heeft het immers niet goed voor met het volk. Ze oreert over fakkeldreiger Max van den Berg, ‘die het licht bracht bij minister Kaag’.
Haar warrige verhaal gaat over het stelen van kinderen van toeslagenouders, de cult waar iedereen lid van is die haar dwarsboomt, Joris Demmink, Baybaşin (een veroordeelde drugsbaas) en complotdenker Huig Plug.
Zonder een spoor van schaamte vertelt ze de rechter dat de gemeente Bodegraven een criminele organisatie is die aan kinderhandel doet.
Er valt geen touw aan vast te knopen.
Meerdere keren noemt ze mijn naam. Door bijvoorbeeld te claimen dat ik geen rechtbankverslaggever ben, maar in dienst van de inlichtingendiensten. De rechter moet haar telkens tot de orde roepen.
‘Meneer Klomp is hier geen partij, mevrouw’.
Aan het einde van haar warrige betoog verzoekt ze om een muzieknummer te mogen laten horen. Voor de kinderen. De aanwezige journalisten kijken elkaar vol verbazing aan, maar de rechter gaat er mee akkoord.
Bevreemdend
Wat dan volgt heb ik nog nooit meegemaakt in een rechtbank. Minutenlang luisteren we naar de tonen van ‘Heal the World’ van Michael Jackson, die klinken uit de mobiele telefoon van de compotdenkster.
Op de publieke tribune beginnen volgelingen te huilen, anderen staan met de handen ten hemel geheven.
Kennelijk krijgt ze inspiratie van de muziek van een man die in het verleden meerdere keren in verband werd gebracht met kindermisbruik en miljoenen dollars spendeerde om rechtszaken rond misbruik af te kopen.
Het is een bevreemdende ervaring. De rechter luistert rustig naar de muziek, Alice staat nog steeds, een eng gelukzalige lach op haar gezicht, haar mobiele telefoon tegen de microfoon gedrukt. De advocaten van de gemeente kijken elkaar veelbetekenend aan. Vriendin Tamara Bummer slaat een arm om Alice heen en aait zachtjes over haar rug.
Het gênante schouwspel houdt minutenlang aan.
Wraking
Dan is de zaak ineens ten einde. Althans, daar lijkt het op. De voorzitter wil de zaak sluiten, maar de zalvende woorden van Jackson hebben kennelijk iets losgemaakt in Besselink. Ze verwijt de rechter dat hij haar eis niet heeft gehoord. Een eis tot onderzoek.
Als de rechter haar geduldig uitlegt dat hij helemaal geen onderzoek kan gelasten, slaat Besselink door. Ze begint letterlijk te schreeuwen.
‘HET MOET STOPPEN OM MIJ NOG LANGER COMPLOTDENKER TE NOEMEN. IK EIS ONDERZOEK EN ANDERS WRAAK IK U. U WILT NIET ONDERZOEKEN EN DAAR IS EEN REDEN VOOR. IK BEN ER HELEMAAL KLAAR MEE!!!’
Een opvallende tirade, aangezien Besselink zelf altijd zegt dat kritiek pas raakt ‘als het je toebehoort’…en ze er zelf geen enkele moeite mee heeft om mensen kindermoordenaar te noemen.
Menselijkheid
Ook nu weer blijft de rechter rustig. Hij legt netjes uit dat hij als kortgedingrechter geen onderzoek kan gelasten, maar dat er al een wrakingskamer klaarstaat als Besselink hem wil wraken. Hij stelt de zitting een uur te zullen schorsen om de wrakingskamer bij elkaar te laten komen.
Kennelijk komt dat Besselink niet goed uit, want ze wil even juridisch advies inwinnen. Na een paar minuten overleg vertelt ze de rechter dat ze uit zal gaan ‘van menselijkheid’ en de wraking in zal trekken. Haar vriendin Tamara Brummer heeft tegen haar gezegd dat de rechter best een vriendelijke man is.
Als de zaak dan echt ten einde is, draait Besselink zich nog maar weer eens richting het publiek. ‘Bedankt, mensen. We doen het samen!’ Ze werpt kushandjes en krijgt gejuich terug.
De zaal stroomt dan leeg en de tachtig sympathisanten verzamelen zich weer buiten. Als een ware koningin laaft Besselink zich daar aan het warme bad van haar gehoor. Er heerst een uitgelaten stemming. De mensen zijn er eventjes uit.
Over twee weken zal duidelijk worden hoe de rechtbank er over denkt.
Dan keert de realiteit weer terug.
UPDATE: De rechtbank veroordeelde Alice Bosman onverkort en zonder twijfeltot het betalen van forse dwangsommen als ze niet stopt met haar lasterlijke uitlatingen.
Foto: Egbert Born
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt me ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.
Betalen, mensen, betalen