De situatie in het conflict tussen Israël en de Palestijnen is complex, maar beide kampen in Nederland hebben daar geen boodschap aan. Zo langzamerhand beginnen ze behoorlijk te irriteren. Kennelijk is de aloude regel dat je draagvlak moet hebben om iets te bereiken ineens verdwenen. En daar schiet werkelijk niemand wat mee op.
Waar ik eerder (en nog steeds) eerst best wel nijdig werd van de onvoorwaardelijke steun aan Israël (werkelijk ieder protest werd buitengewoon kwaadaardig in het frame van antisemitisme of Jodenhaat gezet), sloeg dat de afgelopen dagen om in ergernis over de pro-Palestijnse kant.
Dodenherdenking
Dat begon met een filmpje dat door een jonge activiste online werd gezet. Op het filmpje was een jonge dame te zien die uitgerekend tijdens de twee heilige minuten van de Nationale Dodenherdenking in haar woning luide Palestijnse muziek afspeelde en met een raar soort sardonische grijns op haar gezicht begon te dansen.
Kijk mij eens hooghartig een ‘statement’ maken.
Kritiek
Die actie was ook bepaald geen moment van doorgeslagen en onbezonnen jeugdigheid, want toen ze op sociale media van alle kanten terechte kritiek kreeg, bleef ze volharden in haar stuitende gebrek aan moraliteit. Dode mensen hadden immers ‘geen last’ van haar actie en haar eigen strijd was natuurlijk veel belangrijker dan het respectvol herdenken van de grootste misdaad aller tijden.
Het totale gebrek aan zelfreflectie was stuitend.
Dat je werkelijk niet in kan zien dat het bewust verstoren van een voor velen buitengewoon beladen gebeurtenis niet de manier is om ergens aandacht voor te vragen, kan er bij mij niet in. Het toont ook een ongekende en hinderlijke vorm van privilege. Je eigen gekozen strijd, lekker veilig in je woning in Nederland, niet even twee minuten kunnen parkeren, maar gewoon door blijven drammen.
Jezelf zien als de norm, terwijl je vele anderen voor het hoofd stoot. Mensen ook die helemaal niets te maken hebben met de wandaden van de Israëlische regering.
Het volstrekte gebrek aan realiteitszin, geen moment stilstaan bij het gegeven dat je boodschap volledig teniet wordt gedaan door de akelige, onbeschofte en onbeschaafde vorm die je kiest.
Universiteit
De afgelopen dagen hebben we dit helaas vaker gezien. Demonstranten bijvoorbeeld op het terrein van de Universiteit van Amsterdam die een cameraploeg van de Telegraaf belaagden en onder meer met een oorverdovende megafoon verbaal de aanval hadden ingezet op de oren van een journalist.
Strijden voor vrijheid en dan tegelijkertijd de vrije pers het werk onmogelijk maken, dan snap je maar bar weinig van het concept vrijheid. Of van het concept beeldvorming.
Treiteren
Tijdens diezelfde demonstratie werden agenten getreiterd en belaagd. Door demonstranten die veilig schuilden achter gezichtsbedekking en met een buitengewoon enge vorm van fanatisme de achtervolging hadden ingezet op individuele agenten. Uiteraard waren de dienders ‘fascisten’ en ‘staatsterroristen’.
Belachelijke verwijten die de demonstranten ter plekke voor de neutrale kijker meteen reduceerden tot loos scheldende agressievelingen, die zichzelf belangrijker vinden dan de strijd die ze zeggen te voeren.
Voor de duidelijkheid: ik vind dat er in Nederland veel vaker mag worden gedemonstreerd tegen de misdadige rol van Israël. En dan heb ik het niet alleen over de buitenproportionele reactie op de vreselijke terreurdaad van Hamas op 7 oktober, waarbij de duizenden en duizenden burgerdoden, waaronder veel kinderen, op geen enkele manier te verantwoorden zijn. De haat richting een ander geloof (of een andere cultuur) moet wel heel erg groot zijn om de talloze beelden van kapotgeschoten kinderen aan je voorbij te laten gaan.
Apartheid
Het gaat hier niet alleen om die vreselijke 7 oktober, maar ook over de jarenlange onderdrukking van de Palestijnen. Wat dat betreft is de onvoorwaardelijke steun aan Israël uit radicaal rechtse en christelijke hoek mij net zo goed een doorn in het oog. Geen enkel land zou in de moderne geschiedenis nog wegkomen met deze letterlijke – en niet zelden dodelijke – apartheid.
Kritiek daarop is terecht en broodnodig en op geen enkele manier antisemitisme of Jodenhaat.
Dat doet echter niets af aan mijn ergernis over het ongerichte fanatisme van sommige pro-Palestijnse betogers, die kennelijk te jong of te woedend zijn om in te zien dat iedere strijd draagvlak nodig heeft. Als je een punt wil maken – hoe terecht dat punt ook is – dan moet je jezelf niet vervreemden van de ander door weerstand op te roepen door de vorm die je kiest.
Munitie
Je gaat echt helemaal niets bereiken door de Dodenherdenking te verkrachten, agenten verbaal aan te vallen of journalisten het werk onmogelijk te maken. Het resultaat van dat soort stompzinnige acties is namelijk dat je de gemakzuchtige ‘Jodenhaat!’-roepers alle munitie geeft om je met speels gemak weg te zetten als tuig. Daar kun je natuurlijk je schouders over ophalen, maar dan vergeet je dat je ook gematigde mensen (en daar zijn er best veel van) met kracht van je af drukt.
Ook daar kun je natuurlijk schijt aan hebben (zoals iemand op sociale media reageerde: we hoeven je sympathie niet), maar dan zul je ook moeten beseffen dat je louter heel erg hard in een zichzelf bevestigende bubbel schreeuwt tegen gelijkgestemden.
En je verder dus helemaal niets zult bereiken.
Oogst
Bij demonstreren is wat je zegt minstens zo belangrijk als wat je doet. Je boodschap verdwijnt als sneeuw voor de zon als je je misdraagt en het is bovendien fnuikend voor al die demonstranten (de meerderheid) die naast je staan en zich wel weten te gedragen.
Als je iets wil oogsten, dan zul je ook na moeten denken over wat je zaait.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt me ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.