Onlangs schreef ik een stuk over de gevaren van nepnieuws. In dat verhaal stipte ik kort aan wat er kan gebeuren als je schrijft over mensen die van het pad af zijn. Over criminelen, complotdenkers autonomen. Daar dacht ik nog even over na en daarom nu een langer verhaal over hoe journalisten te maken krijgen met intimidatie en ongekende lastercampagnes.
Voor de goede orde: ik hoef beslist geen medelijden. Ik kan mijzelf prima redden in het mijnenveld van de online wereld. Toch vind ik het van belang om op te schrijven hoe laf en kwaadaardig sommige mensen de aanval openen op journalisten. Vergeet niet dat acht op de tien journalisten te maken hebben met een vorm van agressie of haat.
Brinkerink
In 2021 schreef ik zijdelings over Yvonne Brinkerink. Een vrouw die ooit volop in de media was omdat ze opkwam voor kwetsbare kinderen ‘die overal buiten de boot vallen’.
De nationale loftrompet over de koene beschermvrouwe van kinderen in nood veranderde in een schril fluitconcert toen ze werd gearresteerd.
Brinkerink bleek voor tonnen aan PGB-gelden, bestemd voor kwetsbare kinderen, achterover te hebben gedrukt. Ze sloeg het stuk op luxe vakanties en een gokverslaving.
De fraude had grote gevolgen. In maar liefst vijftig zittingen werden kwetsbare ouders vervolgd omdat ze zich mee lieten slepen in de fraude van Brinkerink, zelf kreeg ze een celstraf opgelegd van twee jaren. Er kwam ondanks een veroordeling daartoe geen cent van het gestolen geld terug, na haar celstraf vertrok ze met kinderen en al naar Turkije.
Bizar
Tot op de dag van vandaag toetert Brinkerink een volledig verzonnen lasterverhaal rond. Ik zou namelijk uit de rechtbank in Groningen zijn verbannen omdat ik het naast mijn huwelijk met 14-jarige meisjes deed.
Op haar eigen site schreef ze dat ik ‘uitschot’ ben en Groningen moest verlaten ‘omdat het natuurlijk niet kan dat een journalist kinderen neukt’.
De ‘bron’ van het verhaal is complotdenker en Holocaust-ontkenner Tilasmi Frigge. Tijdens de coronacrisis begon hij naam te maken in zijn dagelijkse strijd tegen de gevestigde media, onder meer met NOS=FAKENEWS-stickers. Frigge meent dat Nederland onder leiding staat van een misdaadsyndicaat, dat we zelf rechtbanken op moeten richten en een zionistisch complot ons laat overspoelen met migranten. Dat werk.
Hij twitterde:
‘Chris Klomp, was jij niet weggestuurd als rechtbankverslaggever om jouw relatie met een 14-jarig meisje? Werk je daarom sindsdien voor de AIVD?’
Juist, weggestuurd worden wegens kindermisbruik en vervolgens aangenomen door de AIVD. Bizarre logica, maar de gefrustreerde Brinkerink nam het klakkeloos over. Voor maximaal effect maar even voorzien van de meervoudsvorm.
Leugens
Het ‘probleem’ met laster is dat lasteraars altijd fouten maken. Zo ben ik nog nooit getrouwd geweest en ik ben ook nooit verbannen uit Groningen. In de periode dat dit onzinverhaal volgens Frigge kennelijk zou spelen, werkte ik letterlijk dagelijks in de rechtbank in de studentenstad, onder meer voor RTV Noord, het ANP, Algemeen Dagblad en Dagblad van het Noorden.
Tot op de dag van vandaag ben ik als rechtbankverslaggever wekelijks in rechtbanken in het land te vinden. Van Groningen tot Utrecht en van Breda tot Den Haag. Rechtbanken hebben mij geen seconde geweigerd, de zogenaamde ’14-jarige’ heeft geen naam, bestaat niet en heeft nooit bestaan, er liggen geen aangiftes, het verhaal is van A tot Z verzonnen.
25.000
Ik durf het hier ook wel stelliger te formuleren. De eerste persoon die van de rechtbank Noord-Nederland of RTV Noord, Dagblad van het Noorden, ANP of Algemeen Dagblad de bevestiging krijgt dat ik ooit ben verbannen als rechtbankverslaggever wegens kindermisbruik, maak ik meteen 25.000 euro over.
Misschien kan Brinkerink een gokje wagen en even bellen.
Zedenzaak
Uiteraard gaat Brinkerkink, niet gehinderd door moraal of geweten, door met lasteren. Op 31 december herhaalde ze het lasterverhaal op haar site. Afgelopen week twitterde ze een screenshot van een deel van een verhaal van mij over kindermisbruik. Ik zou daarin kindermisbruik verheerlijken.
Het verhaal gaat letterlijk over een bizarre zedenzaak waar ik als verslaggever voor het AD aanwezig was.
Michel Spekkers
In 2018 schreef ik voor het Algemeen Dagblad een uitgebreid verhaal over Michel Spekkers, een voorheen dakloze man die onder meer met mijn onbezoldigde hulp (als eindredacteur) probeerde om zelfstandig journalist te worden.
De samenwerking stopte toen ik ontdekte dat Spekkers meerdere mensen had opgelicht. Omdat ik voor dat verhaal uiteraard verplicht was tot wederhoor, vroeg ik hem meerdere malen om zijn visie. Het leverde tientallen gesprekken op online, maar er kwam nooit inhoudelijk antwoord.
In plaats daarvan deed Spekkers aangifte van stalking, smaad en laster. De recherche besloot om mij te verhoren en zo zat ik met een door de journalistenbond NVJ betaalde advocaat uren op het politiebureau.
De officier van justitie veegde het dossier van tafel, maar de hele onzinnige exercitie koste de NVJ wel duizenden euro’s aan advocaatkosten.
Micha Kat
Toen ik over de bizarre denkbeelden van deze meermalen veroordeelde complotdenker begon te schrijven, was de boodschapper aan de beurt. In honderden berichten op zijn site en tientallen filmpjes op YouTube. Het ‘bloed van duizenden verkrachte kinderen’ kleefde aan mijn handen, ik was onderdeel van een satanische pedo-elite en er waren oproepen om mij iets aan te doen.
Het hoofd van mijn vriendin werd treiterend in een bestaande video geshopt. Trots toeterde Kat (die in Ierland van hostel naar hostel trok) dat hij vreemdging met haar. Ik was bepaald niet de enige waar Kat zijn pijlen op richtte. Meerdere journalisten deden uiteindelijk aangifte van bizarre lasterlijke teksten.
Kat werd zelfs veroordeeld voor een doodsbedreiging aan het adres van collega Bart Mos (toen Telegraaf).
Een beetje online laster? Jaren later vielen zijn aangespoorde complotvolgelingen in de echte wereld een huisarts, burgemeester, ouders van overleden kinderen en een begraafplaats in Bodegraven lastig. Een bekende viroloog moest worden beveiligd.
Huig Plug
Complotdenker Huig Plug werd recent meerdere keren veroordeeld tot celstraffen en zeer hoge dwangsommen, voor smaadschrift en bedreiging. Toen journalisten over hem begonnen te schrijven, volgde weer hetzelfde patroon. In een reeks berichten op X en op YouTube waren de journalisten aan de beurt.
We waren allemaal in dienst van de AIVD, NCTV en de rechtspraak zelf.
Plug zocht de slechts denkbare foto’s van mij en collega’s online op en begon die – bewerkt om het nog erger te laten lijken – rond te pompen met treiterende en lasterende teksten.
Een collega van het AD werd beschimpt omdat hij een zenuwtic heeft. Het Leidsch Dagblad werd in verband gebracht met de van massaal kindermisbruik verdachte Jeffrey Epstein.
Ferdy Roet
De man die op wilde komen voor gedupeerden van de Staatsloterij, maar zelf werd veroordeeld voor het achteroverdrukken van miljoenen euro’s.
Zelf heb ik niet veel last gehad van deze charlatan, maar voor mijn collega Bart Mos was dat een ander verhaal. Mos werd online bedreigd en u gelooft het misschien niet, maar Roet eiste via de rechtbank een beroepsverbod tegen Mos en diens toenmalige hoofdredacteur. Juridische stalking, maar uiteraard kansloos.
Gevolgen
De gevolgen in de echte wereld zijn er. Op sociale media sterft het van de mensen die bizarre verhalen geloven en je daar ook mee lastigvallen. Die zich gesterkt door onzinverhalen bedreigen met de dood en je inbox op X, Instagram en Facebook volkalken met de meest smerige teksten.
Die zelfs betalingen aanmaken op mijn website (maar niet doorzetten), om zo smerige teksten te communiceren.
In 2019 vloog er een steen door mijn keukenraam op de begane grond toen mijn vriendin en ik een etage hoger en aan de andere kant van het huis in bed lagen. Op de deur zat een briefje met de tekst:
‘Stop met jouw sociale media, anders komen wij terug’.
De politie nam maatregelen (waaronder patrouilles), er kwam een speciale notitie in het systeem en onze mobiele telefoonnummers werden gekoppeld aan de alarmcentrale.
Stopgesprek
In 2020 moest de recherche op drie plekken in Nederland via een stopgesprek ingrijpen om potentieel bedreigende situaties voor mij te voorkomen. Een van de dreigers stuurde een foto van mijn huis en beloofde ‘chaos’. Een ander was net uit detentie en stond in het politiesysteem omschreven als gevaarlijk.
In talloze ingesproken berichten schuimbekte hij tegen mij dat hij mij zou vermoorden. De man had zonder context een screenshot gezien van een tweet die ik in 2018 had geplaatst over kindermisbruik en wist zeker dat ik een pedofiel ben.
‘Jij gaat dood. Als is het het laatste wat ik doe in mijn leven. Ik heb niets meer te verliezen, jij wel. Jij hebt een gezin, ik niet’, aldus de man. Met dank aan de snel handelende recherche in Groningen kon hij worden gestopt.
De organisatie PersVeilig bood mij uiteindelijk een noodknop aan.
Kritiek
Begrijp mij goed. Ik heb geen enkel probleem met kritiek op mijn verhalen. En ik snap dat het geen pretje is om als lijdend voorwerp in de publiciteit te komen.
Maar het is iets anders om kwaadaardige lastercampagnes op te zetten die louter tot doel hebben om mij als persoon te beschadigen en op geen enkele manier zien op de inhoud van mijn stukken.
Ik buig daar overigens op geen enkele manier voor en ik zal er ook nooit voor buigen, maar het zegt wel iets dat dit soort ontwikkelingen er kennelijk inmiddels bij horen.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.