Een aantal bekende en onbekende moeders trekt fel van leer tegen de coronamaatregelen. Onder het motto ‘Onze kinderen, onze keuze’ roepen ze op maatregelen te negeren, niet te testen en verzet te tonen tegen ‘indirect gedwongen’ vaccinaties. Moederhart is een egoïstische en tergend hooghartige uitwas van ons veel te ver doorgeschoten individualisme.
Ik geef het grif toe, dat hele #moederhart-gebeuren haalt bij mij het bloed kokend en al onder mijn jeukende nagels vandaan. Dat komt vooral omdat praktisch ieder element van deze gemakzuchtige beweging van absolute leken bij mij weerzin oproept en de gevolgen van hun zelfzuchtige keuzes letterlijk een tastbaar gevaar vormen voor anderen.
Het helpt natuurlijk ook al niet dat erkende zweef-luxepaarden als Doutzen Kroes (‘regering, media en farmaceutische bedrijven hebben hele andere belangen dan wij’) en erkend roeptoeter Fajah Lourens (‘Ik ga me niet laten chanteren om me in te enten’) de beweging kritiekloos dwepend ondersteunen met hun goedkope goeroe-wijsheden.
Het begint al met de ergerlijke en populistische slogan ‘Onze kinderen, onze keuze’.
Een kind is geen bezit en zeker niet iets waar je als ouder het absolute beschikkingsrecht over hebt. Kinderen zijn – zeker in een besmettelijke samenleving – een gedeelde verantwoordelijkheid. Al helemaal als het gaat om de volksgezondheid. Als moeder leef je niet op een eiland vol rubberen tegels met je in veel te dure merkkleding gestoken modelkinderen.
Je bent onlosmakelijk onderdeel van een groter geheel waar je geen afstand van kunt, moet en mag nemen.
Spookgezin
Het is alsof de vader van de aan alle kanten misbruikte kinderen van het spookgezin uit Ruinerwold alle kritiek terzijde schuift met de simpele bewering dat het nu eenmaal zijn kinderen zijn en dus zijn keuze. Wie is de overheid immers om hem te zeggen dat hij zijn kinderen niet mag misbruiken?
‘Zijn kinderen, zijn keuze, zijn vaderhart’.
De overheid bemoeit zich aan alle kanten met onze kinderen (van leerplicht en financiën tot medische zorg en kinderopvang). Volstrekt logisch en noodzakelijk. We hebben in dit land ook niet voor niets een netwerk van jeugdzorginstellingen, al was het maar omdat tienduizenden kinderen ten prooi vallen aan verwaarlozing en misbruik door ouders die letterlijk ongeschikt zijn om überhaupt iets van verantwoordelijkheid te nemen.
Invloed
Met de slogan ‘onze kinderen, onze keuze’ stel je feitelijk dat je als moeder boven democratisch tot stand gekomen wet en regelgeving staat en zelf wel even zal bepalen wat goed is en wat niet in relatie tot hoe je kind kan en mag leven met anderen.
Zo werkt het dus niet in een maatschappij waarin je samen moet leven. ‘Onze keuze’ is namelijk direct van invloed op de keuzes die anderen daardoor moeten maken of simpelweg door jouw keuze niet meer kunnen maken. Zoals je in je leven ontelbare keren gedwongen moet stoppen voor een rood verkeerslicht om een ander niet uit het leven te rijden. Of zoals je niet met open tbc kuchend en rochelend een willekeurige kinderopvang binnenstrompelt omdat dit nu eenmaal je eigen keuze is.
Patat
Onze samenleving is zo ingericht dat toezicht niet stopt bij de ouders. Een moeder of vader die ervoor kiest om het gebit van een kind niet te poetsen of het eigen nageslacht louter patat met appelmoes voorschotelt, zal toch hopelijk door huisarts, tandarts, consultatiebureau of school gewezen worden op de pedagogische verwaarlozing.
De moederhartmoeders zetten hun eigen verwende kroost pijnlijk duidelijk op de voorgrond. Kennelijk menen ze dat het de prinsjes en prinsesjes aan niets mag ontbreken. Van begrenzing, omgaan met tegenslag en dingen doen die nu eenmaal niet zo leuk zijn, hebben ze kennelijk nog nooit gehoord. Of is dat wellicht een reflectie van hun eigen leven?
‘Ik wil het, dus ik mag het. Ik vind het niet leuk, dus ik doe het niet. Ik voel het, dus het is zo’
Traumatisch
Een wattenstaafje in de neusjes van Vlinder of Storm om te voorkomen dat anderen ernstig ziek worden of zelfs komen te overlijden? Volgens verzetsmoeders is het een veel te traumatische ervaring, een ‘schending van de lichamelijke integriteit’. Ergens las ik zelfs: ‘verkrachting van het kindergezicht’.
Christus te paard; wat een volstrekt verwende en wereldvreemde instelling. Als je als moeder werkelijk denkt dat een kort ingebracht wattenstaafje traumatisch werkt, maak dan je moederborst maar nat.
Ik weet nog hoe mijn zoon na een fietsongeluk met een danig versplinterd bovenbeen in het ziekenhuis terechtkwam. Geloof mij, dan weet je wat echte pijn en een echt trauma is. Hij is er overigens niet slechter van geworden. Tegenslag bouwt karakter.
Ontwrichtend
Maar laten we eens verder kijken naar de uitlatingen van de dapper strijdende leeuwinnen. Op de website van de moederhart-beweging staat het volgende te lezen.
‘De recent aangescherpte coronamaatregelen op scholen, waaronder een nieuw test- quarantaine- en mogelijk vaccinatiebeleid, zullen de levens van onze kinderen aanhoudend verder ontwrichten. Met mogelijk onherstelbare, ernstige schade tot gevolg’
Het is een ronkende opsomming, maar wel van louter loze typeringen. Waar blijkt dit dan uit? Wat is er precies zo ontwrichtend aan een simpel testje? Waarom is een tijdelijke maatregel om je even af te zonderen om de levens van anderen, waaronder docenten en hun ouders, te kunnen beschermen, zo hemeltergend verwoestend dan?
In de summiere uitleg staat iets te lezen over de sociale druk die kinderen noodgedwongen moeten ondergaan als er binnen het gezin een keuze wordt gemaakt om niet te testen.
Nou, welkom in het leven. Groepsdruk is altijd en overal een gegeven. Nu al dagelijks op school en op de sportclub, straks op de werkplek. De onvermijdelijke groepsdruk is het probleem niet, dat zijn de yoga-ouders die hun kinderen kennelijk niet leren om te gaan met de keiharde realiteit dat je soms nu eenmaal onder druk staat.
Vaccinatie
En een vaccinatiebeleid levert mogelijk onherstelbare schade op, moeders? Waar blijkt dat dan uit? Enig idee hoeveel levensreddende vaccinaties je kind nu al heeft gekregen? Ooit opgezocht hoe de medische wetenschap gevaarlijke ziekten als de mazelen, rodehond, bof en polio zo goed als de wereld uit hebben gekregen?
Als moederhart succesvol was geweest in de jaren vijftig in een strijd tegen vaccinatiebeleid, dan zouden er nu onnoemelijk veel verlamde kinderen rondlopen. Polio is een bitch.
Brandbrief
In een heuse brandbrief van Stichting Moederhart staat het volgende:
Ons moederhart slaat op tilt bij het idee dit nog langer machteloos aan te moeten zien, hoe een generatie kinderen en jongeren vastloopt in wat inmiddels vooral lijkt op een star, boekhoudkundig beleid dat (gefixeerd op virusbestrijding) hen compleet wegcijfert en opoffert.
Een hele generatie ja? Compleet wegcijfert en opoffert? Hoe dan? De overheid heeft juist voor kinderen vanaf het begin allerlei uitzonderingen gemaakt. Ze hoefden geen mondkapje te dragen, mochten sporten, vielen niet onder de maximale bezoekersquota en de basisscholen bleven zo lang mogelijk open. Na de lockdown gingen ze als eerste weer open. Inmiddels is zelfs het voortgezet onderwijs deels weer van het slot.
Populisme
De moederlijke brandbrief vervolgt met een soort populisme waar zelfs Donald Trump inmiddels hoofdschuddend afstand van zou nemen.
‘Het mag niet acceptabel worden dat de maatregelen inmiddels meer levens kosten dan besparen. Dat ze meer toekomst vernietigen dan scheppen’
Pardon? Hoeveel levens van jongeren en kinderen heeft dit dan gekost? Geef eens een begin van een getal. Alleen al in Nederland zijn vorig jaar meer dan 20.000 mensen overleden aan corona. Wereldwijd zijn we de grens van 3 miljoen doden bijna gepasseerd. Niet om lullig te doen, maar daardoor zijn er inmiddels ook heel wat kinderen die door moeten zonder vader of moeder.
Dat is pas ontwrichtend.
Dan hebben we het nog niet eens over die grote groep mensen (waaronder jongeren) die maanden moeten revalideren en nu niet eens in staat zijn om te leren of te werken. Levens die op het spel staan, ja? Zijn er dan meer dan 20.000 jongeren gedood in Nederland door de maatregelen? Meer dan 3 miljoen wereldwijd?
Quatsch van de bovenste plank.
Nood
Maar we zijn er nog niet. Volgens de moederharten zullen er straks 1 miljoen kinderen en jongeren geestelijke hulp nodig hebben. Hoe ze aan dat getal komen is nergens te vinden. Deskundigen die er wel onderzoek naar hebben gedaan, hoor je er niet over. Zoals bijvoorbeeld hoogleraar preventieve jeugdhulp en opvoeding Geertjan Overbeek (Universiteit van Amsterdam).
Overbeek volgt met een team al sinds het begin van de corona 3500 gezinnen. Hij stelt vast dat kinderen flexibel zijn en spreekt beslist niet van een verloren generatie. ‘Ons onderzoek laat zien dat juist kinderen veerkracht tonen’.
Volgens de hoogleraar vertelden de gezinnen dat ze na de eerste lockdown opnieuw evenwicht vonden. ‘Je zag over de gehele linie een bounce back’, aldus Overbeek in een interview in Trouw. Ook de tijdelijke afstandsregel ziet hij niet als een probleem.
‘Kinderen kunnen zich van nature snel aanpassen aan veranderingen in hun sociale omgeving’
Mondkapjes
In de brandbrief staan de driftig kloppende moederharten ook nog even stil bij de kennelijk levensgevaarlijke mondkapjes en de afstandsregels. We lezen het volgende:
Uit onderzoek blijkt dat het dragen van mondkapjes bij kinderen tot ernstige lichamelijke en psychische klachten kan leiden, zoals ademnood, verhoogde hartslag, hoofdpijn en huidproblemen. Over de afstandsregels wordt gerapporteerd dat die tot communicatieproblemen en ook psychische ‘verwijdering van de ander’ leiden.
Sorry, lieve moeders. Maar hoofdpijn, ietsepietsje meer moeite moeten doen om adem te halen (let wel: voor jonge kinderen geldt geen mondkapjesplicht), een verhoogde hartslag en een rood wangetje vallen echt niet onder ernstig letsel. Dertig minuten sporten in teamverband of een knallende ruzie met je broertjes of zusjes leveren al aanzienlijk meer verwondingen op.
Decibelkanon
En communicatieproblemen door afstand te houden? Eerlijk? Is dat echt een argument? Gaan jullie mij nou serieus vertellen dat die decibelkanonnen en gierende stembandsirenes die menig schoolplein omtoveren tot een ondraaglijke variant van de geluidshel niet in staat zijn om op afstand (als ze zich daar al aan houden) te communiceren?
Hebben we het hier over dezelfde onvermoeibare mobiele eenheid van gillende, kirrende en luidkeels toeterende minderjarigen die dagelijks uren met elkaar in verbinding staan via hun immer aanwezige 5G-lulijzer?
Initiatiefnemers
Wie onwetend langs de site van de Stichting Moederhart surft, zou kunnen denken dat onbekende burgermoeders spontaan hun bloedende hart laten spreken. Niets is minder waar. De beweging is een initiatief van drie strijdbare vrouwen met een motief; Sietske Bergsma, Isa Kriens en Nadia Duinker. Al eerder doken ze op bij de anti-maatregelenbeweging Vrouwen voor Vrijheid.
Voormalig advocate Bergsma is een conservatieve radicaal-rechtse publiciste (soms de vrouwelijke Wierd Duk genoemd). Ze staat bekend als een provocerende opiniemaakster, die bij herhaling vluchtelingen en asielzoekers in een kwaadwillend frame zet met nepnieuws en complottheorieën. Haar chronische onvrede over de Nederlandse overheid en haar haat tegen een multiculturele samenleving spat al jaren woest uit haar toetsenbord.
Juriste Isa Kriens was prominent onderdeel van de kwalijke hashtag #kutkaag. Net als ophitshippie Willem Engel pleit ze vurig voor knuffelen. Ze liep tijdens de eerste lockdown over van de overheid naar het actievoeren. Door haar opvallende activisme werd ze door haar baas bij de gemeente Rotterdam op het matje geroepen. Ze nam verontwaardigd ontslag en na een doneeractie kreeg ze tijd en ruimte om beroepsmatig actie te voeren. Volgens Kriens vertellen de media en de overheid het eerlijke verhaal niet en is het leed van de burgers meer te danken aan het beleid van de overheid dan aan het coronavirus.
Nadia Duinker is een horecavrouw uit Amsterdam met meerdere horecazaken die door de crisis getroffen zijn. Bij het bekende complotkanaal Weltschmerz mocht ze al eens kritiekloos oreren dat de MSM een eenzijdig beeld schetst over corona en ‘staatspropaganda’ etaleert. Ook liet ze zich terloops ontvallen dat ze al twee jaar gefrustreerd wacht op een vergunning van de overheid voor een nieuwe zaak. Op Facebook deelde ze een foto waarop Sigrid Kaag (D66) duivelshoorns heeft.
Het heeft er alle schijn van dat de dames het lot van de kinderen er voor de gelegenheid bij hebben gesleept om eigen frustraties over de overheid, de traditionele media en de veranderende samenleving een podium te kunnen geven.
Pretje
Begrijp mij goed; ik snap heel goed dat moeders (en vaders) zich zorgen maken. Deze pandemie is voor kinderen en jongeren geen pretje. Zoals het dat voor niemand is. Jongeren missen veel, hun leven staat voor een deel stil. Dat de pandemie naast veel doden en langdurig zieken ook voor mentale schade zorgt, is evident. Het is dan ook essentieel om maatregelen die de overheid neemt kritisch te blijven benaderen.
Het is echter van een hele andere orde om van de weeromstuit schijt te hebben aan noodzakelijke en levensreddende regels, louter omdat je kinderen en jongeren kennelijk ziet en wenst te behandelen als weerloze welpjes die we stelselmatig in bubbelplastic moeten verpakken.
Wie voortdurend hindernissen wegneemt voor kinderen, creëert kwetsbare mensen die later niet meer bij machte zijn om steeds weer op te kunnen staan als ze weer eens onvermijdelijk vallen.
Levensadem
De activistische beweging #moederhart jut moeders op die gedreven door eigen angsten hun kroost de levensadem ontnemen door ze tot benauwends toe vast te houden en te beschermen tegen dat wat het leven is: een ongecontroleerde reeks van onzinnige toevalligheden die soms goed uitpakken, maar ook heel vaak niet. Het levenspad zit vol met weerstand, wie nooit heeft geleerd om dat te overwinnen, zal nooit onder moeders rok vandaan komen.
Natuurlijk kun je het een moederhart niet verwijten als een blinde leeuwin te strijden voor haar welpjes. Maar zeer zeker wel dat ze in hun felle strijd vergeten dat Storm en Vlinder zich soms gewoon tijdelijk moeten schikken in regels die het collectief beschermen. Niet omdat het leuk is, maar omdat je anderen er veel leed mee kunt besparen.
Ironie
Als het dragen van mondkapjes, regelmatig onschuldige testjes afnemen, afstand houden en vaccineren de weg is naar een vrij leven (zoals dat bijna overal op de wereld de strategie is), dan is het op zijn zachtst gezegd onbegrijpelijk dat mensen met een moederhart juist daartegen in verzet komen. De bijtende ironie wil dat maatregelen waar de leeuwinnen tegen in opstand komen direct helpen om kinderen onderwijs te kunnen laten genieten en straks weer helemaal vrij te laten.
Die maatregelen zijn daarnaast een verdomd kleine offer om te brengen voor de vele duizenden mensen die zich dagelijks het zweet in de overspannen bilnaad werken in de zorg. Voor de iets ouderen die anders het risico lopen om ernstig ziek te raken of zelfs dood te gaan. En voor tienduizenden die ernstige schade kunnen oplopen of zelfs overlijden omdat de reguliere zorg noodgedwongen afgeschaald is.
Sit down, moederharten. Jullie kloppen niet.
Waardeer dit artikel!!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Je kunt mij ook met een vast per bedrag per maand steunen: klik dan hier. Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.